Monday 24 September 2012

Η γενιά του Εγώ




Διάβαζα στο Βήμα Science ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τη γενιά Υ, την οποία κάποιοι άλλοι λένε γενιά Millenians και κάποιοι άλλοι γενιά του Εγώ.

Οι εκπρόσωποί της γενιά του Εγώ, εμφανίζονται εγωκεντρικοί και νάρκισσοι, έχουν υπερτιμημένη άποψη για τον εαυτό τους και διακατέχονται από υπερβολικά υψηλές και έξω από τις δυνατότητές τους προσδοκίες, με αποτέλεσμα να «λυγίζουν» ευκολότερα κάτω από τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής και να ρέπουν περισσότερο προς την κατάθλιψη.

«Τους νέους σήμερα συνεχίζουν να τους παραχαϊδεύουν για πολύ καιρό, ενώ θα έπρεπε πολύ νωρίτερα να έχουν αρχίσει να μαθαίνουν ότι δεν είναι τέλειοι». Αυτό ήταν το συμπέρασμα του HS, ενός μπλόγκερ που σχολίαζε ένα άρθρο των New York Times το οποίο οίκτιρε την κατάσταση της σημερινής νεολαίας. Το πρόβλημα με τα παιδιά, συνέχιζε, είναι ότι έχουν μια «παραφουσκωμένη» άποψη για τον εαυτό τους επειδή έχουν μεγαλώσει έτσι ώστε να πιστεύουν πως καθετί που κάνουν είναι αξιόλογο και σημαντικό. Δεν επρόκειτο για κάποιον γερογκρινιάρη αλλά για έναν νεαρό που έγραφε για την ίδια του τη γενιά.

Όπως καταλαβαίνει κανείς από το όνομά της, η Γενιά του Εγώ έχει προσελκύσει ήδη τα πυρά. Οι εκπρόσωποί της κατηγορούνται ότι είναι κακομαθημένοι, αλαζονικοί και νάρκισσοι, ότι έχουν μια αδικαιολόγητη αίσθηση πως δικαιωματικά όλα τους ανήκουν. Οι καθηγητές παραπονούνται ότι οι σημερινοί φοιτητές απαιτούν μόνιμη προσοχή. Οι εργοδότες δυσκολεύονται να καταπιούν τα υπερδιογκωμένα εγώ των νεαρών υπαλλήλων τους, ενώ οι ψυχοθεραπευτές λένε ότι βλέπουν μια νέα γενιά ασθενών οι οποίοι έχουν κατάθλιψη επειδή δεν μπορούν να φθάσουν στο ύψος των υπερβολικών προσδοκιών τους.

Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι το φταίξιμο βρίσκεται στους γονείς, στους δασκάλους και στους άλλους ενηλίκους οι οποίοι υπερέβαλαν στο να μεγεθύνουν την άποψη που έχουν τα παιδιά για τον εαυτό τους από τα πρώτα τους χρόνια.

Οι κατηγορίες αυτές δεν βαρύνουν μόνο τη Γενιά Υ αλλά και μια ολόκληρη φιλοσοφία για την ανατροφή των παιδιών, η οποία ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 και εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και η οποία ήθελε τα παιδιά συνεχώς να δέχονται επαίνους, προκειμένου να αυξηθεί η αυτοπεποίθησή τους.

Ε τώρα, πως αυτή η αυτοπεποίθηση αυξήθηκε τόσο πολύ, που κοντεύει να «καταπιεί» τη γενιά Υ. Η υπερβολική αυτοεκτίμηση μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα, το ίδιο όμως ισχύει και για τη χαμηλή αυτοεκτίμηση. Στην εφηβεία τα παιδιά γίνονται ευάλωτα καθώς ο «συμπαγής» εγωκεντρισμός που έχουν στα πρώτα τους χρόνια αρχίζει γρήγορα να αποκτά ρωγμές. Στα κορίτσια η πτώση της αυτοεκτίμησης είναι μεγαλύτερη από ό,τι στα αγόρια, και στα δυο φύλα όμως η αλλαγή είναι μόνιμη. Επίσης σε αυτές τις ηλικίες η αυτοεκτίμηση μπορεί να είναι υψηλή αλλά ταυτόχρονα ασταθής, να καταποντίζεται με την πρώτη κριτική.

