Περπατώντας ξυπόλυτη

Ένα από τα πράγματα που πραγματικά απολαμβάνω είναι να περπατώ ξυπόλυτη. Μόλις φτιάξει λίγο ο καιρός πετώ κάλτσες και παπούτσια.

Από μικρή το είχα το χούι.

Και κυρίως αγαπώ να περπατώ στο χώμα. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την αίσθηση της γης στα πόδια μου. Κυρίως το βρεγμένο χώμα είναι η μεγάλη μου αγάπη.

Αμέτρητα τα καλοκαίρια, που τα έβγαλα χωρίς παπούτσια. Τόσο είχα συνηθίσει που μπορούσα να διασχίζω το δρόμο να πάω στον κολλητό απέναντι ντάλα μεσημέρι, χωρίς να καώ στην καυτή την άσφαλτο. Το που πας μωρή ξυπόλυτη στα αγκάθια, δεν ίσχυε για μένα.

Στο δάσος επίσης έχω περπατήσει χωρίς παπούτσια, στη θάλασσα φυσικά, στην αυλή, σε εκδρομές, στο χωριό της νονάς μου, στο χωράφι της γιαγιάς μου.

Με την πρώτη ευκαιρία μένω ξυπόλυτη.

Ακόμη και στη δουλειά. Οι συνάδελφοι έχουν συνηθίσει να με βλέπουν να διασχίζω τρέχοντας τους διαδρόμους, χωρίς παπούτσια. Το ότι οι πατούσες μου γίνονται ολόμαυρες, αποτελεί μάλλον απόδειξη πως οι καθαρίστριες δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.Αλλά δεν πτοούμαι.

Ο Μοτορτζής κοροϊδεύει τις πατούσες μου που έχουν γίνει σκληρές, με δύο δόσεις δέρμα, όπως χαρακτηριστικά τονίζει. Αν έρθουν όμως οι Τούρκοι και αναγκαστούμε να φύγουμε χωρίς παπούτσια, θα εκτιμήσει ιδιαίτερα το γεγονός ότι θα τον βοηθήσω να δραπετεύσει. Σιγά μην τα καταφέρει μόνος του, με έτσι μαλακές πατούσες που έχει.

Σε κάποια στιγμή μου πέρασε η σκέψη να σταματήσω, μπας και αποκτήσω κάποτε όμορφες φτέρνες. Ήταν άσκοπο. Αφού περισσότερο μου αρέσει να περπατώ ξυπόλυτη από τις όμορφες φτέρνες. Χαλάλι.

Είναι δύναμη το να περπατάς ξυπόλυτη. Σε κάνει να νιώθεις πολύ όμορφα.

Θα έπρεπε να υπάρχει μέρα χωρίς παπούτσια. Όπως είναι η μέρα χωρίς ποδήλατα, έτσι να αφήνουμε τα παπούτσια μας σε μια γωνιά και να περπατούμε ξυπόλητοι.

Και έτσι για να ξέρετε, οι ειδικοί συγκλίνουν στο ότι τα καλύτερα παπούτσια για τρέξιμο και περπάτημα είναι τα πόδια μας.