Thursday 7 June 2012

Στο δάσκαλό μου με αγάπη





Συνάντησα πρόσφατα ένα παλιό μου καθηγητή από την εποχή του λυκείου. Ένα από εκείνους τους σπάνιους καθηγητές, που είχα την τύχη να μου κάνει μάθημα. Αυθόρμητα τον αγκάλιασα. Μόλις του είπα το όνομά μου με θυμήθηκε αμέσως. Όχι γιατί τον είχα παιδέψει, όπως άλλους καθηγητές, αλλά γιατί όταν μου έκανε μάθημα με είχε προσέξει, δεν ήμουν απλά ένα παιδί που καθόταν σε ένα θρανίο. Όπως πρόσεξε και την υπόλοιπη τάξη, στα δύο χρόνια που μας έκανε μάθημα κτίσαμε μαζί του μια σχέση αγάπης, κατανόησης και διδασκαλίας.

Ήταν ένας απίστευτος καθηγητής, από αυτούς που χαιρόσουν να σου κάνουν μάθημα. Λόγια σταράτα, άνθρωπος που ήξερε το αντικείμενο του, που κατάφερνε να μας μεταδίδει γνώσεις συνεχώς. Είναι φορές που κάθομαι να γράψω ένα κείμενα και μου έρχεται στο νου να λέει για τα ρήματα συνηρημένα και εις –μι…

Αυστηρός μεν, γεμάτος αγάπη δε. Μπορούσαμε να του μιλούμε, μας άκουγε, χωρίς να μας κατακρίνει. Μας έδινε συμβουλές, αυτοσαρκαζόταν και δεν δίσταζε να παραδεχτεί πως δεν τα ήξερε όλα και πως έκανε λάθη. Χαιρόταν να μαθαίνει πράγματα από εμάς. Μας έκανε να θέλουμε να διαβάζουμε και να μαθαίνουμε. Όχι με φωνές και απειλές για τα διαγωνίσματα.

Ήταν δάσκαλος, όπως θα έλεγε ο Vad με όλα του. Λεβέντης.

Πιάσαμε την κουβέντα και στις πρώτες του κουβέντες αναφέρθηκε με πολύ καημό για το τι γίνεται σήμερα στα σχολεία. Υπάρχει τόσο χάσμα ανάμεσα στους μαθητές και τους καθηγητές, επέμενε. «Γίνεται οι καθηγητές να μην κατανοούν, να μην αγαπούν τους μαθητές τους; Γίνεται οι μαθητές να βρίζουν τους καθηγητές τους;» ήταν το παράπονο του.

Και είπε κάτι που μου φάνηκε σωστό. Ότι οι καθηγητές έχουν μεγάλη ευθύνη για τα σημερινά χάλια. Επέμενε, πως αν αγκαλιάζουν τους μαθητές τους με κατανόηση, σεβασμό και αγάπη θα πάρουν πίσω κατανόηση, σεβασμό και αγάπη. Αν είναι δεκτικοί, θα έχουν ανταπόκριση. Στάθηκε με μεγάλο παράπονο στους καθηγητές που το παίζουν αυθεντίες, που δεν σκύβουν πάνω από τα προβλήματα των μαθητών τους με αγάπη.

Καταχάρηκα, που τον είδα. Με ρώτησε τι κάνω, που είμαι, αν έχω αποκτήσει παιδιά. Όταν του είπα πως έχω δύο κοράσες βουζουνοπελλες, η απάντηση του με άφησε άφωνη. «Να τις προσέχεις. Να τις προσέχεις από τους επικίνδυνους, άχρηστους και ημιμαθείς δασκάλους που κυκλοφορούν σήμερα στα σχολεία»…

Του υποσχέθηκα ότι θα το κάνω και επέστρεψα στη δουλειά μου με μια δόση νοσταλγίας για τα χρόνια του θρανίου. Με μια δόση παραπόνου που δεν είχαμε και άλλους καθηγητές σαν και αυτόν.