Και έτσι φτάνουμε στο καίριο ερώτημα, τι στο καλό να κάνουμε με τα παιδιά μας. Και η απάντηση είναι πως δεν υπάρχει απάντηση. Το να μεγαλώνεις παιδιά, είναι όπως το να φτιάχνεις κέικ. Όπως καλά ξέρουμε με την Αχάπαρη, μπορεί να βάλεις τα καλύτερα υλικά και το κέικ να είναι για τον κάλαθο. Ή να χρησιμοποιείς 5, 6 υλικά και να βγάλεις αριστούργημα.

Όσον αφορά εμένα, τις επαινώ τις κόρες μου, προσπαθώ να κρατώ μια ισορροπία. Έπαινοι μεν αλλά όχι χωρίς λόγο και σίγουρα όχι χωρίς να το αξίζουν. Το τελευταίο με προσοχή γιατί πρόσφατα είχαμε τον εξής διάλογο.

Κ: Μάμα σου αρέσει το σχέδιο μου; (και μου δείχνει ένα ολοπράσινο πράμα)
Μ: Εμ, όχι ιδιαίτερα δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει. Τι είναι τούτο το πράσινο που έκαμες;
Κ: Γρασίδι μάμα, έκαμα γρασίδι, δεν είναι πολύ ωραίο;
Μ: Για γρασίδι καλό είναι (τα αναδίπλωσα τι να κάμω, αφού για γρασίδι καλό ήταν).
Κ: Εντάξει, θα πω του παπά να το κουρέψει.


Υγ. Σε κάποιες προδημοτικές, το σχολείο προσφέρει πρόγευμα. Όσοι είχατε ανάλογες εμπειρίες, μπορείτε σας παρακαλώ να μου πείτε πόσα πληρώνετε για το πρόγευμα;

20 comments:

  1. υπάρχει μια πολλά ωραία αφίσα με τίτλο

    "όταν νόμιζες ότι δεν έβλεπα" ή κάπως έτσι που εννοούσε ότι ό,τι τζαι να πεις στα παιδιά σου τα διδάγματα που θα τους δώσεις θα τους τα δώσεις με την ίδια σου την ζωή το τι λες τζαι τι (δεν) κάνεις

    αν πχ η μαμμά και ο ντάτυ λέει του παιδιού του για τους ήρωες του 21 τζαι του 55 που επολεμήσαν επεθάναν για τις αξίες τα ιδανικά κλπ

    αλλά στην ζωή τους απλά δεν κάμνουν απολύτως τίποτα για να βοηθήσει τον συνάνθρωπο ή την κοινωνία ως σύνολο αλλά ασχολείται με τα νύσια το φαί τζαι τα ιδιαίτερα των μωρών τότε το πιο πιθανόν ει΄ναι να γράψει στα @@ του τα όσα του λες τζαι που πρακτικά δεν τα πιστεύεις τζαι απλά να μιμιηθεί την απολίτικη απάθεια των γονιών

    όπως γίνεται με τους πλείστους μπλόκερ τούντου τύπου

    ReplyDelete
    Replies
    1. http://oilaomon.blogspot.com/2010/09/blog-post_21.html

