Ο Γιάννης ο φονιάς

Το Γιάννη, τον κολλητό του Μοτορτζή τον αγαπούμε οικογενειακώς όλοι μαζί. Παιδί περίπτωση αλλά παιδί μάλαμα. Και μας λείπει πολύ. Γιατί ο Γιάννης δουλεύει στο εξωτερικό.

Όταν έρχεται Κύπρο μένει σπίτι μας. Οι μικρές δεν ξεκολλούν από πάνω του, αλλά και αυτός δεν τους χαλά χατίρι. Ό,τι θέλουν και όσο παιχνίδι θέλουν.

Εν αναμονή της νέας του άφιξης με το καλό, τους έμαθα ένα τραγούδι να του κάνουμε υποδοχή όταν έρθει. Και τι θα ήταν πιο ταιριαστό με το όνομά του, για να εξηγούμαστε, από το Γιάννη το φονιά…

Και έτσι, οι μικρές μάθανε το Γιάννη το φονιά. Το οποίο είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Τους άρεσε η μουσική. με τους στοίχους είχαμε λίγο πρόβλημα, πολλές οι άγνωστες λέξεις αλλά σιγά σιγά λύθηκε, εξηγώντας τι είναι ο φονιάς, η γωνιά, η μέντα.

Σήμερα, στο αυτοκίνητο έπαιζαν το αγαπημένο τους εν κίνηση παιχνίδι, ρόλους. Λέει η μια εγώ είμαι ο τάδε και της απαντά η άλλη, εγώ είμαι ο τάδε.

Αποκορύφωμα, όταν πριν μερικές μέρες πήγαμε Σάββατο μεσημέρι στην Πειραιώς 17, μια ταβερνούλα κάτω στην παλιά Λευκωσία με ωραίο φαγητό και μουσική. Ένας κύριος πήρε την κιθάρα του και άρχισε να μας τραγουδά.

Τι το ήθελε να τις ρωτήσει ποιο τραγούδι ήθελε να τους πει. Με ένα στόμα και οι δυο ζήτησαν, τι άλλο το Γιάννη το φονιά… Ο άνθρωπος δεν πίστευε στα αυτιά του. Έπαιξε μερικές νότες δοκιμαστικά, για να διαπιστώσει πως σοβαρολογούσαν και πως ήξεραν το τραγούδι.

Ευτυχώς ξεκόλλησαν και από το Assim voce me mata, που άκουγαν συνέχεια. Χίλιες φορές καλύτερος ο Γιάννης ο φονιάς.

Μάλιστα προχτές που έπαιζαν, λέει η μεγάλη. Εγώ θα είμαι η μάμα. Εγώ θα είμαι ο Γιάννης ο φονιάς, της απάντησε η μικρή.

Και έτσι τώρα περιμένουμε το Γιάννη για να του το τραγουδήσουμε.