Η γενιά του Εγώ

Διάβαζα στο Βήμα Science ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τη γενιά Υ, την οποία κάποιοι άλλοι λένε γενιά Millenians και κάποιοι άλλοι γενιά του Εγώ.

Οι εκπρόσωποί της γενιά του Εγώ, εμφανίζονται εγωκεντρικοί και νάρκισσοι, έχουν υπερτιμημένη άποψη για τον εαυτό τους και διακατέχονται από υπερβολικά υψηλές και έξω από τις δυνατότητές τους προσδοκίες, με αποτέλεσμα να «λυγίζουν» ευκολότερα κάτω από τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής και να ρέπουν περισσότερο προς την κατάθλιψη.

«Τους νέους σήμερα συνεχίζουν να τους παραχαϊδεύουν για πολύ καιρό, ενώ θα έπρεπε πολύ νωρίτερα να έχουν αρχίσει να μαθαίνουν ότι δεν είναι τέλειοι». Αυτό ήταν το συμπέρασμα του HS, ενός μπλόγκερ που σχολίαζε ένα άρθρο των New York Times το οποίο οίκτιρε την κατάσταση της σημερινής νεολαίας. Το πρόβλημα με τα παιδιά, συνέχιζε, είναι ότι έχουν μια «παραφουσκωμένη» άποψη για τον εαυτό τους επειδή έχουν μεγαλώσει έτσι ώστε να πιστεύουν πως καθετί που κάνουν είναι αξιόλογο και σημαντικό. Δεν επρόκειτο για κάποιον γερογκρινιάρη αλλά για έναν νεαρό που έγραφε για την ίδια του τη γενιά.

Όπως καταλαβαίνει κανείς από το όνομά της, η Γενιά του Εγώ έχει προσελκύσει ήδη τα πυρά. Οι εκπρόσωποί της κατηγορούνται ότι είναι κακομαθημένοι, αλαζονικοί και νάρκισσοι, ότι έχουν μια αδικαιολόγητη αίσθηση πως δικαιωματικά όλα τους ανήκουν. Οι καθηγητές παραπονούνται ότι οι σημερινοί φοιτητές απαιτούν μόνιμη προσοχή. Οι εργοδότες δυσκολεύονται να καταπιούν τα υπερδιογκωμένα εγώ των νεαρών υπαλλήλων τους, ενώ οι ψυχοθεραπευτές λένε ότι βλέπουν μια νέα γενιά ασθενών οι οποίοι έχουν κατάθλιψη επειδή δεν μπορούν να φθάσουν στο ύψος των υπερβολικών προσδοκιών τους.

Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι το φταίξιμο βρίσκεται στους γονείς, στους δασκάλους και στους άλλους ενηλίκους οι οποίοι υπερέβαλαν στο να μεγεθύνουν την άποψη που έχουν τα παιδιά για τον εαυτό τους από τα πρώτα τους χρόνια.

Οι κατηγορίες αυτές δεν βαρύνουν μόνο τη Γενιά Υ αλλά και μια ολόκληρη φιλοσοφία για την ανατροφή των παιδιών, η οποία ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 και εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και η οποία ήθελε τα παιδιά συνεχώς να δέχονται επαίνους, προκειμένου να αυξηθεί η αυτοπεποίθησή τους.

Ε τώρα, πως αυτή η αυτοπεποίθηση αυξήθηκε τόσο πολύ, που κοντεύει να «καταπιεί» τη γενιά Υ. Η υπερβολική αυτοεκτίμηση μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα, το ίδιο όμως ισχύει και για τη χαμηλή αυτοεκτίμηση. Στην εφηβεία τα παιδιά γίνονται ευάλωτα καθώς ο «συμπαγής» εγωκεντρισμός που έχουν στα πρώτα τους χρόνια αρχίζει γρήγορα να αποκτά ρωγμές. Στα κορίτσια η πτώση της αυτοεκτίμησης είναι μεγαλύτερη από ό,τι στα αγόρια, και στα δυο φύλα όμως η αλλαγή είναι μόνιμη. Επίσης σε αυτές τις ηλικίες η αυτοεκτίμηση μπορεί να είναι υψηλή αλλά ταυτόχρονα ασταθής, να καταποντίζεται με την πρώτη κριτική.

Και έτσι φτάνουμε στο καίριο ερώτημα, τι στο καλό να κάνουμε με τα παιδιά μας. Και η απάντηση είναι πως δεν υπάρχει απάντηση. Το να μεγαλώνεις παιδιά, είναι όπως το να φτιάχνεις κέικ. Όπως καλά ξέρουμε με την Αχάπαρη, μπορεί να βάλεις τα καλύτερα υλικά και το κέικ να είναι για τον κάλαθο. Ή να χρησιμοποιείς 5, 6 υλικά και να βγάλεις αριστούργημα.

Όσον αφορά εμένα, τις επαινώ τις κόρες μου, προσπαθώ να κρατώ μια ισορροπία. Έπαινοι μεν αλλά όχι χωρίς λόγο και σίγουρα όχι χωρίς να το αξίζουν. Το τελευταίο με προσοχή γιατί πρόσφατα είχαμε τον εξής διάλογο.

Κ: Μάμα σου αρέσει το σχέδιο μου; (και μου δείχνει ένα ολοπράσινο πράμα)

Μ: Εμ, όχι ιδιαίτερα δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει. Τι είναι τούτο το πράσινο που έκαμες;

Κ: Γρασίδι μάμα, έκαμα γρασίδι, δεν είναι πολύ ωραίο;

Μ: Για γρασίδι καλό είναι (τα αναδίπλωσα τι να κάμω, αφού για γρασίδι καλό ήταν).

Κ: Εντάξει, θα πω του παπά να το κουρέψει.

Υγ. Σε κάποιες προδημοτικές, το σχολείο προσφέρει πρόγευμα. Όσοι είχατε ανάλογες εμπειρίες, μπορείτε σας παρακαλώ να μου πείτε πόσα πληρώνετε για το πρόγευμα;