      Delete
  2. Από τη μικρή μου και σαφέστατα μη επιστημονική εμπειρία, αλλά εμπειρία γιατί μεγαλώνω δυο παιδιά, έχω καταλήξει ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Η γονική συμπεριφορά προσαρμόζεται αναλόγως του χαρακτήρα του κάθε παιδιού. Τη μια θα την επαινέσω λίγο περισσότερο γιατί το χρειάζεται. Δεν θα παραλείψω φυσικά να της επισημάνω ότι όταν απλά βαριέται φυσικά και θα τα κάνει πίττες. Την άλλη θα την προσγειώσω γιατί έχει μιαν ιδιαίτερη ιδέα για τον εαυτό της, χωρίς να σημαίνει ότι όταν κάνει κάτι πραγματικά αξιοπρόσεκτο δεν θα δείξω ανάλογο ενθουσιασμό.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Έτσι ακριβώς είναι, θα συμφωνήσω. Κι εγώ που έχω αγόρια, κατα τον ίδιο τρόπο τα διδάσκω την καθημερινότητα. Ούτε να παίρνουν τα μυαλά τους αέρα γιατί η ζωή είναι πολύ δύσκολη και θα τα βρουν μπαστούνια, αλλά ούτε και να μην έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Όλα βέβαια όμως εξαρτώνται απόλυτα απο τον χαρακτήρα του παιδιού...

      Καλή εβδομάδα Μάνα!

      Delete
    2. OH MY GOD
      Νομίζω ταυτίζομαι κι εγώ με αυτή την άποψη. Η γονική συμπεριφορά προσαρμόζεται αναλόγως του χαρακτήρα του κάθε παιδιού.

      Delete
  3. Παντου πρεπει να υπαρχει το μετρο γιατι τζι οι πολλοι επαινοι, χανουν το νοημα τζαι την αξια τους.

    Τα μωρα εκτιμουν τον επαινο οταν ειναι ειλικρινης...

    ReplyDelete
  4. Νομίζω ενεν μόνο η νεα γενία εγωκεντρική, αλλά τζιαι η δική μας. Εν σπάνιο να βρεις εναν πλάσμα που να ξέρει να ακούει τζιαι να μεν γυρίζει την κουβέντα πάνω του τζιαι στα δικά του κατορθώματα/φιλοδοξίες. Αν με ρωτάς (καλαν ξέρω εν με ρώτησες) εν κομπλεξισμός τούντο πράμα. Σίουρα παίζει ρόλο η παιδική ηλικία αλλά καμιά φορά εν τζιαι θέμα dna.

    ReplyDelete
  5. ιστέφκω το τούτο που λες. ότι πρέπει να γίνονται όλα με μέτρο.
    ναι, εν θα κάμουμε τα ωρά να φοούνται να μιλήσουν τζαι να μας δείξουν, τζαι να δοκιμάσουν, από φόβο ότι δεν θα επιτύχουν, αλλά να έχουν αυτοπεποίθηση στα συνατά τους σημεία, να ξέρουν ποια είναι αυτά, και να ξέρουν να εμπιστεύονται άλλους, να δέχονται ότι κάποιοι είναι καύτεροι σε άλλα πράματα από τους ιδίους, και να δοκιμάζουν χωρίς να ντρέπονται ή να φοβούνται το νέο και το άγνωστο.
    δύσκολο πράμα να είσαι γονιός, αλλά εν πάντα που ο άθρωπος θέλει μέτρο και όρια, άρα εν συνεχής η προσπάθεια, σε κάθε ηλικία...

    ReplyDelete
  6. Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες, ότι είναι συνδιασμός χαρακτήρα του μωρού, συμπεριφοράς του γονιού στο παιδί του τζαι γενικά στη ζωή του, αλλά το πιο σωστό που ούλλα είπεν το η Moonlight. Εν έσιει πιο δύσκολο πράμαν που το να είσαι γονιός. Εν νομίζω να έσιει γονιό που να μην ένοιωσε σε κάποια φάση ότι εν ο πιο άχρηστος γονιός τζαι σε άλλες φάσεις ότι εν το πιο λαμπρό αστέρι. Κάπου εννα κάμεις τζαι λάθη τζαι κάπου εννα τα πάεις σιήσι! Σημασία νομίζω έσιει, ότι κάμνεις να έρκεται που αγάπη, να το δείχνεις τούτον το πράμαν στα μωρά σου, τζαι να είσαι ειλικρινής τζαι μαζί τους τζαι με τον εαυτό σου. Τζαι ο Θεός βοηθός, διότι ακόμα τζαι τότε τίποτε έννεν εύκολο.

