Καν’ το όπως οι Γάλλοι

Τα Νέα (εντάξει το πιάσατε είναι από τις εφημερίδες που διαβάζω) είχε το Σάββατο ένα ενδιαφέρον θέμα. Μιλούσε για το βιβλίο της Πάμελα Ντράκερμαν, δημοσιογράφου της Wall Street Journal, «Γιατί τα παιδιά των Γάλλων δεν πετούν το φαγητό τους».

Η συγγραφέας υποστηρίζει πως τα Γαλλάκια είναι πολύ πειθαρχημένα. τρώνε όλο τους το φαγητό, είναι πειθαρχημένα, σηκώνονται από το τραπέζι μόνο όταν έχει φάει και η υπόλοιπη οικογένεια, κοιμούνται ένα οκτάωρο και δεν ξυπνούν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Όλα αυτά τα συμπεράσματα προέκυψαν από τη δεκάχρονη παραμονή της στο Παρίσι, η τύπισσα είναι Αμερικάνα. Το βιβλίο έγινε μπεστ σέλερ, σιγά που δεν θα έτρεχαν να το αγοράσουν οι απανταχού ταλαιπωρημένοι γονείς, που πιστεύουν πως όσο διαβάζουν εγχειρίδια ανατροφής των παιδιών τους, τόσο θα αποκτήσουν φρόνιμα βλαστάρια.

Στο βιβλίο της δεν αναπτύσσει καμιά θεωρία. Απλά περιγράφει όσα έβλεπε να συμβαίνουν γύρω της.

Τέσσερις χρήσιμες λέξεις. Οι γάλλοι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά τους να χρησιμοποιούν από μικρά τέσσερις λέξεις: ευχαριστώ, παρακαλώ, καλημέρα (ή καλησπέρα και γεια σας. Τα παιδιά μαθαίνουν να χαιρετούν κάποιον και να μην κρύβονται πίσω από το χαιρετισμό των γονιών τους.

Τρώνε όταν πεινάσουν. Έτσι όταν κάτσουν στο τραπέζι δεν παίζουν, είναι φρόνιμα και τρώνε ό,τι έχει το πιάτο τους γιατί πεινούν. (παρένθεση πες σε ελληνίδα γιαγιά να μην μπουκώνει συνέχεια τα εγγόνια της και αν το δεχτεί να μην ξαναφάω σοκολάτα).

Περάστε το μήνυμα με μια ματιά. Οι γάλλοι το λένε gros yeux, δηλαδή μεγάλα μάτια. Μια γκριμάτσα ταυτισμένη με το ως εδώ και μη παρέκει.

Βάλτε τους όρια και τηρήστε τα. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από όρια μάλιστα όσο πιο ξεκάθαρα είναι τόσο το καλύτερο. Αυτή είναι η βασική αρχή διαπαιδαγώγησης. Οι Γάλλοι είναι αυστηροί γονείς, αλλά όχι μπάμπουλες.

Εγώ είμαι τα αφεντικό. Αν στις ΗΠΑ ακούσουν μια μαμά να φωνάζει εγώ είμαι το αφεντικό, εγώ διατάζω, μπορεί να την κατηγορούσαν για λεκτική άσκηση βίας. Στη Γαλλία δεν ανέχονται πολιτική ορθότητα. Υπάρχει αρχηγός και δεν είναι τα παιδιά.

Μάθετε στο παιδί να δέχεται το όχι. Όταν το παιδί μαθαίνει να αποδέχεται το όχι8, αποτελεί σημαντικό σημείο στην εξέλιξή του. Το βοηθά να συνειδητοποιεί πως οι ανάγκες των άλλων είναι εξίσου σημαντικές με τις δικές του. Δεν τα πληγώνουμε με τους να τους λέμε όχι και είναι καταστροφικό να τους λέμε συνέχεια ναι.

Καλό παιδί ή σοφό παιδί; Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Οι Γάλλοι δεν λένε στα παιδιά τους να είναι καλά. Τους λένε να είναι σοφά, πράγμα που σημαίνει ότι τα σπρώχνουν στο να χρησιμοποιήσουν την κρίση τους.

Κάποια στιγμή πατήστε το pause. Οι Γάλλοι κατεβάζουν ως γονείς τα ρολά γιατί θέλουν και αυτοί το ζωτικό τους χρόνο. Δεν τρέχουν στο παιδί τους με την παραμικρή αφορμή. Δεν θα πάνε πάνω από το κρεβάτι τους στην παραμικρή υποψία κλάματος. Δίνουν στα παιδιά τους την ευκαιρία να χαλαρώσουν μόνα τους. Και για αυτό δεν ξυπνούν κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Η ανεξαρτησία είναι δύναμη. Ένα παιδί πρέπει να αυτονομηθεί, όσο το δυνατόν νωρίτερα. Οι Γάλλοι γονείς προσπαθούν να καλλιεργήσουν στα παιδιά τους στα παιδιά τους τόσο τη φυσική όσο και τη συναισθηματική ανεξαρτησία. Για αυτό και δεν επεμβαίνουν και όταν τσακώνονται τα παιδιά, αλλά ακόμη και όταν πλακώνονται στο ξύλο είναι πιθανόν να τα παρατηρούν ατάραχοι.

Η σημειολογία του φτου κακά. Επιτρέψτε στα παιδιά σας να χρησιμοποιούν έστω και μια «βρώμικη», λέξη. Επαναλαμβάνουν αυτή τη λέξη ξέροντας ότι είναι μια ανοησία, αλλά και ένα είδος επανάστασης σε ένα κόσμο γεμάτο όρια και κανόνες.

Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, εγώ δεν πιστεύω στα εγχειρίδια. Τα παιδιά δεν είναι μηχανήματα για να βγάζεις το manual και να εφαρμόζεις συμβουλές. Κάτι που είναι σωστό για ένα παιδί, δεν είναι για το άλλο. Συμβουλές ελάχιστες έχω εφαρμόσει. Θέλω να πιστεύω ότι τις μεγαλώνω σωστά. Ακολουθώ το ένστικτό μου και σέβομαι τα θέλω τους, μέσα σε όρια και κανόνες. Ο χρόνος θα δείξει αν είμαι σωστή ή όχι.