Εγώ, εν τζαι…

Ένας παίκτης της Ομόνοιας, ζητά από το Σωματείο ένα εκατομμύριο ευρώ, δεν είμαι σίγουρη γιατί. Δεν έχουν να του δώσουν ούτε εκατό ευρώ, πόσο μάλλον ένα εκατομμύριο.

Βαριέμαι να ασχοληθώ με το ποιος έχει δίκαιο και ποιος όχι. Παρακολουθώ όμως τις συζητήσεις που γίνονται και τις λύσεις που προτείνονται. Ο ένας λέει να πάει στο δικαστήριο η ομάδα, ο άλλος να πουλήσουν παιχνίδια και να πάρουν τα λεφτά, έπεσε η άποψη να πληρώσουν αυτοί που ευθύνονται όπως επίσης η Ομόνοια να γίνει Αργεντινή και να μην πληρώσει τίποτα και σε κανένα.

Ένας συνάδελφος πρότεινε να πληρώσει ο πρώην πρόεδρος της ομάδας, Μιλτιάδης Νεοφύτου, αφού επί εποχής του έγιναν οι συμφωνίες. Και τότε πετάχτηκε ένας άλλος, διαμαρτυρόμενος εντόνως, λέγοντας «μα τι φταίει ο Νεοφύτου, αφού ο καημένος ό,τι του έλεγαν έκαμνε. Ό,τι του έλεγε ο Χριστάκης (δεν έχω ιδέα ποιος είναι) τζαι το κόμμα (προφανώς εννοεί το ΑΚΕΛ) έκαμνε»…

Ακλόνητο επιχείρημα, αν όντως είναι αλήθεια. Ένας επιτυχημένος εργολάβος την είδε ένα καλό πρωί, πρόεδρος σωματείου. Και εκεί που έκτιζε καλά σπίτια και δρόμους, βρέθηκε να διοικεί την Ομόνοια. Εντάξει το δέλεαρ ήταν μεγάλο. Πριν κανένας δεν τον ήξερε, όταν έγινε πρόεδρος ήταν κάθε νύχτα στα κανάλια. Μεγαλεία. Και υποθέτω κάπου στην πορεία, και ο ίδιος ξέχασε πως ήταν ένας κτίσης και πίστεψε το παραμύθι του μεγαλοπροέδρου. Ώσπου τα μεσάνυχτα ακούστηκε το ρολόι και η άμαξα της Σταχτοπούτας μεταμορφώθηκε σε κολοκύθα. Το παραμύθι της Σταχτοπούλας (δεν θέλω αντιρρήσεις παρακαλώ) είναι διαχρονικό με πολλά μηνύματα ακόμη και για σήμερα.

Κάπως έτσι το όνειρο τέλειωσε για τον Μιλτιάδη Νεοφύτου. Κάπως έτσι τέλειωσε και για αρκετούς από εμάς.

Δεν είναι ούτε η κακιά στιγμή, ούτε η κρίση που φταίει. Απλά, η κρίση φανέρωσε αλήθειες που δεν τολμούσαμε να ομολογήσουμε.

Στο μεταξύ, το χούι κάμνω ό,τι μου πουν πρέπει να είναι επίκτητο. Το αποκτάς μόνο όταν βρεθείς σε θέση εξουσίας, γιατί διαφορετικά δεν εξηγείται το γεγονός πως ό,τι μας πουν κάνουμε το αντίθετο.

Λάθος άνθρωποι, σε λάθος θέση, για τους λάθους λόγους. Για την αίγλη, για τα χρήματα, για την προβολή. Χωρίς να έχουν συναίσθηση της αξίας τους, χωρίς να είναι σε θέση να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Καταλήγουν με φτηνές δικαιολογίες. Έτσι μου είπαν να κάνω, εγώ δεν ήξερα, εγώ δεν φταίω. Αθάνατε Αρτεμάκη, εγώ εν τζαι…

Φυσικά και υπάρχουν ευθύνες. Αν κύριε μου, δεν έχεις τα προσόντα για μια θέση, μην την αποδεχτείς. Ή αν την αποδεχτείς να είσαι έτοιμος να αναλάβεις και τις συνέπειες των πράξεων σου. Ανάληψη ευθυνών. Λέξεις άγνωστες για πολλούς. Για αυτό φτάσαμε, εδώ που φτάσαμε. Για αυτό τον πάτο ακόμη δεν τον είδαμε.