    Τζαι που την άλλην, όσο αλαζόνας τζαι κακομαθημένος να ένει κάποιος όταν φκύει έξω στη ζωή, λογικά, κάπου εννα φάει τα μούτρα του τζαι εννα καταλάβει ότι εν έχουν ούλλοι την άποψη της μανούλας του, ότι δηλαδή με την γέννησή του ολοκληρώθηκε η ανθρωπότητα.

    ReplyDelete
  7. ποιός έκαμε τούτη την μελέτη? τα μωρά της προηγούμενης γενιάς ήταν πιο sheltered που την δική μας..απλά εμείς εμάθαμε να διεκδικούμε πιο πολλά..χωρίς να σημαίνει οτι είμαστε η γενιά του εγώ!

    ReplyDelete
  8. Παν μέτρον άριστον.

    Πού έβαλες τες twix?

    ReplyDelete
  9. Αυτό επίσης: http://oilaomon.blogspot.com/2010/11/children-see-children-do.html

    ReplyDelete
  10. Οsr συμφωνούμε απόλυτα ότι το καλύτερο παράδειγμα είμαστε εμείς.

    Invictus θα επανέλθω μαζί σου 


    Κολόνα νομίζω με τον τρόπο τους μας «αναγκάζουν» να συμπεριφερθούμε ανάλογα. Κάποιες φορές φεύκει που τα σσέρκα μας το πράμα όμως.

    Eva αυτό ακριβώς με προβληματίζει ότι η ζωή είναι πολύ δύσκολη και τρέχα γύρευε να βρεις τη σωστή ισορροπία.

    Γρούτα ήμασταν χτες σε ένα τραπέζι τζαι οι μιτσιές ανακατώναν το παγωτό τους να λιώσει. Επετάχτηκε η πεθερά μου λαλείς τους εκάμετε το γρούτα… άσχετο με το θέμα μας αλλά ήθελα να σου το πω.

    Αχάπαρη η δική μας η γενιά κουβαλεί πολύ περισσότερα κόμπλεξ και από την προηγούμενη και από την επόμενη.

    Συνεχής η προσπάθεια σε κάθε ηλικία Moonlight.

    Ασπρο και παχύ οι τύψεις πάνε παρέα με τη μητρότητα διάβασα κάπου. Ακριβώς έτσι είναι. Ό,τι τζαι να κάμνεις προβληματίζεσαι και περνούν χρόνια να φανεί το αποτέλεσμα. Τελικά εν πιο γρήγορο να κάμνεις κέικ παρά κοπελούι.


    Rania δεν θυμάμαι ποιος την έκαμε είναι μέσα στο λινκ όμως μπορείς να το βρεις.

    Invictus τωρά ήρτε η σειρά σου. Τες twix γιατί ρωτάς; Μεν κοντοσυνάεσαι τζαι ελείψαν. Επεράσαμε στα μπισκότα σοκολάτας. Κόπιασε.

