Παλιό μου παντελόνι

Για το σημερινό post εμπνεύστηκα από μια κουβέντα που είχα με την Πρασινάδα.

Πριν από κάτι χρόνια από ένα ταξίδι στο Λονδίνο, αγόρασα ένα παντελόνι τζιν από το Top Shop. Ήταν ξεβαμμένο, φθαρμένο και τρυπημένο. Εφάρμοζε τέλεια, ειδικά στους κώλους (χμμ τώρα που το μάλλον ήταν αποτέλεσμα του γυμναστήριου παρά του παντελονιού αλλά τέλοσπαντων), και ταίριαζε με ό,τι μπλούζα του έβαλα.

Κατάντησε να είναι το αγαπημένο μου τζιν, κυρίως όταν πήγαινα club.

Η μάνα μου πάλι, δεν μπορούσε να με βλέπει. Κάθε φορά που το φορούσα ακλουθούσε ένας διάλογος, που με τον καιρό τον έμαθα απέξω. Που πας με τέτοιο παντελόνι, εμένα έτσι μου αρέσει, μα να κυκλοφορείς με σκισμένα ρούχα, μια χαρά είναι τα ρούχα μου, τι λένε οι άλλοι που σε βλέπουν, οι άλλοι να κοιτούν τη δουλεία τους και πάει λέγοντας το θέμα.

Ώσπου ένα καλό πρωί το παντελόνι εξαφανίστηκε. Έψαξα παντού, σε όλα τα ερμάρια, εκεί που βάζαμε τα άπλυτα, παντού. Παντελόνι γιοκ. Ώσπου στο τέλος αποφάσισα να ρωτήσω τη μάνα μου αν το είδε. Και μου είπε απροκάλυπτα ότι το πέταξε γιατί δεν της άρεσε να με βλέπει να το φορώ!

Το έκλαψα το παντελόνι μου αλλά το κακό είχε γίνει. Η μάνα μου το έστειλε στο πυρ το εξώτερον και δεν το ξανάδα από τότε. Ούτε κοίταξα να το αντικαταστήσω στο επόμενο ταξίδι στο Λονδίνο, αν και μου πέρασε από το νου η σκέψη.

Ήταν, σαν να έκλεινε μαζί του μια ολόκληρη εποχή. Άλλωστε πάνω κάτω τον ίδιο καιρό, που το παντελόνι χάθηκε, γνώρισα το Μοτορτζή. Το clubbing όδευε προς το τέλος του, μιας και πλέον δεν θέλαμε πίστες και πολυκοσμία, αλλά νύστες και απομόνωση.

Πριν από κανένα ενάμιση χρόνο, βρήκα ένα παρόμοιο παντελόνι. Δεν δίστασα στιγμή και το αγόρασα. Τους πρώτους μήνες ήταν ελαφρώς γδαρμένο. Τους επόμενους είχε μικρές τρύπες. Αυτή τη στιγμή, έχει κρατήρες –τρύπες και ανά πάσα στιγμή κινδυνεύω να πάω σπίτι με το μισό παντελόνι να λείπει. Σύντομα όμως αυτό θα το αντικαταστήσω.

Εννοείται, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η μάνα μου μόλις με δει αρχίζει τα δικά της, μόνο που τώρα έχει προστεθεί άλλη ατάκα στο τροπάριο πως κυκλοφορείς έτσι και η οποία είναι «ο άντρας σου, σε είδε που ντύθηκες έτσι;»

Αχ ρε μάνα. Πλησιάζουν τα δεύτερα –άντα, έφυγα από το σπίτι, παντρεύτηκα, έκανα παιδιά και μου συμπεριφέρεσαι λες και είμαι το κοριτσάκι με τις κοτσίδες που πήγαινε σχολείο, κρατώντας την τεράστια του την τσάντα.

Υγ. Το υστερόγραφο είναι ιδιαίτερα άσχετο με το θέμα. Σήμερα το πρωί μόλις πάρκαρα για να αφήσω το στερνοπαίδι στο νηπιαγωγείο, να σου μια Πόρσε δίπλα μας. Την κοιτά η μικρή, ξινίζει τα μούτρα της περιφρονητικά, γυρίζει και μου λέει: «Μάμα το αυτοκίνητό τους είναι πολύ μικρό»… Έσκασα στα γέλια και της απάντησα με νόημα: «Αγάπη μου το μέγεθος δεν έχει πάντα σημασία».