Τι 30, τι 40, τι 50

Τηλεφώνημα πρώτο (από το αυτοκίνητο)

Να φάμε φασόλια ή λουβιά αύριο;

Φασόλια, λουβιά τα φάγαμε τρεις φορές αυτή τη βδομάδα.

Τηλεφώνημα δεύτερο (από την αυλή)

Έρχεσαι για καμιά «λεμονάδα»;  (πονηρό χαμόγελο, κλείσιμο του ματιού)

Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν το διάβασμα, άλλη μέρα.
 

Τηλεφώνημα τρίτο (από το σπίτι)

Έχω τρία κουτιά λουβιά, καρότα και πατάτες. Δεν έχω λάχανα ή φασόλια. Λες να κάνουμε λουβιά με καρότα;

Βέτο στα λουβιά. Θα φέρω εγώ φασόλια.

Τα παραπάνω τηλεφωνήματα έγιναν σε διάστημα μιας ώρας. Συνομιλητές εγώ και η φίλη μου η τρίτεκνη, την οποία γνώρισα στο δημοτικό έτσι φέτος συμπληρώνουμε δέκα… περίμενε και το παράκανα, 20 χμμμ, άντε θα πω την αλήθεια 30 ΧΡΟΝΙΑ ΦΙΛΙΑΣ.

Ακούγονται πολλά χρόνια και κάποιες φορές μοιάζουν να είναι. Ξέρουμε τόσο πολύ καλά η μια την άλλη που μπορώ να κάνω διάλογο μόνη μου, και θα είναι ακριβώς οι απαντήσεις που θα μου έδινε.

Περάσαμε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης μαζί. Πότε στην ίδια τάξη, πότε σε διπλανές. Ακόμη και στο πανεπιστήμιο κατά λάθος περάσαμε στην ίδια σχολή.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ήμασταν πάντα κολλητές. Υπήρξαν και φάσεις που τα είχαμε τσουγκρίσει.

Τώρα για ποιο λόγο δεν θυμάμαι καν. Φουρτούνα ήταν και πέρασε.

Η τρίτεκνη είναι από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Την εμπιστεύομαι απόλυτα. Πριν λίγο καιρό είχα μια συζήτηση αν θα άφηνα ποτέ τις κόρες να ξενοκοιμηθούν. Το σπίτι της είναι το πρώτο που μου έρχεται στο νου. Και δεν το λέω αυτό επειδή σκέφτομαι ότι αποκλείεται να συμβεί κάτι με τους γιούδες της για παράδειγμα, αλλά επειδή είμαι σίγουρη πως αν συμβεί δεν θα τρέξει να τους καλύψει και να τους προστατέψει, όπως θα έκαναν οι περισσότεροι. Άσε που με τη φόρα που έχουν πάρει οι κόρες μου, αυτή πρέπει να φοβάται και όχι εγω...

Περάσαμε πολλά μαζί. Σχολείο, εξετάσεις, φοιτητική ζωή, clubbing και κραιπάλες, δημιουργία οικογένειας. Κάθε φάση όμορφη και δημιουργική. Μπορούμε να βάλουμε τις κοινές μας φωτογραφίες δίπλα δίπλα και να φτιάξουμε το άλμπουμ της πορείας της ζωής μας.

Κυρίως στα δύσκολα. Όπως το φαί καλή ώρα. Τώρα που μένουμε κοντά τις περισσότερες μέρες έχουμε μια κατσαρόλα κοινή για τα δύο σπίτια. Συγνώμη Μοτορτζή, συγνώμη τρίτεκνε που τρώτε ωμά όσπρια και κριθαράκι σκέτο. Πήρατε γυναίκες με πολλά προσόντα πλην της μαγειρικής.

Δεν χρειάζεται να πω ότι την αγαπώ. Τριάντα χρόνια είναι αυτά, σφυρηλάτησαν μια δυνατή αγάπη.

Σκέφτομαι αν έχουμε πολλά κοινά. Ως γονείς μπορώ να πω ότι έχουμε κοινή φιλοσοφία. Είμαστε της πιο άνετης προσέγγισης, cool μανάδες. Δεν θα αγχωθούμε εύκολα, θα αφήσουμε τα παιδιά μας να παίζουν με τα χώματα και δεν θα τα τραβάμε από θέατρο σε συναυλία.

Ως χαρακτήρες όμως ίσως να μην έχουμε πολλά κοινά. Αυτό δεν μας εμπόδισε να απολαμβάνουμε η μια τη συντροφιά της άλλης. Αυτό πριν πλακώσουν τα παιδιά, γιατί τώρα μετά βίας όταν βρεθούμε μπορούσε να σταυρώσουμε καμιά κουβέντα. Όσο όμως μεγαλώνουν, τόσο στρώνει η κατάσταση.

Βλέπω σύντομα να έρχεται η εποχή που θα τελειώσουμε τη «λεμονάδα» μας (πονηρό χαμόγελο, κλείσιμο του ματιού) χωρίς καμιά διακοπή. Ο πρωτότοκος γιος της τρίτεκνης, του οποίου να το ομολογήσω έχω πολλή αδυναμία, μας έκανε μια μέρα παρατήρηση πως όταν συναντηθούμε πίνουμε αλκοόλ. Σημείωσε πως ήταν δεν ήταν οκτώ χρονών. Από τότε τα μοχίτο και τα τζιν εν τόνικ τα ονομάσαμε «λεμονάδα». Άντε κάνε καμιά «λεμονάδα» να πιούμε λέμε με πονηρό χαμόγελο, κλείνοντας το μάτι.

Μου αρέσει ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα, ο τρόπος που ισοπεδώνει κάποιες καταστάσεις, το γεγονός ότι είναι πιο σκράπας από μένα στα μαθηματικά, το ότι είναι απλή, το ότι δεν την νοιάζει να τσαλακώσει την εικόνα της, το ότι απαντά στις απορίες μου ακόμη και τις πιο εξωφρενικές, το ότι ξέρω ότι ήταν, είναι και θα είναι δίπλα μου. Άνευ όρων. Χωρίς απαραίτητα να συμφωνεί με αυτά που κάνω.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων, μας βλέπω να γερνούμε μαζί. Και όταν αρχίσει το αλτσχάιμερ και η άνοια προβλέπονται μεγάλα κέφια. Θα βαρά τηλέφωνα τα μεσάνυχτα να με ρωτά τι έχουμε να διαβάσουμε στην ιστορία και θα της απαντώ τι θα φάμε το μεσημέρι. Και ελπίζω στα γειτονικά δωμάτια του γηροκομείου, να είναι η υπόλοιπη παρέα.