    ReplyDelete
  11. χαχχαα
    Τελικα ειμαι... διεθνης :Ρ

    ReplyDelete
  12. καλησπέρα γλυκειά Μάνα, σε διαβάζω τακτικά γιατι μ΄αρέσουν τα γραπτά σου και οι σκέψεις σου. Σήμερα όμως θα μπω για να σου πω ότι δεν συμφωνώ με το πάραπάνω κείμενο του νεαρού Αμερικάνου??
    Εγω είμαι πολύ μεγαλύτερη σας, μητέρα για κάποιους απο εσάς και γιαγιά για τους μικρότερους και έχω να πω οτι με έχει προβληματίσει χρόνια τωρα αυτό το υπερβολικό ΕΓΩ των νέων.
    Υπέθετα ότι αυτό θα συνέβαινε οταν παρακολουθούσα κάποιους να μεγαλώνουν παιδιά στην ηλικία σας σήμερα, χωρίς περιορισμούς και κανόνες στο όνομα της μη καταπίεσης και της ελευθερίας.
    Οταν τα παιδιά μεγαλώνουν και κάνουν οτι θέλουν για να μην καταπιεστούν δεν θα δεχτούν με κανένα τρόπο να ακολουθήσουν τους κανόνες στο σχολείο, στη δουλεια και όπου αλλού.
    Δεν είναι η ζωή μόνο η οικογένειά μας, που οφείλει να δείχνει την αγάπη της στα παιδιά, είναι και η κοινωνία που δεν οφείλει με κανένα τρόπο να χαιδέψει τους εγωιστές που φτιάξαμε στα σπίτια μας.
    Οφείλουμε να ενθαρύνουμε και να στηρίζουμε τα παιδιά μας και τα μπράβο μας να μην είναι τσιγγούνικα και μίζερα.
    Αλλο αυτοπεποίθηση και ενθουσιασμός και άλλο εγωισμός και αλαζονία.
    σε κούρασε μια γιαγιά με το πολύ μπλα μπλα.
    καλό βράδυ κορίτσι μου να χαίρεσαι τα παιδιά σου.

    ReplyDelete
  13. εν ωραίο το θέμα σου συμφωνω με ουλλα
    Τζιήνο που με καιει εν το προγευμα της προδημοτικής
    Εμας ήταν μουχτιν
    Εκάμναμε το εμεις!

    ReplyDelete
  14. symfwnw apolyta me Maria an k eimai ths generation x....
    anw, sto diko mou nhpiagwgeio(based on your previous post its close to you i guess) pairnoume prwino emeis k prosferei faghto meshmeriano apo elegmeno mageireio to opoio plhrwneis 2e th mera tis meres pou epilegeis esy.me voleuei poly giati tis pleistes mesres thelw na ths dinw spitika ugeihna pou mageireuw egw alla kapoies meres logw douleias den mporw k etsi eimai anenoias oti tha paw to prwi sthn daskala an den prolabw kai tha to kanonisei. se genikes grammes k mia k to eixes sxoliasei se prohgoumeno post, ta "kala" nhpiagwgeia sth Leukwsia den proseferoun oute faghto oute prwino. Sta koinotika k alla sxoleia tupou "paidikos vrefokomikos stathmos" opws ta onomazei o nomos, dinoun faghto mesa sthn timh twn didaktrwn.
    P.

    ReplyDelete
  15. Εγώ τελώ λίγο υπό σύγχιση.
    Θέλω να πω ότι ο καθένας φκαίνει τζαι λαλεί ότι θέλει (ίντα πληρώνει τίποτε φόρο?). Όπως έλεγε και ο ΑΚΑΛΥΠΤΟΣ «οι απόψεις διίστανται. Άλλοι λένε ΝΑΙ άλλοι λένε ΟΧΙ»

    Ο ένας λαλεί πολλή αγάπη, συζήτηση, κατανόηση.
    Ο άλλος μιλά για μέτρο, αυστηρότητα, όρια.
    Ο άλλος λέει "όσο πιο πολλά όχι και περιορισμούς βάζεις σε ένα παιδί, τόσες μονάδες iq του αφαιρούνται.
    Έρευνες ένα σωρό. Ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του.

    Ο Ασκητής προ ολίγων μηνών μιλούσε στην τηλεόραση, κι έγραψε και βιβλίο περί του θέματος, και είπε ότι πρέπει να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, μαθαίνοντάς τα ότι είναι τα καλύτερα, τα τελειότερα.
    Τον ρώτησε η παρουσιάστρια: Μα αυτό δε θα τα κάνει εγωκεντρικά και νάρκισσους?
    "Όχι" απαντά ο Ασκητής. "Αυτό θα τους δώσει την απαραίτητη αυτοπεποίθηση για να πιστέψουν στον εαυτό τους, να κάνουν θαύματα στη ζωή τους. Το μέτρο θα το βρουν στην πορεία μόνοι τους".

