Θαύμααααααααααααααααααααααααα

Είναι απίστευτο! Για πρώτη φορά κατάφερα να συνεννοηθώ με την μάνα μου, χωρίς να χρειαστούν επεξηγήσεις, χωρίς να πιάσουμε δεύτερη και τρίτη φορά τηλέφωνο για να επιβεβαιώσουμε ότι καταλάβαμε το ίδιο πράγμα και φυσικά στο τέλος να καταλάβουμε ότι μιλούσαμε για διαφορετικά πράγματα, χωρίς να μεσολαβήσει η αδερφή ως άλλος Αλεξάντερ Ντάουνερ να μεταφέρει προτάσεις. Θαύμα. Της είπα κάτι, το αποδέχθηκε αμέσως και η συμφωνία έκλεισε.

Νομίζω φταίει το γεγονός ότι η μάνα μου πάντα είχε πολλά στο μυαλό της. Μας μεγάλωσε μόνη της, από το χέρι της περνούσαν τα πάντα. Η δουλειά της έχει καμπόση ένταση. Της ξεφεύγουν πράγματα. Της λες κάτι και το πιο πιθανόν είναι ότι θα το ξεχάσει. Επιπλέον άρχισε να αγχώνεται για πράγματα, που πως να το πω δεν έχουν σημασία. Για παράδειγμα, πρώτα θυμάμαι, όπου θέλαμε μας έπαιρνε. Νύχτα ήταν, μέρα ήταν δεν έκανε καμία διαφορά. Τώρα στο οδήγημα την φοβίζουν οι άγνωστοι δρόμοι, το σκοτάδι...

Η πλάκα η μεγάλη πως έτσι και της μπει μια ιδέα, ο κόσμος να χαλάσει δεν την αλλάζει με τίποτα. Τις προάλλες ήθελε οδηγίες να πάει κάπου στην Αρμενίας. Επέμενε ότι η Ιφιγενείας είναι κολλητή πάνω στην Κένεντι. Ρε μάνα σκέψου, δεν υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει αυτό που λες. Ύστερα από μισή ώρα κατάλαβε ότι για άλλη λεωφόρο ήθελε να μας πει.

Δεν έχω κανένα παράπονο από τη μανούλα μου. Την αγαπώ όσο τίποτα άλλο και παρόλο που μου σπάζει τα νεύρα ώρες ώρες θέλω να περνώ χρόνο μαζί της. Ήταν πάντα της το πιο δυνατό παράδειγμα. Μια απλή γυναίκα που έδωσε τα πάντα για τα παιδιά της. Και όταν λέω τα πάντα, δεν εννοώ υλικά πράγματα. Αν και δεν μας έλειψε τίποτα, θα είμαι πάντα ευγνώμων για το πόση αγάπη και κατανόηση μας έδωσε. Κανόνες και αυστηρότητα σίγουρα υπήρχαν. Ποτέ όμως δεν έβαλε περιορισμούς στην σκέψη μας. Μας έσπρωχνε να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας, να μην βάζουμε εμπόδια σε αυτά που θέλουμε να κάνουμε, να είμαστε ανεξάρτητες και να στεκόμαστε στα δικά μας πόδια. Θυμάμαι όταν πήγαινα για σπουδές η μάνα της φίλης μου που θα ταξιδεύαμε μαζί, στο αεροδρόμιο έκλαιγε. "Γιατί κλαις; Θα έπρεπε να κλαις αν δεν μπορούσε να φύγει να πάει να σπουδάσει", της είπε.

Τώρα που το σκέφτομαι η μάνα μου είναι σαν το αεροπλάνο στον αυτόματο πιλότο. Αν ξέρει ότι κάπου πρέπει να πάει, κάτι πρέπει να γίνει, ότι υπάρχει μια δουλειά, θα βάλει μπρος μέχρι να φτάσει εκεί που θέλει. Ένα πείσμα απαράμιλλο και ένα γινάτι που βγάζει μάτι.

Τέσπα. Αλλού ξεκίνησα και αλλού κατάληξα. Η μάνα μου στάθηκε για μένα και μητέρα και πατέρας. Για αυτό και την αγαπώ διπλά. Για αυτό και δεν με νοιάζει για όλες τις ασυνεννοησίες, που μας χωρίζουν. Άσε που καθώς μεγαλώνω, όλο και περισσότερο διαπιστώνω ότι της μοιάζω.