Wednesday 16 November 2011

Θαύμααααααααααααααααααααααααα


Είναι απίστευτο! Για πρώτη φορά κατάφερα να συνεννοηθώ με την μάνα μου, χωρίς να χρειαστούν επεξηγήσεις, χωρίς να πιάσουμε δεύτερη και τρίτη φορά τηλέφωνο για να επιβεβαιώσουμε ότι καταλάβαμε το ίδιο πράγμα και φυσικά στο τέλος να καταλάβουμε ότι μιλούσαμε για διαφορετικά πράγματα, χωρίς να μεσολαβήσει η αδερφή ως άλλος Αλεξάντερ Ντάουνερ να μεταφέρει προτάσεις. Θαύμα. Της είπα κάτι, το αποδέχθηκε αμέσως και η συμφωνία έκλεισε.

Νομίζω φταίει το γεγονός ότι η μάνα μου πάντα είχε πολλά στο μυαλό της. Μας μεγάλωσε μόνη της, από το χέρι της περνούσαν τα πάντα. Η δουλειά της έχει καμπόση ένταση. Της ξεφεύγουν πράγματα. Της λες κάτι και το πιο πιθανόν είναι ότι θα το ξεχάσει. Επιπλέον άρχισε να αγχώνεται για πράγματα, που πως να το πω δεν έχουν σημασία. Για παράδειγμα, πρώτα θυμάμαι, όπου θέλαμε μας έπαιρνε. Νύχτα ήταν, μέρα ήταν δεν έκανε καμία διαφορά. Τώρα στο οδήγημα την φοβίζουν οι άγνωστοι δρόμοι, το σκοτάδι...

Η πλάκα η μεγάλη πως έτσι και της μπει μια ιδέα, ο κόσμος να χαλάσει δεν την αλλάζει με τίποτα. Τις προάλλες ήθελε οδηγίες να πάει κάπου στην Αρμενίας. Επέμενε ότι η Ιφιγενείας είναι κολλητή πάνω στην Κένεντι. Ρε μάνα σκέψου, δεν υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει αυτό που λες. Ύστερα από μισή ώρα κατάλαβε ότι για άλλη λεωφόρο ήθελε να μας πει.

Δεν έχω κανένα παράπονο από τη μανούλα μου. Την αγαπώ όσο τίποτα άλλο και παρόλο που μου σπάζει τα νεύρα ώρες ώρες θέλω να περνώ χρόνο μαζί της. Ήταν πάντα της το πιο δυνατό παράδειγμα. Μια απλή γυναίκα που έδωσε τα πάντα για τα παιδιά της. Και όταν λέω τα πάντα, δεν εννοώ υλικά πράγματα. Αν και δεν μας έλειψε τίποτα, θα είμαι πάντα ευγνώμων για το πόση αγάπη και κατανόηση μας έδωσε. Κανόνες και αυστηρότητα σίγουρα υπήρχαν. Ποτέ όμως δεν έβαλε περιορισμούς στην σκέψη μας. Μας έσπρωχνε να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας, να μην βάζουμε εμπόδια σε αυτά που θέλουμε να κάνουμε, να είμαστε ανεξάρτητες και να στεκόμαστε στα δικά μας πόδια. Θυμάμαι όταν πήγαινα για σπουδές η μάνα της φίλης μου που θα ταξιδεύαμε μαζί, στο αεροδρόμιο έκλαιγε. "Γιατί κλαις; Θα έπρεπε να κλαις αν δεν μπορούσε να φύγει να πάει να σπουδάσει", της είπε.

Τώρα που το σκέφτομαι η μάνα μου είναι σαν το αεροπλάνο στον αυτόματο πιλότο. Αν ξέρει ότι κάπου πρέπει να πάει, κάτι πρέπει να γίνει, ότι υπάρχει μια δουλειά, θα βάλει μπρος μέχρι να φτάσει εκεί που θέλει. Ένα πείσμα απαράμιλλο και ένα γινάτι που βγάζει μάτι.

Τέσπα. Αλλού ξεκίνησα και αλλού κατάληξα. Η μάνα μου στάθηκε για μένα και μητέρα και πατέρας. Για αυτό και την αγαπώ διπλά. Για αυτό και δεν με νοιάζει για όλες τις ασυνεννοησίες, που μας χωρίζουν. Άσε που καθώς μεγαλώνω, όλο και περισσότερο διαπιστώνω ότι της μοιάζω.

