39 χρόνια μετά, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Είμαι παιδί της μετά εισβολής εποχή. Από τα τυχερά λαμβάνοντας υπόψη ότι ο πατέρας μου είχε δουλειά και μετά τον πόλεμο, έτσι όταν γεννήθηκα ζούσαμε σε σπίτι και όχι σε καταυλισμό.

Παρόλα αυτά τις μέρες που η οικογένεια έφευγε από το χωριό της μπορώ να τις διηγηθώ λες και ήμουν εκεί. Ίσως γιατί ήταν τόσο δυνατά, τόσο οδυνηρά και τόσο έντονα τα όσα έζησαν οι  άνθρωποι τις μέρες της εισβολής, που γράφτηκαν ανεξίτηλα στο DNA τους και πέρασε στις επόμενες γεννιές.

Το χωριό μας και λέω μας και ας μην έχω πάει ποτέ εκεί, ήταν από τα τελευταία που έπεσαν στα χέρια των Τούρκων. Μετέπειτα μάθαμε πως αν δεν έφευγαν οι κάτοικοι του, ίσως τώρα να ήταν ελευθέρο. Ποιος όμως να στεκόταν να το υπεραπιστεί; Οι μεγάλες μάχες δίνονταν αλλού. Έτσι, οι κάτοικοι φοβήθηκαν και έφυγαν.

Την ώρα που έφευγαν, λοιπόν, η γιαγιά είχε λουστεί τα κλάματα δεν ήθελε να φύγει και να φύγει το σπίτι της. Ο πατέρας μου στράφηκε και της είπε: Γιατί κλαις; Σε μερικές μέρες θα είμαστε πάλι πίσω. Εδώ θα είμαστε.

Κανένας από τους δυο δεν πήγε ξανά στο χωριό. Ο πατέρας μου μερικά χρόνια αργότερα από εκείνη την ημέρα σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα στο εξωτερικό, όταν δούλευε για να κτίσουμε το δεύτερο μας σπίτι. Το πρώτο, βλέπετε, τέλειωσε το καλοκαίρι του 1974. Ιούλιο παντρεύτηκαν οι γονείς μου, Αύγουστο το εγκατέλειψαν με τα δώρα του γάμου και τις φωτογραφίες πάνω στο τραπέζι.

Τη γιαγιά μου τη χάσαμε πριν από μερικά χρόνια. Πέθανε με τον καημό ότι δεν είδε ξανά το σπίτι της. Όσο καλά και να περνούσε με τα παιδιά και τα εγγόνια της, πάντα ζητούσε το χωριό της. Θέλω να πάω στο χωριό μου, έλεγε και ξανάλεγε.

Δεν πήγα ποτέ να το επισκεφτώ, όχι γιατί το μεγαλύτερο μέρος του κατεδαφίστηκε αλλά γιατί  τίποτα δεν θα είναι όπως τις περιγραφές που έχω ακούσει. Θα λείπουν οι άνθρωποι που το έκαναν τόσο ξεχωριστό, θα απουσιάζει η αγάπη μεταξύ των συγχωριανών.

Θέλω να δω τη συκιά που έκλεβε τα σύκα ο θείος μου, την αυλή που η γιαγιά μου μεγάλωνε τις κότες, το εργαστήρι του παππού μου, εκεί που πρωτοφιλίθηκαν οι γονείς μου. Να δω τη στάνη του γείτονα βοσκού, να με φιλέψουν γλυκό οι φιλενάδες της μάνας μου.  Θέλω να πάω στο χωριό μου, όμως δεν γουστάρω να το επισκεφτώ δείχνοντας ταυτότητα στα οδοφράγματα ως επισκέπτης και να έρθω πίσω.

Είμαι πρόσφυγας και ας μην έφυγα ποτέ από το χωριό μου. Όχι για τα δικαιώματα και τα προνόμια που έχουν τάχα οι πρόσφυγες, δεν δίνω δεκάρα για αυτά. Είμαι πρόσφυγας γιατί η οικογένεια μου, πριν από 39 χρόνια έφυγε άρον άρον, ύστερα από ένα πόλεμο από το σπίτι της. Εκδιώχθηκαν και δεν το είδαν ποτέ ξανά.

Πριν από μερικές μέρες ανηφορίζοντας με τη μάνα μου και τις κόρες για το Τρόοδος περάσαμε από το δρόμο που οδηγούσε στο κατεχόμενο χωριό μας. Η μάνα μου έστριψε το κεφάλι της και κυριολεκτικά «ρουφούσε» αυτό που έβλεπε. Όλο το βλέμμα της, όλο το είναι της ήταν στην κατεύθυνση του χωριού της.

Και μετά γύρισε και μου είπε: «Ξέρεις κάτι; Όσα χρόνια και να περάσουν ο πόνος που δεν είμαι στο σπίτι μου είναι αφόρητος. Είναι ένα βάρος να βλέπω το χωριό μου και να μην μπορώ να πάω».

Το Δεν Ξεχνώ δεν είναι απλά ένα σύνθημα. Μπορεί μερικοί να ξέχασαν, να ξεπούλησαν, να βολευτήκαν. Δεν είναι όλοι έτσι. Είναι πολλοί που 39 χρόνια μετά νιώθουν πρόσφυγες. Είναι πολλοί που 39 χρόνια μετά, θέλουν να πάνε στο σπίτι τους, γιατί αυτό που κατοικούν τώρα, δεν το είδαν ποτέ ως το σπίτι τους. Το σπίτι τους είναι αλλού. Το σπίτι τους είναι στα κατεχόμενα.