Χρόνος

Κάθε Παρασκευή πρωί έχω μεγαλεπήβολες ιδέες. Καθοδόν προς το ντελίβερι παιδιών στα σχολεία τους, σκέφτομαι ότι το βράδυ της Παρασκευής θα μαγειρέψω, για παράδειγμα κοτόπουλο τυλιγμένο σε κεφαλοτύρι μαζί με ριζότο με μανιτάρια και για επιδόρπιο καταλήγω στη σοκολατίνα λάβα, την οποία εννοείται θα φτιάξω με τα χεράκια μου και θα είναι μάλιστα σούπερ ουάο καλό (ακούω κάποιους που γελούν). Το βράδυ του Σαββάτου προσανατολίζομαι στο αρνάκι με μελιτζάνες και το μεσημέρι της Κυριακής καταλήγω στο ψάρι, με επιδόρπιο crumble με φρούτα του δάσους.

Τελικά πριν φτάσω δουλειά περνώ από τον Πρίνο και εφοδιάζομαι με χαμ και τυρί. Έτσι το βράδυ της Παρασκευής κάμνουμε σάντουιτς, το Σάββατο το μεσημέρι τρώμε στην πεθερά μου και το βράδυ παραγγέλλουμε σουβλάκια, την Κυριακή τρώμε στη μάνα μου και το βράδυ δημητριακά.

Έτσι, μέσα σε μισή ώρα ναυαγούν τα σχέδια μου να γίνω Γκόρντον Ράμσι.

Όσο για τα ενδιάμεσα Παρασκευή απόγευμα τις παίρνω κολύμπι, ενώ του Σαββάτου τα πρωινά είτε τρέχουμε σούπερμαρκετ είτε σε καμιά κολλητή να πούμε τα νέα μας και να παίξουν τα παιδιά. Τα δε απογεύματα από τότε που ξεκίνησαν τα σχολεία πλάκωσαν τα γενέθλια και οι προσκλήσεις. Κυριακή κανονίζουμε καμιά εκδρομή ή απλά δεν κουνιόμαστε από το σπίτι (με εξαίρεση το φαγητό).

Θέλω να πω είναι εύκολο να κάνεις σχέδια. Το δύσκολο είναι να τα εφαρμόζεις.

Και κάπου ανάμεσα στα σχέδια και στα τρεχάματα, χάνονται πράγματα που θέλω να κάνω αλλά δεν έχω χρόνο. Δεν παραπονιέμαι. Ή μάλλον όχι κάποτε παραπονιέμαι αλλά μου περνά. Ίσως γιατί παρόλη την τρεχάλα, καταφέρνω να διατηρώ ζεστές σχέσεις με τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου. Εντάξει, κολλητέ εδώ δικαιούσαι να ρίξεις το παράπονό σου. Μιλούμε στο τηλέφωνο, όλο λέμε να βρεθούμε και όλο το αναβάλλουμε.

Τους πρώτους μήνες, μετά που οι κόρες καλωσόρισαν στη ζωή μας και τη γέμισαν χρώματα, ήμουν σίγουρη πως η έλλειψη χρόνου, οφειλόταν στο ότι αποφασίσαμε με τον πατέρα φαμίλια, να αφοσιωθούμε στις κοράσες μας. Αλλά τελικά αυτό αποδείχτηκε ένας μύθος, γιατί και οι φίλοι μας, άντρες και γυναίκες που δεν έχουν παιδιά, επίσης παραπονιούνται ότι δεν έχουν χρόνο και ότι δεν προλαβαίνουν να κάνουν αυτά που θέλουν.

Και βέβαια το να κάνω αυτά που θέλω, είναι μια έννοια κάπως ασαφής. Εντάξει, θα ήθελα να πηγαίνω γυμναστήριο, να διαβάζω τα βιβλία μου χωρίς να με παίρνει ο ύπνος, να κάθομαι στον καναπέ να δω μαραθώνιο CSI. Δεν τα κάνω, γιατί θέλω να περνώ χρόνο με τις μικρές και το Μοτορτζή. Όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί γουστάρω. Αγαπώ να είμαι μαζί τους, ακόμη και όταν με κουράζουν (οι μικρές κατά κύριο λόγο, όχι ο Μοτορτζής).

Θέλω να πω… Νομίζω έχω ξεχάσει τι θέλω να πω. Καλό σαββατοκυρίακο να έχουμε και να περνούμε όμορφα. Πιστεύω ότι βγάζει νόημα αυτό που έγραψα, διαφορετικά δεκτές οι απορίες.