Που Μου Ες

Από θέμα πόνου είμαι εντάξει. Τίποτα. Μπορώ να κάνω γυμναστική, δουλεύω κανονικά, παίζω με τις κόρες. Από θέμα διάθεσης συνήθως είμαι εντάξει. Οι ορμόνες μου γενικά είναι σε καλά επίπεδα. Ούτε με πιάνουν κρίσεις πείνας, ούτως ή άλλως όμως δεν σταματώ να μασώ...

Κάποτε, προς το τέλος της περιόδου με πιάνει ένας ψιλοαποπροσανατολισμός με αποδέχτη το Μοτορτζή. Ενώ είμαστε στον καναπέ του αρχίζω διάφορα, που πάει η σχέση μας, αν είμαστε καλά, αν θέλει κάτι να μου πει, αν είναι καλά. Το τελευταίο μπορεί και να το ρωτήσω καμιά δεκαριά φορές. Μα όχι πες μου, πες μου αν σε απασχολεί κάτι. Ευτυχώς, έμαθε και δεν ασχολείται. Αλλά να τονίσω πως σε γενικές γραμμές, τις "δύσκολες μέρες" είμαι πολύ εύκολο άτομο.

Τώρα, όμως με έπιασε μια μελαγχολία… Που δεν είναι ακριβώς μελαγχολία ούτε στεναχώρια. Δεν το λες ούτε λύπη, στο κάτω κάτω δεν έχω κάτι να λυπηθώ. Διαβάζω καθημερινά τις χειρότερες ιστορίες στις ειδήσεις και δεν με νοιάζει. Σήμερα γέμισαν τα μάτια μου για ένα σκύλο που έχασε το πόδι του, και σημείωση κλαίω σπανιότητα.

Σήμερα δεν είμαι Πολυάννα. Είμαι κάτι άλλο. Είμαι μια Πολυάννα προβληματισμένη χωρίς προβλήματα. Δεν θα παίξω το παιχνίδι της χαράς.

Κάνοντας ένα search στο Google, βρήκα ένα ενδιαφέρον άρθρο για το θέμα εδώ .

Τέσπα, είναι παράξενο να ξέρεις ότι δεν έχεις λόγο να στεναχωριέσαι και ότι είναι απλά θέμα ορμονών. Κανονικά, επειδή το αναγνώρισα έπρεπε να εξαφανιστεί. Αυτό να το ψάξει η επιστήμη. Πως να καταλαγιάζουν οι ορμόνες.

Και τώρα που ανάλυσα τι με απασχολεί μήπως είναι ώρα να πάω στην παγωταρία για κανένα τριπλό παγωτό να ξορκίσω τη στεναχώρια;