Γράμμα από το μέτωπο

Αγαπητοί συμπλόγκερς

Όπως θα καταλάβατε έμπνευση και όρεξη για γράψιμο γιοκ. Όχι ότι δεν συμβαίνουν σοβαρά πράγματα γύρω μας να ασχοληθώ, αλλά αυτό το διάστημα αφήνω τη ζωή να με προσπερνά.

Τέσπα, η οικογένεια όλα καλά, κόρες, λεβέντης, Μοτορτζής μια χαρά. Εντάξει τον σκύλο βγάλτε τον απέξω, ο καημένος υποφέρει με τη ζέστη. Τον λυπάμαι αλλά τι να κάμω; Εδώ δεν ανάβουμε τον κλιματισμό για μας, θα βάλω τα aircondition να δουλεύουν για τον σκύλο; Θυμάστε κάτι καλές εποχές που δεν τα σβήναμε;

Που λέτε, το Σάββατο πήγα στη διάλεξη του Μπιλ Κλίντον. Λεβέντης ακόμη και τώρα που είναι ασπρισμένα τα μαλλιά. Ο φίλος μου ο Βαγγέλης, καλή του ώρα όπου και αν είναι, θα μου έλεγε τώρα αν με ακούγε, μαλλί βαμβάκι, ψωλή φαρμάκι. Κάθε φορά η ίδια κουβέντα, όταν σχολίαζα την ηλικία κάποιου. Και έχουν και δεκατρία χρόνια από τότε. Που να την έλεγα, τώρα.. Μια χαρά τα έλεγε πάντως, ο Μπιλ, γενικόλογες κουβέντες μεν, αλλά και εξειδικευμένα να μιλούσε, σιγά που θα του δίναμε σημασία, εμείς άλλωστε μια χαρά όλα τα ξέρουμε όλα.

Έξω από τη διάλεξη ήταν μια 20αριά Εδονόπουλα που διαμαρτύρονταν για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Όλοι ίδιο κόψιμο. Γένια, βερμούδες και σαγιονάρες με το σακίδιο στον ώμο. Πάνω κάτω και οι κοπέλες χωρίς τα γένια όμως. 

Χαρά στο κουράγιο τους μέσα στον πύρουλο να φωνάζουν Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι και κατά του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Χρυσά μου παιδάκια, που φοράτε τα Nike τα παπούτσια και τις βερμούδες, που κρατάτε το iPhone στο χέρι και στο iPad συμπληρώνεται αιτήσεις για να πάτε σε αμερικάνικα πανεπιστήμια, γιατί καλή είναι και η ιδεολογία, αλλά αν θέλουμε να βγάλουμε φράγκα ένα πτυχίο από το Γέηλ ή το Κολούμπια ακούγεται καλύτερο.

Που λέτε, τους Ισραηλίτες αφήστε τους έξω από τις διαμαρτυρίες σας. Να σας υπενθυμίσω ότι όλες τις συμφωνίες, κρυφές και φανερές που έχουμε υπογράψει με τους γείτονες είτε ο πρόεδρος σας, είτε οι υπουργοί σας έβαλαν φαρδιά πλατιά την τζίφρα τους από κάτω. Πλέον δεν είναι φονιάδες των Παλαιστινίων. Είναι business partners και βγάζουμε το σκασμό γιατί είναι πολλά τα λεφτά Άρη.

Μετά τον Μπιλ, πήγα σπίτι όπου βρήκα την κόρη Α να κάνει εμετούς και να πονεί την κοιλίτσα της γιατί ήπιε χαλασμένο γάλα και την κόρη Β κουρασμένη να μην μπορεί να συνεργαστεί με την ουρήθρα της και να αμολεί κατουριές στο σαλόνι, στην αυλή, στη βεράντα, στην κουζίνα. Με τον πατέρα φαμίλια μαζέψαμε καμπόσα. Από όλα. Νοκ άουτ στο τέλος της ημέρας.

Αλλά να πω ότι περνούμε την καλύτερη μας περίοδο. Γονείς κάντε κουράγιο. Μόλις και το τελευταίο σας γίνει δυόμισι, τριών χρονών έρχονται τα καλύτερα. Μπορείτε να κάτσετε για δέκα ολόκληρα λεπτά συνεχόμενα, μπορείτε να φάτε τουλάχιστον το μισό σας φαγητό χωρίς διακοπή, να πάτε τουαλέτα με την πόρτα κλειστή, να προλάβετε να διαβάσετε ένα άρθρο σε περιοδικό στην πισινά, απαραίτητη προϋποθέσει να μην κυκλοφορείτε με το Der Spiegel ή το Foreign Affairs, μιλούμε φυσικά για περιοδικά τύπου Down Town και Beautiful People, οπόταν τη λέξη «άρθρο» αντικαταστήστε την με τι τώρα, ρεπορτάζ δεν το λες, χμμμ με δημοσίευμα.

Και η άσχετη αλλά σημαντική πληροφορία της ημέρας. Η απόδοση του δεκαετούς ομολόγου της Ισπανίας ξεπέρασε άνετα σήμερα το πρωί το 7% σε μια αγορά στην οποία κυριαρχεί η δυσπιστία απέναντι στη χώρα αυτή, η οποία βυθίζεται στην κρίση.

Σας αφήνω με πολλή αγάπη