Νευροκαβαλίτζεμα

Είμαι πιασμένη. Δεν εννοώ γκομενικώς αυτό έχει συμβεί εδώ και κάτι χρόνια. Πήγα να αλλάξω τη μικρή τζαι έμεινα βουνάρι που λέμε στα κυπριακά. Ένιωσα ένα ζβββββββββββββ και η δεξιά πλευρά μου δεν επικοινωνεί με το υπόλοιπο σώμα.

Στο οδήγημα δύσκολα ή εύκολα τα βγάζω πέρα, ας είναι καλά ο Φίλιπ που είναι αυτόματος και έχει sensors. Στη δουλειά επίσης κάτι γίνεται. Στα υπόλοιπα δράμα.

Έρχονται οι μικρές να τις πιάσω αδυνατώ να τις σηκώσω. Θέλει ο Μοτορτζής να τον ικανοποίησω, no way να σκύψω. Να του δέσω τα παπούτσια εννοούσα, που πήγε ο νους σας καλέ. Ποτήρια από τα ψηλά ράφια δεν μπορώ να κατεβάσω, αλλά ούτως η άλλως δεν μπορούσα, το σκαρφάλωμα στα δέντρα με δυσκολεύει αφάνταστα, αλλά ευτυχώς βρέχει και όσον αφορά το σεξ μια χαρά τα βολέψαμε. Ανέλαβε ο husband όλες τις πρωτοβουλίες, πολύ ωραία περάσαμε. Κυρίως στη φάση που τα βογκητά χαράς έσμιγαν με τα βογκητά του πονου, ήταν σαν να παίζαμε σε τσόντα. Άλλη διάσταση.

Το μεγάλο το πρόβλημα είναι με τον ύπνο. Για να ξεκουραστώ θέλω να κοιμάμαι πάνω στο χέρι μου. Αδύνατο να το σηκώσω και να το φέρω εκεί που ήθελα. Δοκίμασα όλες τις πιθανές στάσεις με τα χέρια κάτω, με τα χέρια κολλημένα στο πλευρό, με τα χέρια ακίνητα. Νύχτες εγκυμοσύνης ζούσα… Όπως στριφογυρνούσα στο κρεβάτι, το μικρουλάκι έκανε εμετό… Ελληνική τραγωδία ολονυχτίς. Δεν περιγράφω. Ευτυχώς τα βγάλαμε πέρα.

Σήμερα χάρη στις κρέμες του Μοτορτζή κάτι άρχισε να γίνεται. Κινούμαι κάπως. Μια δυο μέρες ακόμα και θα είμαι μια χαρά.

Και είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω πως το δώρο είναι ένα iPad.