Γονίδια ή περιβάλλον;

Τρώω το σάντουιτς μου τυρί με κυπριακή λούντζα. Το συνοδεύω με ένα τσάι με βότανα, δυστυχώς έπεσε κανέλα μέσα, δεν μου αρέσει αλλά θα το πιω. Το γραφείο μου είναι γεμάτο χαρτιά, κινητό, ipadκαι εφημερίδες. Το βρήκα, όμως συγυρισμένο στην εντέλεια και έτσι θα το παραδώσω. Μετά θα επιτεθώ σε μια Twix King Size (φυσικά και υπάρχουν Αμαδρυάδα) και θα κάτσω να δουλέψω, ενώ γύρω μου γίνεται ο χαμός.

Γιατί λούντζα και όχι μορταδέλα; Γιατί βότανα και όχι φρούτα; Γιατί δεν μου αρέσει η κανέλα; Γιατί μου αρέσει να δουλεύω μέσα στο χάος και μετά συγυρίζω; Γιατί θέλω Twix;

Η πρώτη απάντηση που έρχεται στο νου είναι γιατί έτσι μου αρέσει, γιατί έτσι έμαθα. Η κυπριακή λούντζα είναι must στη Σολιά, τα τσάγια τα έμαθα από τις κινέζες συγκάτοικους, το να συγυρίζω αφού τελειώσω είναι χούι από ένα πρώην γκόμενο και η Twix δεν θέλει εξήγηση είναι σκέτη απόλαυση.

Για πολλά χρόνια στο ερώτημα αν είμαστε αυτό που είμαστε χάρη στα γονίδιά μας ή στην επίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος έδινα βαρύτητα στο δεύτερο. Χωρίς να μειώνω το ρόλο του DNA, δεν μου άρεσε η ιδέα να ενεργώ λες και υπάρχει κάτι προκαθορισμένο. Δεν φταίω εγώ, που είμαι ξεροκέφαλη είναι το DNA μου. Δεν έπρεπε να πιάσω τα 160 χλμ αλλά το έκανα γιατί μου αρέσει η ταχύτητα, έχω το γονίδιο. Με θύμωσε και έριξα σφαλιάρες γιατί έτσι είμαι κατασκευασμένος.

Αλλά καθώς περνά ο καιρός, καταλαβαίνω ότι μάλλον έχω λάθος. Το γενετικό μας υπόβαθρο είναι τόσο δυνατό, που καθορίζει τις εξελίξεις θέλουμε δεν θέλουμε. Στο πανεπιστήμιο για παράδειγμα γνώρισα αρκετούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Ανθρώπους που έμαθα πολλά από αυτούς, που με βοήθησαν να διαμορφώσω κάποιες απόψεις, που επέδρασαν στον τρόπο σκέψης μου. Αν δεν πήγαινα στις συγκεκριμένες σχολές δεν θα τους γνώριζα.

Σπούδασα κάτι που μου άρεσε, κάτι που μου ταίριαζε γάντι και κάτι στο οποίο ήμουν πολύ καλή. Είμαι άχρηστη στα μαθηματικά, δεν καταλαβαίνω γρυ από φυσική ή χημεία, δεν κατέχω από οικονομία, δεν μπορώ να ζωγραφίσω ούτε ένα σπίτι, δεν έχω καλή αντίληψη του χώρου.

Έχω τρομερά γρήγορη ανάγνωση, πολύ καλή αναλυτική σκέψη, εξαιρετική μνήμη (μετά τις κόρες όχι) σε σημείο να μαθαίνω ολόκληρα βιβλία απέξω, μπορώ να ιεραρχώ και να είμαι σχεδόν πάντα σωστή, μπόλικη φαντασία και ικανότητα να ξεχωρίζω το σημαντικό. Το να σπουδάσω επικοινωνία ήταν κάτι σαν προδιαγεγραμμένο για μένα.

Για αυτό και τείνω να πιστεύω πως κάνουμε τις επιλογές που μας ταιριάζουν. Προχωρούμε με βάση τοDNA μας και έρχεται στην πορεία το κοινωνικό περιβάλλον να κάνει τις δικές του προσθήκες.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πάμε κόντρα στα γονίδιά μας.

Δεν είναι θέμα κισμέτ ή ότι η ζωή μας είναι προδιαγεγραμμένη, ας τραγουδήσουμε όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο. Δεν είμαστε έρμαιο του γενετικού μας κώδικα. Μπορεί, για παράδειγμα, να έχω τάση να θυμώνω εύκολα, αλλά είναι δική μου απόφαση αν θα αφήσω τα νεύρα μου να νικήσουν ή αν θα κάτσω σε μια γωνιά να ηρεμήσω. Μπορεί να μου αρέσουν τα γλυκά, αλλά εγώ θα αποφασίσω αν θα φάω και δεύτερη Twix.

Το βρίσκω απίστευτα θαυμάσιο. Δύο διαφορετική άνθρωποι δίνουν από ένα κύτταρο και σχηματίζεται μια νέα ζωή, κουβαλώντας ολόκληρη ιστορία μαζί της.

Το πιο ωραίο είναι όταν τα γονίδια κάνουν πάρτι. Έχει μεγάλη πλάκα να βλέπεις χαρακτηριστικά των γονιών σου ή των παππούδων σου σε σένα και στα παιδιά σου.

Και βέβαια όλα τα λεφτά είναι οι γιαγιάδες. Α, από μένα πήρε, λέει η πεθερά μου για τις κόρες που είναι μεγάλοι φαν της σοκολάτας, αγνοώντας τα κιλά σοκολάτα που καταναλώνει η έρμη η μάνα.

Εσείς τι πιστεύετε; Ποιο είναι πιο δυνατό το DNA ή η επίδραση του περιβάλλοντος; Τι καθορίζει αυτό που είμαστε, πως κάνουμε τις επιλογές μας;