Μια μέρα δύσκολη

Ήταν μια από αυτές τις μέρες. Τις δύσκολες, τις επίπονες, που τίποτα δεν πάει όπως το υπολογίζεις. Την ώρα που μάζευα τα χαρτιά μου στο γραφείο και ήμουν σε διαπραγματεύσεις πόσα να πάρω μαζί μου, για να τελειώσω στο σπίτι κάτι εκκρεμότητες, χτυπά το τηλέφωνο. Ήταν η μάνα μου, η μικρή ενώ έπαιζε χτύπησε και δίπλα από το μάτι της έχασκε μια τρύπα.

Ξέρω ότι η μάνα μου είναι ψύχραιμη και για να παίρνει τηλέφωνο κάτι σοβαρό ήταν. Πήγα την βρήκα όντως με μια τρύπα δίπλα στο μάτι, να κλαίει και τη μεγάλη δίπλα της, επίσης μέσα στα κλάματα για συμπαράσταση. Τις έβαλα και τις τρεις μέσα στο αυτοκίνητο και πήγαμε Απολλώνειο.

Εκεί στις Πρώτες Βοήθειες, καθάρισαν την πληγή. Ήταν πώς να το πω τώρα, κάτι τρομακτικό. Πάνω στο κεφαλάκι της υπήρχε μια τρύπα, θα έφτανε το ενάμισι εκατοστό βάθος, που ανάβλυζε αίμα. Φώναξαν τον παιδοχειρούργο. Ήρθε, της έβαλε αναισθητική ένεση. Σας το λέω εγώ που έχω δει εγχείρηση και που γενικά το αίμα δεν με χαλά (το αντίθετο μάλιστα). Δεν περιγράφεται να βλέπω το γιατρό να κρατά το δέρμα και να βάζει την ένεση. Εννοείται πως η μικρή ούρλιαζε. Μετά την έραψε. Άντεξα και το είδα και αυτό. Το γιατρό να κεντά το μωρό μου.

Όταν όλα τέλειωσαν ένιωσα να πνίγομαι. Το κεφάλι μου γύριζε μου ήρθε να κάνω εμετό. Νομίζω, η μυρωδιά του αντισηπτικού δεν με εγκαταλείπει. Ακόμα και τώρα μου φαίνεται ότι την μυρίζομαι.

Στα τρία λεπτά ήμουν εντάξει. Πήγα να πληρώσω. Λογαριασμός 160 ευρώ... 50 ευρώ οι Πρώτες Βοήθειες, 110 ο γιατρός. Έλεος. 50 ευρώ επειδή καθάρισαν μια πληγή ενός εκατοστού. Αν πήγαινα με πόδι πληγωμένο, πόσα θα ήθελαν; Αμ ο γιατρός; Σχεδόν 37 ευρά η κάθε ραφή. Την επόμενη φορά, ο μη γένοιτο, θα πηγαίνω πρώτα από την τράπεζα για δάνειο.

Με την ψυχή στο στόμα πήγαμε σπίτι. Τις έκανα μπάνιο, το μικρό αποκαμωμένο κοιμήθηκε, η μεγάλη έκανε τα δικά της. Βασικά ένιωθε τύψεις γιατί ήξερε ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης ήταν δικό της, γιατί τις θερμοπαρακαλούσε η γιαγιά να κάτσουν φρόνιμες και αυτές απλά αφηνίασαν. Ασχολήθηκα με τη δουλειά που πήρα σπίτι, συγύρισα λίγο, έκανα σάντουιτς, τα είπαμε με τη μικρή, και έπεσα στον καναπέ, έτοιμη να τεζάρω.

Η κόρη Α με έβλεπε σκεπτική. Μάμα, που είναι το δώρο έκπληξη, που μου υποσχέθηκες να ήμουν φρόνιμη; Ντιςςςςςς. Πέρασαν από το μυαλό μου πολλές απαντήσεις. Τελικά περιορίστηκα να της τραγουδήσω: Δεν είμαστε στην ίδια τη συχνότητα, δεν είμαστε στον ίδιο το σταθμοοοοοοοοοοοοοοο. Και την έστειλα για ύπνο. Σας το λέω. Όταν τα παιδιά βρίσκονται στο κρεβάτι τους, οι γονείς είναι πολύ ευτυχισμένοι. Μα πάρα πολύ.