22 comments:

  1. Νομίζω όσο και να το προσπαθήσουμε πάντα όσο μεγαλώνουνε τόσο παραπάνω μοιάζουμε στην μάνα μας οι γυναίκες..

    ωραίο post:)

    ReplyDelete
  2. Δυστυχώς τους γονείς μας τους καταλαβαίνουμε περισσότερο όταν μεγαλώσουμε αρκετά.

    ReplyDelete
  3. είμαστε τυχεροί όσοι ξέρουμε την αξία της μάνας μας χωρίς κατανάγκην να έχουμε μεγαλώσει αρκετά ή να χρειαστεί να μπούμε στη θέση της. τούτο το πράμα εν καθαρά νίκη της μάνας

    υ.γ οι μανάδες γενικώς έχουν ένα πρόβλημα με τον προσανατολισμό :)

    ReplyDelete
  4. Αχ μαμμμμουλλα μου! Ποσο σε πεθυμω εδω στην... ξενιθκεια (=Λεμεσος);Ρ
    Εν χαννουν κορη οι μαμμες! Η δικη σου ακουεται σαντανωμενη, σαν την δικη μου!

    ReplyDelete
  5. Γέλασα και συγκινήθηκα μαζί...
    σαν τα χρόνια περνούν καταλαβαινόμαστε καλύτερα και γίνεστε εσείς ο αρχηγός μας!
    Το μόνο που θέλουμε..
    το γέλιο σας..
    την κουβέντα σας...
    ένα σ'αγαπώ...
    και όταν σας βλέπουμε ευτυχισμένα ανοίγουν οι ουρανοί!

    Να είσαι καλά κοριτσάκι μου!

    ReplyDelete
  6. Αυτό με τις φοβίες μεγαλώνοντας το έπαθε και η δική μου μάνα. Όταν ήμουν μικρή μου έλεγε "που να γίνεις μάνα ένα με καταλάβεις", έ, τώρα την καταλαβάινω.

    ReplyDelete
  7. Ράνια ίσως και να είναι αναπόφευκτο το να τους μοιάζουμε. Λίγο τα γονίδια, λίγο οι εμπειρίες…

    Ποστ 


    Marco στη δική μου περίπτωση δεν είναι θέμα κατανόησης αλλά σαντανόησης χαχαχα. Όσο περισσότερο σαντανονούμαστε, τόσο περισσότερο επικοινωνούμε.

    daffodil lament δεν είναι τόσο έλλειψη προσανατολισμού η δική μου όσο σαντανώνεται μέσα στους δρόμους. Η αδερφή μου υποστηρίζει ότι δεν την βοηθούν τα γυαλιά της χαχαχα.

    Αποκάλυψη Γρούτα. Κόρη μια είσαι μια Παφίτισσα στη Λεμεσό;


    Γιαγιά Αντιγόνη να σαι καλά. έτσι είναι όπως το λες, καταλαβαινόμαστε καλύτερα. Ίσως γιατί υπάρχει μια αλλαγή ρόλου. Η κόρη που γίνεται μαμά, η μαμά που γίνεται γιαγιά. Περνάς από όλα τα στάδια.

    Σμιλί η δική μου βγάζει τις φοβίες της με ένα περίεργο τρόπο. Τι να πω, ίσως να νιώθει ότι δεν έχει τις δυνάμεις όταν ήταν νέα.

    ReplyDelete
  8. Ναι κορη! Σαν την καλαμια στον καμπο! τσ τσ τσ
    Εν οι συγγενεις του αντρα μου, φυσικα, αλλα εν τζαι πιαννουνται... ;Ρ

    ReplyDelete
  9. Εγώ νομίζω στο Τρίπατον να πιάει η Χούντα το ισόγειο, η Grouta τον 1ο όροφο τζαι η Αχάπαρη το ρετιρέ...

    ReplyDelete
  10. Εγω εν θα πω τίποτε γιατι η δική μου καραδοκεί δαμέ γυρω!! :Ρ
    Αστειευκω...Οι μαμάδες έχουν πάντα αλλοθι για τα πραματα στα οποια μας σπάζουν τα νευρα....εν που λαλουν την αλήθκεια που αγάπη...

    Το τραγουδι που έβαλες το αγαπώ αφάνταστα...ειχα το βάλει τζαι εγω παλια... :)))

    ReplyDelete
  11. υπέροχο συγκινητικό τραγούδι , έτσι είναι η μαμάδες
    αητητη ράτσα

    ReplyDelete
  12. Πολλά όμορφο ποστ...
    :΄))

    ReplyDelete
  13. Scary αυτά που λες γιατί είναι σαν να περιγράφω τη μάνα μου. Νομίζω το έχει η ηλικία...

