Gap

Στη δουλειά έχω συνάδελφο. Καλός άνθρωπος, όχι τόσο εργατικός όσο ήταν στα νιάτα του αλλά ο άνθρωπος το παλεύει. Μου μιλά, όπως τον ακούω να μιλά στα παιδιά του και ζητά βοήθεια με το computer του… Πατώ το τάδε κουμπί και δεν γίνεται τίποτα, η οθόνη δεν δουλεύει, δεν τυπώνω, δεν έχω δίκτυο. Συνήθως του λύνω τα προβλήματα εκτός από τις ώρες που πνίγομαι και του λέω να τηλεφωνήσει σε κανένα τεχνικό.

Έχει κινητό, απλό όχι smartphone όχι touch.

Δεν έχει laptop, δεν πιστεύω ότι σπίτι του να έχει κομπιούτερ, εκτός αν τα παιδιά του. Δεν ξέρει τι είδους σύνδεση στο ίντερνετ διαθέτει και την έβαλε μόνο και μόνο για βλέπει περισσότερα κανάλια στην τηλεόραση.

Δεν έχει email εκτός δουλειάς.

Όταν έχει απορία δεν γκουγκλάρει, δεν καταφεύγει στο ίντερνετ για λύσεις.

Δεν έχει iPad και αγνοεί γενικά τι είναι τα tablet.

Συναντά τους φίλους του συνήθως σε ταβερνούλες και το τα λέμε σημαίνει προσωπική επαφή. Ναι στον ίδιο χώρο, όχι στο Facebook ή στο Twitter.

Οι γνώσεις του για τα κοινωνικά δίκτυα είναι όσες πιάνει από τις κουβέντες των γύρω του και ποτέ δεν έχει χρησιμοποιήσει msn ή άλλο παρόμοιο κανάλι.

Για αυτόν angry birds είναι τα περδίκια που δεν πετυχαίνει στο κυνήγι.

Για κάποιο λόγο τον λυπάμαι. Δεν ξέρω, μου δίνει την εντύπωση ότι κάτι χάνει. Που δεν χάνει βεβαία ο άνθρωπος και φίλους έχει και οικογένεια και τη δουλειά του την κάνει, έστω με διαφορετικούς τρόπους από ό,τι εγώ. Νιώθω ότι έχουμε ένα κενό. Ένα μεγάλο κενό. Σκέφτομαι πως δεν θα ήθελα να βρεθώ στη θέση του. Το αστείο της υπόθεσης που ούτε και εκείνος μάλλον θέλει να είναι στη δική μου…

Δεν θέλω να βρεθώ στο περιθώριο και κάνω τα πάντα για αυτό. Ενημερώνομαι για όσα συμβαίνουν στον τομέα μου, προσπαθώ όσο μπορώ να ακολουθώ τις εξελίξεις.

Με μεγάλη προσπάθεια.

Γιατί όσο μεγαλώνω, όσο γεμίζουν το μυαλό μου οι έννοες, οι κόρες, ο Μοτορτζής, τόσο λιγότερος χώρος και διάθεση απομένει για νέες γνώσεις. Που τις αποκτώ με όλο και μεγαλύτερη δυσκολία. Κάποτε διάβαζα ένα βιβλίο την ημέρα. Τώρα είμαι ευχαριστημένη και με το ένα τρίτο.

Αναρωτιέμαι αν θα έρθει μέρα που θα διαπιστώσω ότι νικήθηκα. Που θα αρχίσω να μπαίνω στο περιθώριο. Που θα πω, δεν με νοιάζει για τις εξελίξεις, για τα νέα πράγματα, για νεωτερισμούς. Που θα θέλω απλά να έχω το κεφάλι μου ήσυχο.

Πράγμα που έχει ρίσκο. Γιατί εύκολα όταν δεν μπορείς να προσφέρεις, όταν δεν ξέρεις μένεις εκτός. Και δεν θέλω να έρθει εποχή που να θέλω να είμαι εκτός.

Υγ. Χτες ο πατέρας φαμίλιας αγόρασε στις κόρες του από ένα παιχνίδι iPad. Σήμερα το πρωί και οι δυο λες και ήταν συνεννοημένες έβαλαν στην τσάντα τους το iPad τους και αναζητούσαν διαφορές με το δικό μου. Σλααααααααααααανγκ έχω angry birds, αυτές δεν έχουν…