Είμαι εναντίον της προληπτικής ιατρικής

Διαβάζω μια είδηση ότι το γιαούρτι μειώνει τον κίνδυνο για διαβήτη και σκέφτομαι πόσες βαρέλες γιαουρτιού πρέπει να καταναλώσω για κάμω αντιστάθμισμα στην ποσότητα σοκολάτας που έφαγα στη ζωή μου.

Φυσικά δεν ξέρω αν θα έχω διαβήτη όταν γεράσω, δηλαδή σε πολλαααααααααααααααα χρόνια, γιατί είμαι συμμαθήτρια της Αχάπαρης και πρόσφατα αποφοιτήσαμε από το πανεπίστημιο. Η γιαγιά μου πάντως είχε και η γενετική προδιάθεση παίζει ρόλο.

Μπορώ να κάνω μια ανάλυση όμως και να το διαπιστώσω. Αλλά δεν είναι αυτή η πορεία που θα ακολουθήσω.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων ο διαβήτης θα κτυπήσει, αν τελικά με επισκεφτεί, σε καμιά εικοσαετία. Αν το ξέρω μέχρι να συμβεί, θα αγωνιώ, θα έχω την έννοια και θα περιορίσω τα γλυκά ελπίζοντας ότι θα τη γλυτώσω. Αν δεν το ξέρω, θα περιορίσω τα γλυκά πράγμα που ήδη έχω κάνει και θα το ανακαλύψω όταν συμβεί, χωρίς έννοες στο ενδιάμεσο.

Η προληπτική ιατρική έχει προχωρήσει πολύ τα τελευταία χρόνια. Μπορείς να κάνεις εξετάσεις και να σου πουν ότι έχεις τα τάδε και τα τάδε γονίδια, αυτή ή την άλλη προδιάθεση και να σου βγει ένας κατάλογος με τις αρρώστιες που μπορείς να πάθεις.

Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Δεν μπορώ να ζω περιμένοντας μια αρρώστια να συμβεί. Στην πορεία για το διαβήτη για παράδειγμα μπορεί να με πατήσει αυτοκίνητο, να πέσω από τις σκάλες, να πάθω εγκεφαλικό, να κάνω γλύκισμα και να ανατινάξω το σπίτι, να μετακομίσω στην Κούβα, να ανοίξω το μπαράκι μου και να γίνω αλκοολική.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο σε τούτη τη ζωή. Και επειδή η ζωή είναι μικρή, είναι κρίμα να την σπαταλώ περιμένοντας μια αρρώστια.

Φιλοσοφία μου είναι να ζω την κάθε μέρα, να προσπαθώ να κερδίζω όσο το δυνατόν περισσότερα από τη ζωή μου. Να τη γεμίζω συναισθήματα, ανθρώπους, πράξεις, απραξίες κάποτε, βιβλία, γεύσεις, ιδέες, εκδρομές, στιγμές με όσους αγαπώ. Όχι να αγωνιώ για το μέλλον.

Να μου πεις δεν σε απασχολεί το μέλλον; Χμμμ. Η αλήθεια είναι πως όχι. Με απασχολεί το κοντινό μέλλον. Ασχολούμαι με το μακρινό όταν γίνει παρόν.

Το πιο μακροπρόθεσμό σχέδιο μου που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή είναι ένα ταξίδι που ΘΑ ΗΘΕΛΑ να κάνω στο Λονδίνο με το Μοτορτζή, άτιμη κρίση μου γάμησες το μισθό μου, οι διακοπές το καλοκαίρι, ποιο δέντρο θα φυτέψουμε στην αυλή το Μάρτιο και το τι θα φάει ο Μοτορτζής αύριο. Α ναι είναι και τα καρναβαλίστικα πάρτι των σχολείων το ερχόμενο Σαββατοκυρίακο.

Για τα υπόλοιπα, όπως έλεγε η γιαγιά μου, έσσει ο Θεός.

Στις ΗΠΑ, οι γιατροί τείνουν να συμβουλεύουν τους άντρες να προχωρούν σε έλεγχο για καρκίνο του προστάτη. Ο προστάτης, ούτως ή άλλως έχει καρκινογόνα κύτταρα. Με το που θα ανιχνευθούν και θα γίνει επέμβαση ή άλλη θεραπεία, αρκετές φορές γίνονται  πιο επιθετικά. Και ενώ ο καρκίνος του προστάτη είναι ιάσιμος σε πολύ μεγάλο βαθμό, υπάρχει το ενδεχόμενο να κάνουν μετάσταση σε άλλο όργανο με πολύ λιγότερες πιθανότητες επιβίωσης. Ενώ αν δεν γίνει τίποτε, ο άνθρωπος πεθαίνει από γηρατειά ή άλλη αιτία, έχοντας καρκινικά κύτταρα στον προστάτη του.

Όσο περνά ο καιρός γίνομαι όλο και περισσότερο εναντίον της προληπτικής ιατρικής. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν προσέχω. Ενημερώνομαι για θέματα διατροφής, προσέχω τι τρώμε, προσπαθώ να αποφεύγω πράγματα βλαβερά, βγάζω την οικογένεια έξω στη φύση.

Το μόνο που ακολουθώ είναι το παπ τεστ και δεν είμαι σίγουρη αν θα το επαναλάβω φέτος, εκτός αν θα πάω για να ενημερώσω το γυναικολόγο μου για τις εξελίξεις στην Τουρκία.

Μέχρι εδώ όμως. Δεν θέλω να ξέρω ποιες αρρώστιες με περιμένουν, δεν θέλω να ξέρω τι μπορώ να πάθω, δεν θέλω να έχω ιδέα για τα χαλασμένα γονίδια που κουβαλώ.