    ReplyDelete
  14. Invictus εν γινεται! Τζι ο αντρας μου η ωρα 10 φκαλλει τα σκουπιθκια τζαι να πιανουν την κουβεντα με τον Αχαπαρο. Αν εν της μαππας τζι ο Αχαπαρος, πππεεε εν να' χουμε προΛημα...

    ReplyDelete
  15. τι ομορφη αναρτηση.να χαιρεσαι την μανουλα σου κ μπραβο της που δεν σας γεμισε φοβιες εσας.κ τελικα οσο μεγαλωνουμε ολες στην μαμα μας μοιαζουμε.φιλια.

    ReplyDelete
  16. Τρομερή η μάνα σου. Να τη χαίρεσαι! Όλοι στο τέλος καταλήγουμε να μοιάζουμε στους γονείς μας. Ακόμα και τις ιδιότροπίες τους, που κάποιες φορές κοροϊδεύαμε στο τέλος τις υιοθετούμε...

    ReplyDelete
  17. Να την αγαπάς τζαι να την σιαίρεσαι. Αν κρατήσεις επαφή με τη μάνα σου μεγαλώνοντας, εννοείται ότι θα της μοιάζεις ούλλον τζαι παραπάνω. Εχτός που τα κοινά γονίδια, έννα έσιεται τζαι κοινές εμπειρίες.

    ReplyDelete
  18. Να χαιρεσαι τη μαμα σου!!! Χτες γιορταζαν οι Ιφιγενειες. Πιθανον να ειναι τυχαια επιλογη του τραγουδιου.
    Ολες οι μαμμες ιδιες. Η κορη μου ειπε μου τες προαλλες καμνεις τελια σαν τη γιαγια!!
    Επαθα ενα πανικο. Να ναι καλα.
    Εχεις δικαιο. Φκαλλουν τες φοβιες με παραξενο τροπο.

    ReplyDelete
  19. Ινβιχτε πάει πιον εμαυροπινακίστηκα που το τρίπατο. Είπαν μου οτι αν ξανακοντέψω θα αμολύσουν τους σιήλλους.

    ReplyDelete
  20. Καλημέρα παίδες. Χτες πλακώθηκα με τις κόρες και δεν βρήκα καιρό να απαντήσω…

    Γρούτα συνήθως οι συγγενείς του άντρα είναι χωρισμένοι στα δυο. Με αυτούς της μάμας τα πράγματα πάνε καλά με του παπά όχι.

    Ινβίκτους εξέχασες τους σσύλους λαλεί η Αχάπαρη.

    Πρασινομητέρα σε παρακαλώ κάμε τα στραβά μάθκια να κάμει σχόλια απερίσπαστη η Πρας.

    Έτσι είναι Άσωτε οι μανάδες, μόνο που όταν μας κάνουν τα νεύρα κουρέλια το ξεχνάμε.

    Ευχαριστώ Θάλασσα.

    Πατατούλης καθόλου scary. Είμαστε αδέρφια χαχαχα.

    Σε ευχαριστώ Ρεβέκκα. Δεν έχω παράπονο μας μεγάλωσε αρκετά ανοιχτόμυαλα η μανούλα.

    HeatJo αυτό με τις ιδιοτροπίες έχεις απόλυτο δίκαιο. όταν μέναμε μαζί την κορόιδευα για το σφουγγάρισμα και τις πόρτες που δεν πρέπει να ακουμπά ο φλόκκος πάνω, τώρα το κάνω και εγώ…

    Defiance ούλλα τζαι ούλλα. Γλυκίσματα αποκλείεται να με δεις να κάμνω.

    είπε...
    Ρούλι Μαρούλο καλωσόρισες. Μου αρέσει πολύ το όνομα σου. Η επιλογή τραγουδιού έγινε επειδή το αγαπώ, όχι επειδή η μάνα μου είναι Ιφιγένεια.


    Αχάπαρη πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικό μας θα είναι το τρίπατο.

    ReplyDelete
  21. Παρ' όλες τις διαφωνίες, ασυνεννοησίες, νεκατοσσιές και ιδιοτροπίες (που μεγαλώνοντας πολληνίσκουν) μάνα είναι μόνο μία.

    ReplyDelete
  22. Πολλά μαμμόθρεφτοι εγίνετε.

    ReplyDelete