Η τηγανιτή δούκισσα και οι φοιτητές

Όπως υποσχέθηκα της Αχάπαρης, σήμερα θα σας μιλήσω για την καμένη δούκισσα, αν και το σωστό είναι η τηγανιτή δούκισσα. Όπου δούκισσα βάλε το γνωστό γλυκό και όχι την Κέιτ του Κέιμπριτζ ή την Καμίλα της Ουαλίας.

Αποφάσισα μια καλή ημέρα να κάμω δούκισσα. Πήρα τηλέφωνο μια φίλη και μου έδωσε οδηγίες. Σοκολάτα, κουβερτούρα, γάλα, μπισκότα κομμένα, τέσσερα αυγά, ένα βούτυρο. Η συνταγή άρχιζε ως εξής: Σε ένα μπεν μαρί λιώνουμε τη κουβερτούρα με το βούτυρο, αφού προηγουμένως έχουμε σπάσει τα μπισκότα. Στη συνέχεια ρίχνουμε τα αυγά τη σοκολάτα, τη ζάχαρη και το κονιάκ.

Η συνταγή δεν διευκρίνιζε ότι αφού λιώσει το βούτυρο κατεβάζουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά. Το άφησα πάνω να βράζει. Έτσι όταν έφτασε η ώρα να ρίξω τα αυγά, τα αυγά τηγανίστηκαν μέσα στη σοκολάτα και το βούτυρο. Ήταν ένα άθλιο θέαμα. Πραγματικά έκαμα τηγανητά αυγά μέσα στη σοκολάτα. Τα δύο πρώτα πρόλαβα και τα ανακάτωσα, έκοψαν αμέσως. Ένα μόνο θα πω, φανταστείτε το ασπράδι του αυγού να χρωματίζεται σοκολατί. Τα άλλα δύο, τα άφησα περισσότερη ώρα και τηγανίστηκαν. Μετά είπα να ρίξω και τα μπισκότα μπας και φτιάξει η κατάσταση… Τα σκάτωσα εντελώς και τα πέταξα.

Εδώ τελειώνει η ιστορία. Το επόμενο γλυκό που επιχείρησα ήταν το γαλατομπούρεκο για το Μοτορτζή. Άλλη πονεμένη ιστορία και αυτή. Γενικά, όσο τα τρώω, τόσο δεν καταφέρνω να τα κάμω.

Στο επόμενο θέμα. Περασμένη Παρασκευή ήμουν στη Λεμεσό. Η πόλη γίνεται μια κούκλα. Κυρίως η περιοχή γύρω από το Τεπάκ είναι άλλο πράμα. Τα έργα και οι σκαμμένοι δρόμοι να έλειπαν και θα ήταν μια χαρά. Το πανεπιστήμιο έφερε άλλο αέρα, έφερε ανανέωση. Ίσως να δημιουργήθηκαν κάποια προβλήματα όπως αυξημένη κίνηση, στάθμευση κτλ κτλ. Όμως όλες οι γειτονιές γέμισαν με μπαράκια, καφέ, εστιατόρια. Περπατάς στους δρόμους και συναντάς νέα παιδιά να μιλούν, να περπατούν, να κάθονται αμέριμνα.

Δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική στη Λευκωσία το έστειλαν στο πυρ το εξώτερο στην Αγλατζιά. Δεν λέω, άπλα έχει εκεί, έκτισαν ωραίες εγκαταστάσεις. Αλλά είναι ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα στη μέση του πουθενά, αποκομμένο από την πόλη και τους κατοίκους της. Δεν λέει κάτι στους υπόλοιπους, οι μόνοι που είχαν κέρδος οι Αγλατζιώτες που είδαν τα ενοίκια των διαμερισμάτων τους να εκτινάσσονται στα ύψη.

Κατά τα υπόλοιπα τίποτε. Το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι μέρος της πόλης στην οποία υπάρχει. Να γίνεται ένα πάρε δώσε. Οι φοιτητές να δίνουν ζωή στην περιοχή και η περιοχή να αναπτύσσεται. Να αγκαλιάζει τους φοιτητές, να τους κάνει μέρος τους και όχι να τους βλέπει σαν τη κότα με τα χρυσά αυγά ή ακόμη χειρότερο εσκεμμένα να τους κρατά στο περιθώριο (όσοι σπούδασαν στο Durham ξέρουν πολύ καλά για ποιο πράμα μιλώ).

Εδώ, δεν συμβαίνει τίποτα από τα δυο. Το πανεπιστήμιο δεν είναι μέρος της πόλης ούτε με την καλή ούτε με την κακή έννοια. Είναι κάτι ξένο, κάτι μακρινό που δεν κάνει καμιά διαφορά στην πόλη. Και είναι κρίμα. Μια πόλη έχει πολλά να κερδίσει από ένα πανεπιστήμιο. Όπως και το πανεπιστήμιο, όταν γίνεται μέρος της πόλης.