Να τελειώσω λέγοντας, πως στο τέλος της σχολικής χρονιάς, τότε ήμασταν δευτέρα λυκείου, ζητήσαμε από το διευθυντή του σχολείου, στο δύσκολο τελευταίο μας χρόνο στα φιλολογικά μαθήματα να μας διδάσκει αυτός. Τον έβαλαν στο πρακτικό να διδάσκει ιστορία και εμάς μας πάσαραν ένα από τους καλύτερους φυσικούς της Λευκωσίας να μας διδάσκει φυσική και χημεία. Στο πρακτικό εννοείται γραμμένη είχαν την ιστορία και εμάς ο φυσικός πέρασε τη μισή τάξη με βαθμό βάσης απλά και μόνο γιατί ποτέ δεν μπόρεσε να κατεβεί στο επίπεδο (που δεν είχαμε) και να μας εξηγήσει τη φυσική με τρόπο που να την καταλάβουμε.



16 comments:

  1. εν καλά άμαν οι δασκάλοι/καθηγητές αγαπούν τζείνο που κάμνουν και κάμνουν καλά την δουλειά τους..

    εν και έχει και άδικο ναν απογοητευμένος με την κατάσταση σήμερα..

    ReplyDelete
  2. Δεν φταιν μόνο οι καθηγητές. Κατ'αρχάς άμα έρκεται μιαν της άλλης ο γονιός τζαι γυρέφκει σου τα ρέστα γιατί έφκαλες το γιό του που την τάξη, γιατί έστειλες την κόρη του στη βοηθό, και υπερασπίζεται τα ΛΑΘΗ των παιδιών του, είναι λογικό και ο δάσκαλος να πει, άμα τον γονιό δεν τον κόφτει τι να σπάζω εγώ; Το ίδιο που συμβαίνει και με την αστυνομία πιστεύκω.

    Όι ότι δικαιολογώ τες συμπεριφορές τους, αλλά ήταν συλλογικοί οι λόγοι που οδηγήσαν στην κατάσταση τη σημμερινή...


    Ανά φάσεις θυμούμαι τζι εγώ δασκάλους τζαι καθηγητές μου τζαι πιάνουν με τζι εμένα τούτες οι σκέψεις σου....

    ReplyDelete
  3. Καλησπέρα καλή μου! Έχω έναν πολύ καλό φίλο που είναι δάσκαλος στο Δημοτικό και σε μια συζήτηση πάνω στα θέματα διδασκαλίας μου ανέφερε πως διδάσκει και πως κάνει το μάθημα "παιχνίδι διδακτικό" και ότι κάποιος μαθητής του τον ρώτησε "Εσείς κύριε, τι δουλειά κάνετε?".
    Είναι πολύ σπάνιοι εκείνοι οι άνθρωποι-δάσκαλοι που ξεφεύγουν από το δόγμα "λέω όσα λένε τα βιβλία και σχολάω" και όταν βρεθούν, τα παιδιά το καταχαίροντα!
    Αυτά!!!

    ReplyDelete
  4. ο φυσικός μήπως ήταν και δόκτωρ???επειδή κάμνω πολλά άσχημα flashback!!!

    ReplyDelete
  5. Εννοείται ότι δεν έχει άδικο Ράνια

    Moonlight δεν αντιλέγω, αλλά οι καθηγητές και οι δάσκαλοι έχουν χάσει την αγάπη που είχαν για το επάγγελμά τους. οι περισσότεροι το βλέπουν ως μια αγγάρεια με καλό μισθό και τρεις μήνες το χρόνο διακοπές.

    Αμπελοφιλοσοφίες ακριβώς αν είναι να λένε ό,τι και τα βιβλία δεν χρειάζοματστε δασκάλους, διαβάζουμε και μόνοι μας. όλη η μαγκιά να κάνεις κάτι διαφορετικό.

    Daffodil oh yes Doctor ήταν.

    ReplyDelete
  6. Είχα ένα τέτοιο Δάσκαλο στις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού. Κύριε Παύλο να είσαι καλά όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις!

    ReplyDelete
  7. Είχα την τύχη να έχω 2-3 καθηγήτριες στο σχολείο που να μας "νοιάζονται" και ως μαθητές και ως παιδιά.
    Κοινός παρανομαστής η αυστηρότητα στο μάθημα και η γενναιοδωρία στο ενδιαφέρον που μας έδειχναν.

