Λεπτές γραμμές

Το Σαββατοκυρίακο έγινε κάτι που με στεναχώρεσε πολύ. Δεν θέλω να δώσω λεπτομέρειες. Με έκανε όμως να σκεφτώ πόσο λεπτές είναι οι διαχωριστικές γραμμές και οι ισορροπίες που κρατάμε καθημερινά στη ζωή μας.

Νομίζουμε ότι έχουμε τον έλεγχο και ότι πατάμε στερεά αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Από τη μια στιγμή στην άλλη, χωρίς καν να το αντιληφθούμε, μπορούμε να κάνουμε το βήμα και να βρεθούμε εκεί που ποτέ δεν το φανταζόμαστε.

Λίγο απέχει το είμαι καλά, από το δεν είμαι καθόλου καλά.

Λίγο απέχει το με εκνεύρισες και σε χτύπησα από το με εκνεύρισες και σε σκότωσα.

Λίγο απέχει το κάνω ουσίες για πλάκα, από το εμπόριο.

Λίγο απέχει ο θυμός από την οργή.

Λίγο απέχει το οδηγώ έχοντας πιει αλκοόλ, από το οδηγώ μεθυσμένος.

Λίγο απέχει η περισυλλογή από την κατάθλιψη.

Έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη τα πάντα ανατρέπονται. Κάποιες φορές διορθώνονται, κάποιες όχι. Και η ζωή μας μοιάζει να ξεκινά από την αρχή ή από το τέλος ανάλογα με το πώς θα το δει ο καθένας. Με νέα δεδομένα και νέες προοπτικές. Όχι, κατ’ ανάγκη καλύτερες. Πολλές φορές αφήνουμε κάτι όμορφο που έχουμε και δεν το εκτιμούμε για να βυθιστούμε στα σκατά.

Μου κάνει εντύπωση πόσο εύκολο είναι να «αλλάξουμε» στρατόπεδο. Πόσο εύκολο είναι από τη μια μέρα στην άλλη να αναποδογυριστούν τα πάντα.

Ευθύνη σαφώς και υπάρχει, αναλαμβάνουμε τις συνέπειες των πράξεων μας. Δεν είμαι σίγουρη όμως κατά πόσο έχει και πολύ νόημα αυτό. Αν δηλαδή κάνω κάτι και πληγώσω κάποιον, τι σημασία έχει αν αναγνωρίσω ότι τον πλήγωσα; Αυτό που μετρά είναι ότι ένας άνθρωπος πόνεσε εξαιτίας μου.

Λεπτές γραμμές, αδιάκριτα σύνορα, εύθραυστες ισορροπίες. Όλα μέρος της ζωής μας, της καθημερινότητάς μας. Της ανάγκης να ζούμε τη ζωή μας όπως θέλουμε, της δίψας για ένα καλύτερο αύριο και των σχέσεων με τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας, κοντά μας.