    Για να είμαι ειλικρινείς εμένα μου άρεσε αυτή η προσέγγιση του θέματος. Κάπως έτσι μεγαλώνω την κόρη μου. Μέχρι τώρα φαίνεται ότι κερδίζω το παιγνίδι (είναι μόνο 2 1/2 ετών), όμως από 6 μηνών που την έχω σε κοπέλα και από 17 μηνών σε νηπιαγωγείο, κανένας δε βρέθηκε να μου κάνει παράπονο. Αντιθέτως!!! Μου λένε ότι είναι το καλύτερο παιδί στην τάξη.
    Το παραδέχομαι ότι την μεγαλώνω με περίσσια αγάπη. Μου πήρε τον αέρα και το ξέρει, όμως εκεί που δεν κάνω πίσω είναι στους τρόπους.
    Όταν κλαίει για να γίνει το δικό της, της απαντώ «σε αγαπώ πάρα πολύ ψυχή μου, γι αυτό πρέπει να επιμένω για να γίνεις καλό κορίτσι και να σε αγαπάει όλος ο κόσμος». Αυτή συνεχίζει να μουγγαρίζει κι εγώ της απαντώ «σε λατρεύω άγγελε μου» όμως επιμένω στη θέση μου μέχρι να σταματήσει να κλαίει. (Αυτό βέβαια συμβαίνει σπάνια, γιατί στις πλείστες περιπτώσεις της κάνω όλα τα χατήρια).

    Ο λόγος που αποφάσισα να την μεγαλώσω έτσι είναι διότι εγώ μεγάλωσα με έναν τρόπο ακριβώς αντίθετο με αυτόν, αλλά και αυτόν που περιγράφει η ΜΑΝΑ πιο πάνω.
    Ε! Έχω να πω ότι χρειάστηκε να δουλέψω πολλά χρόνια με συνειδητό και ασυνείδητο, για να αποκτήσω λίγη αυτοπεποίθηση, και μέχρι σήμερα δεν κατάφερα ποτέ να πιστέψω στον εαυτό μου, όσο θα έπρεπε.
    Εντάξει είναι καλό να μην πετούμε στα σύννεφα, αλλά όχι και να υποτιμούμε τον εαυτό μας.
    Σόρυ για το μακρύλογο αλλά ήθελα να καταθέσω μια διαφορετική άποψη.

    Ερωτήσεις, Διευκρινίσεις, Εισηγήσεις, όλα δεκτά

    Διατελώ
    Oh My God

    ReplyDelete
  16. Γρούτα είσαι γαλαξιακή όχι μόνο διεθνής.

    Γεια σου καλή μου Μαρία. Με προβλημάτισε αυτό που είπες, ότι η κοινωνία με κανένα τρόπο δεν θα χαριστεί στα χαϊδεμένα μας παιδιά. Είναι από τα πράγματα που σκέφτομαι συχνά και αυτό που προσπαθώ είναι να τις προετοιμάσω για τη ζωή. Να μην ξυπνήσουν ένα πρωί και να τους έρθει ο κόσμος ανάποδα. Καθόλου δεν με κούρασες, χαίρομαι να διαβάσω όμορφες απόψεις όπως οι δικές σου.

    Τάτσα δεν είσαι ενήμερη. Το μούχτιν επέθανε έσσει τζαιρό.


    Ανώνυμε, δεν μιλώ για τα ιδιωτικά νηπιαγωγεία. Υπάρχουν προδημοτικές που προσφέρουν πρόγευμα το αναλαμβάνει συνήθως ο σύνδεσμος γονέων. Δεν είναι μέσα στην τιμή των διδάκτρων.