    Αυτό το τελευταίο που μας αναφέρεις,ποιά η λογική; Πώς γίνεται να στερείς από τα παιδιά τον καλύτερο καθηγητή κι από ένα τέτοιο καθηγητή τα παιδιά που αγαπούν το μάθημα του; (και για τον δικό σας και για τον Φυσικό)

    Όσο για τα σημερινά παιδιά,δεν ξέρω.Πάντα υπήρχε χάσμα ανάμεσα στους μαθητές και στους πλείστους καθηγητές.Αλλιώς γιατί να θυμόμαστε με τόση αγάπη αυτές τις εξαιρέσεις;

    ReplyDelete
  8. Είπα το πολλές φορές. Προσωπικά πιστέφκω ότι για να γίνει κάποιος καθηγητής πρέπει να περνά που μαθήματα ψυχολογίας.

    Ο δάσκαλος εν παραπάνω που ψυχολόγος. Είτε το θέλει είτε όι.

    ReplyDelete
  9. Oμορφη ανάρτηση!
    Δε ξέρεις πόσο εντύπωση μου έκανε όταν μετά από 20 χρόνια συναντήθηκα στο γυμναστήριο με την φιλολογο καθηγήτριά μου και με αναγνώρισε!
    Ναι! Με αναγνώρισε!
    Δάκρυα χαράς και συγκίνησης ήρθαν στα μάτια μου...
    Ποτέ δε περίμενα να με θυμάται ανάμεσα σε τόσα σχολεία που'χε αλλάξει και σε τόσους μαθητές που περάσαν από τα θρανία της.
    Και όμως... Με θυμόταν με το όνοματεπώνυμό μου!!
    Εκείνη πάντα ξεχώριζε και πάντα θυμόταν κάθε παιδί σα να'ταν μοναδικό!
    Ναι...Οφείλουμε να διαφυλάξουμε τα παιδιά μας απο κάθε φύσης κακούς παιδαγωγούς.
    Καλή σου μέρα! :)

    ReplyDelete
  10. Τζαι πως πρεπει δηλ. να διαφυλαξουμεν τα μωρα μας απο κακους παιδαγωγους? Που ξερω ποιος εν καλος τζαι ποιος εν κακος? Τζαι πες οτι ξερω οτι εν κακος, τι μπορω να καμω στο δημοσιο σχολειο για τουτο?

    Ωραια αναρτηση Μανα!

    ReplyDelete
  11. Δε διεκδικησα ποτέ δάφνες σούπερ εκπαιδευτικου,ούτε ειπα μεγάλα λόγια,απλώς προσπαθούμε να κάνουμε αυτο που μας εκφράζει μέσα σε ασφυκτικά πλαίσια που θετει η πολιτεια,η κοινωνία,γενικά ο περιβάλλων χωρος,κι αν δεν τα καταφερνουμε,δε φταιμε μόνο εμεις(χωρίς να μας αθωώνω βέβαια),αποδεχομαι ομως το μεριδιο ευθύνης που μας αναλογεί...

    ReplyDelete
  12. Δεν επα οτι διεκδικες δαφνες. Απλα θυμηθηκα κατι που ειπες οτι ειναι σαν τιτλος τιμης το να ειναι ενας εκπαιδευτικος δασκαλος...

    ReplyDelete
  13. Από όσα διάβασα ήρθαν οι θύμησες...

    Ο VAD είναι ο ΣΩΣΤΟΣ δάσκαλος που όλοι θαυμάζουμε!

    ReplyDelete
  14. Αμαν ο καθηγητης προσπαθει να χασει μαθηματα με το να πιντωνει αναρρωτικες( μετα απο επισκεψη σε γιατρο "δικο" τους) σε τριημερα τζιαι αργιες,πραγματικα τι παραδειγμα δια του μαθητη;

    υπαρχει μια λυση που ενα καλλυτττερεψει το επιπεδο των δασκαλων τζιαι των καθηγητων.Αφου υπαρχουν πολλοι που γινονται δασκαλοι για τα ωφεληματα τζιαι τα ριαλλια τζιαι βλεπουν το σαν αγγαρεια, ας μειωσει το υπουργειο μιαν τζιαι καλην τα υπερβολικα ωφεληματα που τους παρεχει. Τζιαμε ειμαι σιουρος οτι μονο τζεινοι που θελουν πραγματικα να διδαξουν τζιαι να προσφερουν εννα γινονται εκπαιδευτικοι.

    ReplyDelete
  15. Γιαγιά Αντιγόνη,κόψε κατι,πρωτα θα με γνωρίσεις απο κοντά και μετά θα το πεις:))

    ReplyDelete