Σύνδρομα

Είμαι στη φάση που περνούν αρκετοί γονείς. Μήπως οι κόρες έχουν κάποιο σύνδρομο; Εντάξει, δεν ακούγεται και πολύ καλό έτσι όπως το λέω.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μπω σε site για παιδιά, να ξεφυλλίσω περιοδικό και να μην πέσω σε ένα κατεβατό σύνδρομα. Σύνδρομο υπερκινητικότητας, ελλειμματικής προσοχής, διαταραχή προσοχής, δυσλεξία, δεν ξέρω και εγώ τι άλλο υπάρχει.

Οι μισοί και βάλε από τους γονείς που ξέρω, έχουν περάσει την πόρτα του ψυχολόγου και του ειδικού. Ο γιος μου δεν καθόταν ήσυχος στην τάξη, η κόρη μου δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σε κάτι, έχω ανησυχίες, έχω έννοιες.

Από τέτοια μπορώ να γράψω βιβλίο. Βεβαίως κάτι τέτοια λέω, υποστηρίζει ο Def και για αυτό δυσκολεύομαι μετά να βρω babysitter. Αλλά τι μαλακίες θα λέω τώρα; Δεν θα τις έλεγα άτακτες. Είναι ανεξάρτητες, πεισματάρες με πολλή δόση φαντασίας και ακατάσχετη όρεξη για παιχνίδι. Δεν κάθονται λεπτό, είναι μέσα στον ενθουσιασμό, συνεχώς τρέχουν για να προλάβουν, να παίξουν με όλα τα παιχνίδια.

Δεν αντέχουν να δουν DVD περισσότερο από 10 λεπτά. Θα εγκαταλείψουν την τηλεόραση ανοιχτή και θα βγουν έξω στην αυλή να αλωνίζουν, να σκαρφαλώνουν, να κάνουν ποδήλατο.

Στο σχολείο είναι σχετικά καλές. Που και που δεν λείπουν οι παρατηρήσεις για τη μεγάλη ότι αφήνει σύξυλη τη δασκάλα που κάνει μάθημα, για να πιάσει κουβέντα με τις φίλες της ή να πάει να παίξει. Γιατί αγάπη μου δεν έκατσες στο μάθημά σου; τη ρωτώ. Βαρέθηκα, είναι η συνηθισμένη της απάντηση.

Τώρα τι να της πω. Την καταλαβαίνω απόλυτα. Πήγα πανεπιστήμιο για να καταφέρω να βγάλω ολόκληρο μάθημα χωρίς να σηκωθώ από την καρέκλα μου, χωρίς να γράψω σημειώματα στις διπλανές, να πειράξω αυτούς που κάθονταν πίσω. Και πολύ μουρμούρα. Πουρ πουρ πουρ πουρ. Στο γυμνάσιο στο μέσο της χρονιάς μας χώριζαν από τη διπλανή, επειδή δεν σταματούσαμε να μιλούσαμε. Μήπως είχαμε κάποιο σύνδρομο;

Οι δικές μας ήταν, βέβαια άλλες εποχές. Σήμερα δεν δικαιολογείται ένας γονιός να μην προσέχει κάποια πράγματα που δεν είναι σωστά στη συμπεριφορά του παιδιού τους.

Αλλά μήπως το παρακάνουμε; Είναι δυνατόν τόσα παιδιά να πάσχουν από διάφορα σύνδρομα; Και άντε αν είναι κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί με ένα καλό δάσκαλο για παράδειγμα να το καταλάβω. Το γεγονός ότι κυκλοφορούν ψυχοφάρμακα για μωρά; Το γεγονός ότι τόσα πολλά μωρά πίνουν φάρμακα;

Δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι είναι και η εύκολη λύση. Αντί να διαλύεσαι κυνηγώντας ένα ζωηρό μωρό, του δίνεις για παράδειγμα Ritalin, που είναι ένα φάρμακο υποτίθεται για υπερκινητικά παιδιά και το έλυσες το πρόβλημα. Για το συγκεκριμένο μπορώ να γράψω ολόκληρη διάλεξη.

Τέσπα. Προβληματίζομαι. Γιατί όσο και να λέω ότι πρέπει να είμαι cool, να μην φτάνω στο σημείο να παραείμαι cool και να μην βλέπω τις αλήθειες που είναι μπροστά μου.