Με το τάμπλετ στο σχολείο

Παρακολουθώ το πρωτάκι μου να αγωνίζεται με τη σχολική του τσάντα.

Όταν την βλέπεις να την κουβαλά, είσαι σίγουρος πως πρόκειται για καταναγκαστικά έργα και φόρτωσαν σε ένα παιδάκι μια τσάντα το μισό του μπόι και το μισό του βάρος.

Και να ήταν μόνο αυτό. Κάθε μέρα προβληματίζεται ποια βιβλία και τετράδια θα πάρει μαζί της. Κάθε μέρα;έχει την αγωνία μην ξεχάσει κάτι και αρπάξει παρατήρηση από τη δασκάλα.

Μέχρι στιγμής έφερε σπίτι πέντε βιβλία. Θα ακολουθήσουν και άλλα. Υπάρχουν τετράδια, φυλλάδια. Πολύ χαρτί.

Διάβαζα προχτές στο Φιλελεύθερο, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο κοστίζει στο κράτος η αγορά και η παραγωγή των σχολικών βιβλίων, ήταν όμως αρκετά εκατομμύρια ευρώ. Τα οποία στην ουσία καταλήγουν στην ανακύκλωση στην καλύτερη των περιπτώσεων ή στα σκουπίδια στη χειρότερη, αφού ποιος εκτός από την πεθερά μου, θα φυλάξει το βιβλίο μαθηματικών της τρίτης δημοτικού ή τη γλώσσα της τετάρτης;

Η λύση είναι απλή. Αντί οι μαθητές να παίρνουν βιβλία να παίρνουν ένα τάμπλετ. Δεν είναι ανάγκη να είναι το τελευταίο μοντέλο iPad. Αρκεί ένα καλό, φτηνό τάμπλετ που στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, οι δάσκαλοι θα περνούν πάνω όλη την ύλη και στο τέλος θα τη βγάζουν. Απλά πράγματα.

Να μου πεις θα δώσουμε τάμπλετ σε παιδιά της πρώτης δημοτικού; Γιατί όχι. Το μικρουλάκι μου παίζει με το iPad μου από τότε που ήταν τριών χρονών. Είναι πολλές φορές που ανακαλύπτει πράγματα που εμείς δεν τα ξέρουμε. Μια χαρά ξέρουν να χειρίζονται τις ηλεκτρονικές συσκευές.

Ακούω αντιρρήσεις ότι το χαρτί είναι καλύτερο, πιο ξεκούραστο, σε βοηθά να μάθεις καλύτερα. Ήρεμα παιδιά. Αυτό ισχύει για όσους έχουν πατήσει τα τριάντα και βάλε. Για τους νεώτερους, το χαρτί δεν κάνει κανένα νόημα στη ζωή τους. Έχουν γεννηθεί με μια οθόνη στο χέρι.

Μα να μην ξέρουν να γράφουν με το χέρι τους, όλα στον υπολογιστή, θα ρωτήσει κάποιος άλλος. Θα σας πω τη δική μου εμπειρία. Έγραφα πολύ ωραία γράμματα, στο σχολείο άκουα πολλά μπράβο για την καλλιγραφία μου. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έγραψα κάτι στο χέρι. Και φυσικά επειδή δεν το εξασκώ, το έχω χάσει. Στις τρεις γραμμές που θα γράψω το χέρι μου τρέμει και τα γράμματα μου γίνονται ακατάστατα. Παρόλα αυτά, δεν έχει υπάρξει ούτε και μία φορά που να νιώθω την έλλειψη της καλής γραφής. Ας είναι καλά το πληκτρολόγιο.

Θέλω να πω η ζωή προχωρεί μπροστά. Οι γνώσεις που προσφέρει το σχολείο πρέπει να είναι μέσα στο πνεύμα της εποχής που ζούμε. Όσο γελοίο ακούγεται το να μαθαίνουν τα παιδιά λευκαρίτικο κέντημα (εγώ έζησα αυτό το μαρτύριο) άλλο τόσο είναι στις μέρες μας να μην υπάρχουν τα τάμπλετ στα σχολεία.

Βιβλία, τετράδια, ασκήσεις, κείμενα, υπολογιστική, χάρτες, applications ακόμη και τεστ. Όλα πάνω στο τάμπλετ.

Δεν πιστεύω να υπάρχει μαθητής, που δεν θα ενθουσιαστεί να διαβάζει με το τάμπλετ του, αντί να κουβαλά του κόσμου τη χαρτούρα. Που δεν θα διαβάζει πιο εύκολα και που δεν θα μαθαίνει πιο εύκολα.

Υποψιάζομαι ότι πρόβλημα θα έχουν οι γονείς περισσότερο παρά τα παιδιά. Το χαρτί είναι οικείο, ενώ το τάμπλετ για πολλούς είναι άγνωστη περιοχή. Δεν ξέρω, ίσως να πρέπει να περάσουν από επιμόρφωση και οι γονείς. Χρήσιμο άλλωστε είναι να μάθουν.

Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να διαβάσουν εδώ μια σχετική ιστορία.