Ένας πλανήτης μια γειτονιά

Ο Carne Ross έγραψε στο βιβλίο του Επανάσταση χωρίς ηγέτες, πως σε μεγάλο βαθμό η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα της σύνδεσης που υπάρχει πλέον ανάμεσα σε όλο και περισσότερους ανθρώπους.

Έχουμε φίλους σε όλο τον κόσμο, μιλούμε καθημερινά μαζί τους, έχουμε τη δυνατότητα να μάθουμε τι γίνεται ακόμη και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη. Για αυτό και τα μοντέλα πρόβλεψης και αντιμετώπισης καταστάσεων, που βασίζονται στην προ ίντερνετ εποχή κατέβασαν ρολά και δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν.

Αυτό λέει ο Carne Ross και το συμμερίζομαι σε μεγάλο βαθμό. Να γίναμε άραγε το παγκόσμιο χωριό, που οραματίστηκε ο Marshall Mcluhan; Ίσως όχι αλλά προς τα εκεί βαδίζουμε. Ένα γεγονός σε μια χώρα δεν αφήνει ανεπηρέαστη την άλλη.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως η αλληλεπίδραση γίνεται σε προσωπικό επίπεδο. Το απόγευμα της Τρίτης πέθανε ο πρόεδρος της Γκάνας. Υπό κανονικές συνθήκες, θα σήκωνα τους ώμους ψηλά με ένα συναίσθημα αδιαφορίας. Στο εκλογικό επιτελείο του Τζον Άτα Μιλς, όμως εργάζεται ένας καλός μου φίλος, ο οποίος όχι μόνο στεναχωρήθηκε για το χαμό του προέδρου του, αλλά ίσως μείνει και χωρίς δουλειά. Έτσι, για κάποιο λόγο στεναχωρήθηκα και εγώ για τον Γκανέζο πρόεδρο.

Υπάρχουν πολλοί που δεν γουστάρουν όλη αυτή την αλληλεπίδραση. Μιλούν εναντίον της παγκοσμιοποίησης με ένα σωρό επιχειρήματα. Κάπου έχουν δίκαιο. Παρόλα αυτά όμως δεν θα ήθελα να επιστρέψουμε στην εποχή που το τηλέφωνο, πανάκριβο κιόλας, ήταν η μόνη μας επικοινωνία ή στις μέρες που διαβάζαμε στην εφημερίδα τις ειδήσεις της προηγούμενης μέρας.

Μου αρέσει να νιώθω μέρος ενός παγκόσμιου χώρου. Ο τόπος μας καλώς ή κακώς είναι μικρός. Το αποδεχόμαστε, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Για αυτό, και μικρές είναι οι ιδέες που διακινούνται, οι απόψεις περιορισμένες στον μικρόκοσμό μας. Ίσως να οχυρωνόμαστε πίσω από την ασφάλεια, που προσφέρει και να μην δίνουμε σημασία σε γεγονότα που μας αφορούν.

Θα πω μόνο ένα παράδειγμα. Σε μια από τις συνόδους κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν θυμάμαι ακριβώς ποια άλλωστε έχουν γίνει τόσες και τόσες με αφορμή την οικονομική κρίση, πάρθηκαν αποφάσεις για τους μηχανισμούς διάσωσης. Ελάχιστη συζήτηση έγινε, αμφιβάλλω αν υπήρχε κανένας που να έκατσε να διάβασε τι ακριβώς έγινε, και φυσικά το θέμα πέρασε στο ντούκου και από τα μέσα ενημέρωσης. Όλα αυτά ενώ υπήρχε συζήτηση για την κατάσταση της οικονομίας μας και ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά.

Ώσπου έσκασε η φούσκα με τις τράπεζες, τα άδεια ταμεία, το χάλι μας γενικώς και έπρεπε να ψάξουμε να δούμε τι αποφασίστηκε στη σύνοδο, γιατί δεν ήταν απλά μια απόφαση, ήταν απόφαση που μας αφορούσε.

Θέλω να πιστεύω πως σιγά σιγά αλλάζουμε. Ξεφεύγουμε από τη νοοτροπία, ότι ο τόπος μας είναι το επίκεντρο του κόσμου και πως βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας.