Γιατροί και γιατροί

Την περασμένη βδομάδα πήραμε την κόρη Α για MRI στο γνωστό πλαίσιο ( τι εννοείς ότι δεν μας ξέρει όλος ο πλανήτης;) ότι είναι μικροκαμωμένη. Προηγήθηκαν αναλύσεις που έδειξαν ότι όντως έχει έλλειψη αυξητικής ορμόνης.

Από το Evresis, εκεί κάναμε το MRI, μας είπαν ότι εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται κάτι ανησυχητικό, διευκρίνισαν ότι πρέπει να τα δει γιατρός. Δευτέρα πρωί έπαιξε το τηλέφωνο. Ήταν από το κέντρο και με ενημέρωσαν ότι έχουν τα αποτελέσματα, αλλά πρέπει να μιλήσουμε με το γιατρό τους. Ελαώθηκα, μου κόπηκαν τα γόνατα, ενημέρωσα τον Μοτορτζή που έτρεξε αμέσως. Σε μισή ώρα με έπιασε τηλέφωνο.

Καθόλου καλά τα νέα μου είπε ότι του είπαν. Βρήκαν δυσπλασία στην υπόφυση (αδένας του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνος για την αυξητική ορμόνη) και μια κύστη που μπορεί να είναι εκ γενετής (άρα δεν ανησυχούμε) ή όχι (άρα ανησυχούμε πολύ). Επίσης είπε ότι πρέπει να το συζητήσουμε με το γιατρό μας.

Δεν μπορώ να περιγράψω πως νιώσαμε. Ήταν λες και έφυγε ο κόσμος κάτω από τα πόδια μας. Πρέπει να ήταν από τις χειρότερες στιγμές στη ζωή μου. Και μια γρήγορη αναζήτηση στο ίντερνετ έκανε τα πράγματα χειρότερα, τι για καλοήθης όγκους, για θεραπείες, για εγχειρήσεις διαβάζαμε.

Έπιασα την παιδίατρό μας (μπορείτε να με «χτυπήσετε» για τον πληθυντικό). Ήταν σε γέννα. Όσο για τον παιδοενδοκρινολόγο στο Μακάρειο, ήταν πνιγμένος στη δουλειά του, υποσχέθηκε να τα δει όταν μπορέσει.

Τέσπα, καθώς περνούσε η ώρα η απόγνωση μεγάλωνε. Δεν πιστεύω να υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να ξέρεις ότι συμβαίνει κάτι κακό στα μωρά σου. Είναι κατάσταση που δεν αντέχεται.

Τελικά μίλησα με την παιδίατρο, της έστειλα τα αποτελέσματα. Με καθησύχασε. Την έπιασα τηλέφωνο ξανά, μου εξήγησε κάποια πράγματα. Την έπιασα τηλέφωνο ξανά γιατί πρόεκυψε άλλη απορία. Και την έπιασα τηλέφωνο ξανά.

Λίγο αργότερα, δέχθηκα ένα τηλέφωνο. Ήταν από μια γιατρό, θα πω το όνομά της, ήταν η Μερόπη Τούμπα παιδοενδοκρινόλογος επίσης, που την είχαμε επισκεφτεί παλαιότερα για το θέμα. Η παιδίατρος της τηλεφώνησε αν μπορούσε να μας μιλήσει. Ζήτησε αμέσως τα αποτελέσματα και της τα έστειλα.

Μας εξήγησε ότι η δυσπλασία ήταν αναμενόμενη λαμβάνοντας υπόψη ότι η αυξητική ορμόνη ήταν χαμηλή. Για να είναι χαμηλή, συνήθως κάτι δεν πάει καλά. Όσο για την κύστη, ήταν τόσο μικρή που δεν πρέπει να μας ανησυχεί και ότι κύστες έχουμε πολλοί άνθρωποι. Μας είπε μάλιστα να κάνει ξανά MRI όταν θα είναι 17, τόσο σίγουρη ήταν πως δεν ήταν τίποτα.

Ένιωσα λες και έφυγε από πάνω μου ένα βουνό. Ήταν τόσο καλό να της μιλήσω, να ακούσω από ένα στόμα υπεύθυνο, δυο ξεκάθαρες κουβέντες. Χωρίς να έχει καμία υποχρέωση, το αντίθετο μάλιστα θα μπορούσε να είναι «θυμωμένη» που την είδαμε μια φορά και την «εγκαταλείψαμε», αφιέρωσε σημαντικό μέρος του χρόνου της για μας. Με καθησύχασε, μου εξήγησε και μου έδωσε συμβουλές για το τα βήματα που πρέπει να γίνουν στη συνέχεια.

Έτσι πρέπει να είναι ένας γιατρός.

Δεν λέω, ότι ο γιατρός του κέντρου δεν είπε ψέματα ή έκανε κακή διάγνωση. Απλά είπε αυτά που έβλεπε. Ήταν όμως η μισή πραγματικότητα, που χωρίς την εξήγηση για το τι είναι δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Πως λες έτσι πράγμα, κύριε γιατρέ σε γονείς που αγωνιούν για το παιδί τους; Αν δεν είσαι σε θέση να τα εξηγήσεις, άσε καλύτερα, πες ας τα δει αυτός που ξέρει. Μας κοψοχολιάζεις, μας διαλύεις έτσι με κρύα καρδιά; Σε γονείς μιλάς, δεν βλάπτει να είσαι πιο προσεκτικός.