Αποφοίτηση

Ένα από τα πράγματα που με συγκινούν, που θαυμάζω, που βλέπω με διαφορετικό μάτι είναι η εκπαίδευση. Αναγνωρίζω πως άλλο παιδεία και άλλο εκπαίδευση. Υπάρχουν άνθρωποι με δέκα πτυχία που είναι αμόρφωτοι. Και υπάρχουν άνθρωποι, που δεν τέλειωσαν το σχολείο και βάζουν κάτω εκατό πτυχιούχους, επειδή αγαπούσαν να μαθαίνουν.

Δεν μπορώ, θαυμάζω όσους διαβάζουν, όσους μαθαίνουν, όσους μορφώνονται. Και ας ξεκινά ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια με τις λέξεις We don’t need no education…

Σήμερα κλείνουν τα σχολεία. Η κόρη Α αποφοίτησε από την προδημοτική και όταν η δασκάλα της μου έδωσε το ενδεικτικό, πραγματικά κατέβαλα μεγάλες προσπάθειες να μην κλάψω. Και είμαι από τα άτομα που ΠΟΛΥ δύσκολα κλαίνε. Ο Μοτορτζής με κοροϊδεύει πως δεν μπορεί να φανταστεί ποιες θα είναι οι αντιδράσεις μου όταν με το καλό, τις δούμε να αποφοιτούν από το πανεπιστήμιο, αν κάνω έτσι για την προδημοτική.

Δεν ξέρω. Πάντως αν σε καμιά δεκαπενταριά χρόνια δείτε μια μάνα να κρατά ένα κουβά σε αποφοίτηση του ΜΙΤ κα να κλαίει μέσα, μάλλον εγώ θα είμαι.

Εννοείται πως η πλύση εγκεφάλου άρχισε από τώρα. Όταν θα πάτε πανεπιστήμιο, τους λέω συχνά... Μάλλον το έχουν αποδεχτεί ότι τους περιμένουν καμπόσα χρόνια στα θρανία.

Να μου πεις δεν είναι όλοι για το πανεπιστήμιο. Αυτό το δέχομαι. Αλλά επίσης πιστεύω, πως σε τούτη τη ζωή μπορείς να χάσεις πολλά πράγματα, να έρθουν αναποδιές εκεί που δεν τις περιμένεις. Μέχρι να ξημερώσει η μέρα να μείνεις χωρίς δουλειά, να χάσεις τις καταθέσεις σου, να σου πάρουν το σπίτι.

Από τα πράγματα που δεν μπορείς να χάσεις είναι η μόρφωση. Παίρνεις αυτά που ξέρεις και πας παρακάτω. Σε άλλη δουλειά, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα. Βάζεις πλώρη για αλλού.

Ίσως να είναι αλήθεια, αυτό που λένε πως εδώ στην Κύπρο, δίνουμε πολλή σημασία στη μόρφωση και πως καταντήσαμε να έχουμε τόσους πολλούς σπουδασμένους.

Πάντως, θα περίμενα πολύ περισσότερα από μια κοινωνία με τόσο μορφωμένο προσωπικό. Πολλοί τελειώνοντας τις σπουδές τους κοίταζαν αντί να αξιοποιήσουν αυτά που έμαθαν να βολευτούν σε καμιά θέση στο δημόσιο, σε καμιά τράπεζα. Έτυχε να συναντήσω άτομο με master, στο δημόσιο που η δουλειά της ήταν να κλείνει ραντεβού.

Μου φαίνεται τόσο σπατάλη νου, λεφτών και προσπάθειας. Αντί να αξιοποιήσει αυτά που έμαθε, προτίμησε να «θαφτεί» πίσω από ένα γυαλί μιας υπηρεσίας. Αντί να γίνεται καλύτερη, γινόταν χειρότερη.

Ίσως τώρα που χάνεται η σιγουριά να δούμε ανθρώπους να καινοτομούν. Ανθρώπους που να θέλουν να δημιουργήσουν. Να ποντάρουν σε αυτά που έμαθαν και να επενδύουν σε καλύτερο μέλλον. Να τολμούν να κάνουν αυτά που θέλουν και να μην προτιμούν μια ζωή προστασίας, πίσω από ένα γυαλί.

Για αυτό, λέω στις κόρες μου ότι θέλω να σπουδάσουν και ότι θα κάνουμε τα πάντα με τον πατέρα τους να τις βοηθήσουμε. Θέλω να δουν τι είναι αυτό που τους αρέσει και να εμβαθύνουν. Κάπου διάβασα πως οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στη δουλειά τους, είναι αυτοί που κάνουν κάτι που τους αρέσει. Είναι αλήθεια.

Ακόμη και κάτι που δεν ακούγεται βιοποριστικό, που δεν φέρνει λεφτά όταν το κάνεις με μεράκι και αγάπη θα βρεις τρόπο να ζήσεις από αυτό.