Στο δάσκαλό μου με αγάπη

Συνάντησα πρόσφατα ένα παλιό μου καθηγητή από την εποχή του λυκείου. Ένα από εκείνους τους σπάνιους καθηγητές, που είχα την τύχη να μου κάνει μάθημα. Αυθόρμητα τον αγκάλιασα. Μόλις του είπα το όνομά μου με θυμήθηκε αμέσως. Όχι γιατί τον είχα παιδέψει, όπως άλλους καθηγητές, αλλά γιατί όταν μου έκανε μάθημα με είχε προσέξει, δεν ήμουν απλά ένα παιδί που καθόταν σε ένα θρανίο. Όπως πρόσεξε και την υπόλοιπη τάξη, στα δύο χρόνια που μας έκανε μάθημα κτίσαμε μαζί του μια σχέση αγάπης, κατανόησης και διδασκαλίας.

Ήταν ένας απίστευτος καθηγητής, από αυτούς που χαιρόσουν να σου κάνουν μάθημα. Λόγια σταράτα, άνθρωπος που ήξερε το αντικείμενο του, που κατάφερνε να μας μεταδίδει γνώσεις συνεχώς. Είναι φορές που κάθομαι να γράψω ένα κείμενα και μου έρχεται στο νου να λέει για τα ρήματα συνηρημένα και εις –μι…

Αυστηρός μεν, γεμάτος αγάπη δε. Μπορούσαμε να του μιλούμε, μας άκουγε, χωρίς να μας κατακρίνει. Μας έδινε συμβουλές, αυτοσαρκαζόταν και δεν δίσταζε να παραδεχτεί πως δεν τα ήξερε όλα και πως έκανε λάθη. Χαιρόταν να μαθαίνει πράγματα από εμάς. Μας έκανε να θέλουμε να διαβάζουμε και να μαθαίνουμε. Όχι με φωνές και απειλές για τα διαγωνίσματα.

Ήταν δάσκαλος, όπως θα έλεγε ο Vad με όλα του. Λεβέντης.

Πιάσαμε την κουβέντα και στις πρώτες του κουβέντες αναφέρθηκε με πολύ καημό για το τι γίνεται σήμερα στα σχολεία. Υπάρχει τόσο χάσμα ανάμεσα στους μαθητές και τους καθηγητές, επέμενε. «Γίνεται οι καθηγητές να μην κατανοούν, να μην αγαπούν τους μαθητές τους; Γίνεται οι μαθητές να βρίζουν τους καθηγητές τους;» ήταν το παράπονο του.

Και είπε κάτι που μου φάνηκε σωστό. Ότι οι καθηγητές έχουν μεγάλη ευθύνη για τα σημερινά χάλια. Επέμενε, πως αν αγκαλιάζουν τους μαθητές τους με κατανόηση, σεβασμό και αγάπη θα πάρουν πίσω κατανόηση, σεβασμό και αγάπη. Αν είναι δεκτικοί, θα έχουν ανταπόκριση. Στάθηκε με μεγάλο παράπονο στους καθηγητές που το παίζουν αυθεντίες, που δεν σκύβουν πάνω από τα προβλήματα των μαθητών τους με αγάπη.

Καταχάρηκα, που τον είδα. Με ρώτησε τι κάνω, που είμαι, αν έχω αποκτήσει παιδιά. Όταν του είπα πως έχω δύο κοράσες βουζουνοπελλες, η απάντηση του με άφησε άφωνη. «Να τις προσέχεις. Να τις προσέχεις από τους επικίνδυνους, άχρηστους και ημιμαθείς δασκάλους που κυκλοφορούν σήμερα στα σχολεία»…

Του υποσχέθηκα ότι θα το κάνω και επέστρεψα στη δουλειά μου με μια δόση νοσταλγίας για τα χρόνια του θρανίου. Με μια δόση παραπόνου που δεν είχαμε και άλλους καθηγητές σαν και αυτόν.

Να τελειώσω λέγοντας, πως στο τέλος της σχολικής χρονιάς, τότε ήμασταν δευτέρα λυκείου, ζητήσαμε από το διευθυντή του σχολείου, στο δύσκολο τελευταίο μας χρόνο στα φιλολογικά μαθήματα να μας διδάσκει αυτός. Τον έβαλαν στο πρακτικό να διδάσκει ιστορία και εμάς μας πάσαραν ένα από τους καλύτερους φυσικούς της Λευκωσίας να μας διδάσκει φυσική και χημεία. Στο πρακτικό εννοείται γραμμένη είχαν την ιστορία και εμάς ο φυσικός πέρασε τη μισή τάξη με βαθμό βάσης απλά και μόνο γιατί ποτέ δεν μπόρεσε να κατεβεί στο επίπεδο (που δεν είχαμε) και να μας εξηγήσει τη φυσική με τρόπο που να την καταλάβουμε.