Τα παιδιά έπαθλο

Οι Ρομά που αγόρασαν τη μικρή Μαρία στην Ελλάδα είχαν δικά τους παιδιά. Την αγόρασαν όμως, γιατί με τα χαρακτηριστικά που έχει η μικρή ξανθή, πράσινα μάτια, ανοιχτόχρωμη θα ζητούσαν όταν θα έφτανε σε ηλικία γάμου, κάπου στα 13, μια χρυσή προίκα. Και θα την έπαιρναν από τους γονείς του γαμπρού.

Δεν χρειάζεται να πούμε πόσο βλακεία είναι να περιμένεις να βγάλεις χρήματα από το παιδί σου. Αλλά οι Ρομά δεν είναι οι μόνοι που θέλουν παιδιά έπαθλα. Και το έπαθλο δεν είναι πάντα οικονομικό, μπορεί να είναι και συναισθηματικό.

Την πρώτη φορά που κατάλαβα αυτό το πράγμα ήταν στα γενέθλια των παιδιών μιας φίλης μου. Εκεί ήταν μια τύπισσα με το γιο της και την κόρη της. Ο γιος της ένα έξυπνο, καλό δεκάχρονο παιδί. Η κόρη εφτά χρονών, μια χαριτωμένη μικρή. Χαριτωμένη βέβαια, εγώ την είπα, η μάνα της τη χαρακτηρίζει πεντάμορφη. Και έχει μάτια μόνο για αυτή. Μιλούσε συνέχεια με τη μικρή, την πρόσεχε σε μια στιγμή που έπεσε μουσική, χόρεψαν κιόλας μαζί. Ο γιος λες και δεν υπήρχε. Έρωτας με την κόρη της. Μόνη το κοριτσάκι υπήρχε.

Από τότε παρατηρώ συχνά γονείς, η αλήθεια να λέγεται κυρίως μαμάδες, που είναι περήφανες, μα τόσο περήφανες για τα όμορφα κοριτσάκια τους. Τα στολίζουν, τα περιποιούνται, τα ντύνουν όσο πιο όμορφα γίνεται και τα επιδεικνύουν με κάθε τρόπο και μέσο.

Στα γενέθλια, στις παρέες, όπου βρεθούν μιλούν για τα παιδιά τους. Όχι για να σχολιάσουν τις σχολικές τους επιδόσεις ή τις αταξίες που κάνουν ή για το αν είναι καλά ή άρρωστα. Για να πουν πόσο όμορφα είναι, πόσο τους αρέσει να στολίζονται, για το ότι φορούν τα ψηλοτάκουνα τους, για το ότι βάφουν τα νύχια τους μαζί.

Αυτά τα παιδιά είναι έπαθλο στον αγώνα ματαιοδοξίας των γονιών τους. Και αυτοί οι γονείς δεν ανέχονται κανένα άλλο παιδάκι να κλέψει λίγη από το γκλάμουρ των δικών τους παιδιών, θα πέσουν να σε φάνε αν το παιδί σου είναι πιο όμορφο.

Σε κάποια σύναξη μια μαμά με πλησίασε και σχολίασε ότι η κόρη Β είναι όμορφη και πόσο ωραία είναι τα μάτια της. Δεν θα σχολιάσω αν είναι όμορφη, η ομορφιά είναι σχετικό, όμως τα μάτια της είναι εντυπωσιακά. Μεγάλα, πράσινα με πυκνές βλεφαρίδες. Η μάνα όμως του παιδιού έπαθλο δεν της άρεσε που ένα άλλο παιδί βρέθηκε στο επίκεντρο της ομορφιάς. Και δεν σας το κρύβω πως με κάθε τρόπο προσπάθησε να μειώσει και να παραμερίσει το μικρουλάκι μου. Δεν της έδωσα σημασία και περάσαμε καλά.

Και το πιο τραγικό είναι τα παιδιά που δεν είναι όμορφα, αλλά οι γονείς τους θα ήθελαν να είναι όμορφα. Να μου πεις το κάθε παιδί με τη χάρη του. Συμφωνώ. Η ομορφιά είναι δώρο. Τυχαίνει, δεν κάνεις κάτι για να το αποκτήσεις. Και όταν δεν το έχεις προσπαθείς να πείσεις ότι το έχεις.

Γίνεται τέτοιο πράγμα; Και όμως γίνεται.

Στο παλιό σχολείο της κόρης Α ήταν ένα κοριτσάκι στην ηλικία της δικής μου. Ένα άχρωμο μωρό. Ήσυχο, που περνά απαρατήρητο γιατί είναι φρόνιμο. Η μάνα του ήθελε να έχει παιδί έπαθλο και επειδή δεν είχε, προσπαθεί να μεταμορφώσει την καημένη τη μικρή. Σε όλους στο σχολείο έλεγε ότι ήταν όμορφη. Την έντυνε πάντα με την τελευταία λέξη της μόδας. Πραγματικά, έβλεπες ένα πεντάχρονο παιδί να είναι ντυμένο με παιδικά –μεγαλίστικα ρούχα. Τα μαλλιά της πάντα κτενισμένα. Φορούσε τακούνια για παιδιά.

Στην τελική γιορτή λέγανε ένα μικρό ποίημα για κάθε παιδάκι. Για τον Κώστα είπαν ότι έχει καλή φωνή, για τη Μαρία ότι ξέρει να γράφει, για την Ελένη ότι ήταν έτοιμη για το δημοτικό. Για το συγκεκριμένο παιδάκι ότι ντύνεται στύλάτα! Και φυσικά από κάτω η μάνα του να καμαρώνει λες και πήρε το βραβείο Νόμπελ.

Δεν λέω ότι οι γονείς δεν τα αγαπούν τα παιδιά έπαθλα. Φυσικά και τα αγαπούν. Αλλά τόσο καμάρι γιατί απλά είναι όμορφα είναι εκνευριστικό.