    Oh my god ανώνυμε, έθεσες πολλά θέματα. Το μόνο που θέλω να πω είναι ο κάθε γονιός ξέρει τι ταιριάζει στο παιδί του. Φυσικά το πρόβλημα που υπάρχει είναι ότι και λάθος να κάνουμε θα το διαπιστώσουμε όταν είναι πολύ αργά.
    Να σου πω όμως άλλο αγάπη και άλλο όρια. Προσωπική μου άποψη είναι ότι τα παιδιά πρέπει να γνωρίσουν τη λέξη όχι, δεν πρέπει να κάνουν ότι θέλουν. Όσο πιο μικρά, τόσο περισσότεροι κανόνες, πρέπει και όχι που όσο μεγαλώνουν να χαλαρώνουν. Το να μην λες όχι σε ένα δίχρονο είναι εύκολο. Άντε το πολύ πολύ να φάει περισσότερο παγωτό, να κοιμηθεί πιο αργά, να κάνει θόρυβο. Στα δώδεκα τους χρόνια όμως τα πράγματα θα είναι πολύ πιο σοβαρά, πολύ πιο δύσκολα και πιο επικίνδυνα.

    ReplyDelete
  17. εγώ πάντως συμφωνώ με το άρθρο. εν η πραγματικότητα τζαι παρατηρώ το στους παραπάνω νέους τζαι συνομήλικούς μου, αλλά τζαι σε μένα(εν μέρη) για να μεν φκαλω τον εαυτό μου έξω.
    στην κυπρο ειδικά, ας πούμε για τες γενιές 80-90,οι παραπάνω γονιοί κυπραίοι εμεγαλωσαν μας με το σκεπτικό 'εγώ εστερήθηκα ορισμένα πράματα αλλά τα παιθκιά μου εν θα τα στερηθούν' τζαι πλέον είμαστε η νέα γενιά κακομαθημένων,τζαι εγωκεντρικών.γιατι μεσα που τούτο το σκεπτικό των γονιών μας τζαι μεσα που την ανάπτυξη της τεχνολογίας plus την ανάπτυξη του αρχοντοχωριατισμού στην κυπρο, ετα ούλλα τζαμε.

    τωρά οι νεαροί γονείς όπως εσυ,τζαι όπως άλλοι συνομήλικοι σου τζαι συγγενείς μου που παρατηρώ(ασπουμε του 70+) που έχουν μικρά μωρά, μεγαλώνουν τα μωρά τους πιο αυστηρά τζαι εν σαμπως τζαι ανατρέπεται το πράμα,
    δηλαδή η νέα γενιά γονιών(του 70+) μεγαλώνει τα μωρά του όπως τους εμεγαλώναν οι γονείς τους τζαι οι παππούδες τους. διότι πλέον ναι εν πιο open-minded, αλλα ξέρουν τους κινδύνους γιατί επερασαν τους οι ίδιοι κατω που την αυστηρότητα των δικών τους γονιών που ήταν έτσι αυστηροί λόγω της εποχής τζαι λόγω της κοινωνίας τζαι λόγω προκαταλήψεων.πιο επιφυλακτικά,τζαι πιο υπερπροστατευτικά τζαι απλά βλέπω τα μικρά μωρά να μεγαλώνουν τζαι να έχουν τα πάντα μεν αλλά να έχουν υπερπροστατευτικούς γονείς. βέβαια εν να δείξει στη συνέχεια όταν τα μωρά του 2000 γίνουν έφηβοι.
    στο μεταξύ εν μιλώ για σένα προσωπικά απλά φέρνω σαν παράδειγμα την γενιά σου,εν ωραίος ο τρόπος που μεγαλώνεις τες κόρες πιστευκω γιατί εσhεις ένα μέτρο τζαι λέεις τζαι οι, κάτι που λείπει στους παραπάνω της γενιάς σου που τα αππώνουν.

    ReplyDelete