Της μετανάστευσης

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΩ ΟΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Τις παρακάτω φωτογραφίες τις έστειλε το Associated Press. Είναι από τη Λαμπεντούζα το νησί στην Ιταλία, όπου πνίγηκαν γύρω στους 100 λαθρομετανάστες. Λέω περίπου γιατί αγνοούνται εκατοντάδες άλλοι και γιατί κανένας δεν ξέρει με ακρίβεια πόσοι επέβαιναν στο πλοιάριο.

Εδώ βλέπουμε το πλοίο στο οποίο επέβαιναν. Πάνω σε τούτο το πλοίο ούτε το γύρο του Ακάμα δεν θα τολμούσαμε οι περισσότεροι να κάνουμε. Όμως τούτοι οι άνθρωποι ξεκίνησαν από τη Λιβύη για να φτάσουν στην Ιταλία και στη συνέχεια στην Ευρώπη.

Δεν τα κατάφεραν, το πλοίο άρπαξε φωτιά με αποτέλεσμα, οι επιβαίνοντες να πέσουν στη θάλασσα.

Αυτές είναι οι φωτογραφίες από τα πτώματα πάνω στην παραλία.

Θα συμφωνήσουμε όλοι, υποθέτω, πως οι παραλίες είναι για να απλώνουμε τις κορμάρες μας το καλοκαίρι, να πίνουμε μοχίτο και να κτίζουν πύργους τα παιδιά. Δεν είναι για να μετατρέπονται σε νεκροτομεία.

Υπάρχει μεγάλη συζήτηση για το θέμα της μετανάστευσης, μπορούμε με τις ώρες να μιλούμε χωρίς να καταλήγουμε κάπου. Θα πω όμως τέσσερα πράγματα που θεωρώ σημαντικά.

1. Σαφώς και για το πρόβλημα το κράτος και ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις έχουν τεράστια ευθύνη που αφήνουν το θέμα να πάρει διαστάσεις. Όπως σε ένα δυάρι δεν χωρούν να μένουν τρεις οικογένειες μαζί, έτσι και μια χώρα, όσο καλές προθέσεις και να έχει δεν μπορεί να δέχεται χωρίς κανένα περιορισμό μετανάστες. Θα έρθει στιγμή, που θα κρεπάρει το σύστημα. Και θα φτάσει στο σημείο που φτάσαμε σήμερα.

2. Κανένας δεν φεύγει από τον τόπο του με την όρεξή του. Κανένας δεν θέλει να πάει σε μια χώρα, όπου στην καλύτερη περίπτωση θα αδιαφορούν για αυτόν και στη χειρότερη θα τον θεωρούν σκουπίδι, θα δουλεύει με τις ώρες, θα στερείται πολλά γιατί έτσι του ήρθε. Το κάνει γιατί έχει ανάγκη. Διακινδυνεύει τη ζωή του και πάει κάπου ίσως παράνομα γιατί έτσι πρέπει. Το κάνει γιατί θέλει ένα καλύτερο μέλλον για την οικογένειά του. Κάπου το έχω ξαναπεί δεν θυμάμαι που. Αν οι κόρες μου είχαν ανάγκη όχι με το πλοίο πάνω, αλλά με τη σανίδα που μαθαίνουν κολύμπι θα προσπαθούσα να τους εξασφαλίσω ένα καλύτερο αύριο.

3. Επίσης, δεν έρχονται ούτε γιατί μας ζηλεύουν, ούτε γιατί θέλουν να μας μοιάσουν, ούτε γιατί είμαστε ένας τόπος πανέμορφος, που ζούμε ζωή και κότα. Οι άνθρωποι αυτοί επαναλαμβάνω θέλουν δουλειά. Θέλουν μια καλύτερη ζωή. Θέλουν αυτό που έχουμε εμείς για τα δικά μας παιδιά. Υγεία, παιχνίδια, τρόφιμα, σχολείο. Οι κόρες μου που τα έχουν όλα αυτά δεν είναι καλύτερες από τις συνομήλικες τους στην Ερυθραία ή το Μπαγκλαντές. Απλά είναι πιο τυχερές.

4. Είναι ότι πιο αισχρό να είναι κάποιος ένας βολεμένος του κερατά, που ζει καλομαθημένος με το σπίτι που του έκτισαν, με τις σπουδές που άλλοι πλήρωσαν για αυτόν, με την επιχείρησή του, με όμορφα παιδάκια του, που τα μεγαλώνει η οικιακή βοηθός και οι γιαγιάδες, για να ζει όμορφα και ωραία και να φωνάζει εναντίον των λαθρομεταναστών. Δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Ας το καταλάβουμε όλοι. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

Δεν λέω να αγαπήσουμε τους μετανάστες. Ας μην τους κάνουμε παρέα,  ας μην τους ανοίξουμε τα σπίτια μας και ας μην τους μιλούμε αν έτσι γουστάρουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να τους περιφρονούμε ή να τους αγνοούμε ή να τους θεωρούμε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Όπως δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για τους λόγους, που τους έφεραν στον τόπο μας.

Και όχι γιατί η οικονομική κρίση μας έδειξε το σκληρό της πρόσωπο. Και σίγουρα όχι γιατί τώρα εμείς φεύγουμε και αναζητούμε δουλειά στο εξωτερικό. Αλλά γιατί έτσι πρέπει.