Πότε λέμε σ’ αγαπώ;

Πότε λέμε «σ’ αγαπώ»; Η απάντηση κανονικά θα ήταν όπως αισθανόμαστε ότι πρέπει να το πούμε.

Αλλά όλοι ξέρουμε πως αυτό δεν είναι ακριβώς έτσι. Κατ’ ακρίβεια δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτές οι δύο λέξεις είναι από τις ωραιότερες και από τις πιο δύσκολες που μπορούν να ειπωθούν.

Ο λόγος είναι απλός. Είναι λέξεις με έντονο συναισθηματικό φόρτο. Είναι λέξεις που θέλουν ανταπόδοση. Είναι λέξεις που μπορούν να κάνουν κάποιον τον πιο ευτυχισμένο ή τον πιο δυστυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο και κάποτε και τα δύο μαζί.

Το πιο εύκολο «σ’ αγαπώ» το λέμε στα παιδιά μας. Ίσως επειδή ακόμη και να γυρίσουν να μας πουν εγώ δεν σε αγαπώ, θα πληγωθούμε, θα στεναχωρούμε και θα συνεχίσουμε να τα αγαπούμε.

Όταν λέμε «σ’ αγαπώ» θέλουμε να ακούσουμε πίσω «και εγώ επίσης». Διαφορετικά άστα να πάνε. Θυμάστε τη σκηνή στους Friends όπου ο Ρος λέει στην Έμιλι ότι την αγαπά και αυτή του απαντά σε ευχαριστώ; Κανένας δεν θέλει να είναι στη θέση του Ρος. Όλοι θέλουν να είναι στη θέση της Μόνικας όταν ο Τσάντλερ της λέει ότι την αγαπά και αυτή του απαντά πως νιώθει το ίδιο.

Εμένα δεν μου βγαίνει εύκολα, το ομολογώ. Μου πήρε αρκετό χρόνο και προσπάθεια να το λέω. Δεν ξέρω γιατί.  Νομίζω μου προκαλούσε αμηχανία. Όπως και να το ακούω επίσης. Όχι πια. 

Κάποιοι το θεωρούν σημάδι αδυναμίας. Δεν λένε ποτέ πως νιώθουν για να μην πληγωθούν.

Μπορεί βέβαια να το πεις και να μην το αισθάνεσαι. Και αυτό φυσικά είναι το χειρότερο. Τα ψεύτικα τα «σ’ αγαπώ» πληγώνουν πολύ και αφήνουν πληγές που δύσκολα κλείνουν. Είναι τόσο εύκολο να επενδύσεις σε ένα ψεύτικο «σ’ αγαπώ» και μετά να δεις τα πάντα να καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Την ίδια στιγμή, όμως είναι πολύ λυτρωτικό. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αγαπάς

κάποιον και να μην το λες. Όταν αγαπούμε, θέλουμε να το φωνάζουμε, να μάθει όλος ο κόσμος για την αγάπη μας. Δεν κρυβόμαστε, δεν βάζουμε όρια. Το διαλαλούμε.

Αν μιλούμε για μια ερωτική σχέση το «σ’ αγαπώ» είναι κομβικό σημείο. Δεν ξέρουμε ποτέ είναι η κατάλληλη στιγμή να το πούμε. Αν είναι νωρίς, αν είναι αργά, να το πούμε σε μια ειδική στιγμή ή όποτε μας έρθει, το εννοούμε ή είναι απλά μια παρόρμηση της στιγμής; Όποια και αν είναι η απάντηση, σίγουρα θα επηρεάσει τη σχέση.

Ο Μίλαν Κούντερα θα διαφωνούσε μαζί μου, εγώ όμως πιστεύω πως υπάρχουν πολλά είδη και πολλές διαβαθμίσεις στην αγάπη. Είναι αδύνατον να τους αγαπούμε όλους με τον ίδιο τρόπο. Αλλιώς αγαπούμε το σύντροφό μας, αλλιώς τα παιδιά μας, αλλιώς τους φίλους, αλλιώς τους γονείς μας.

Το θέμα είναι όμως πότε είναι αληθινό το «σ’ αγαπώ». Η μια λύση για να διαπιστώσουμε αν το «σ’ αγαπώ» είναι αληθινό είναι να περάσουμε από τεστ αλήθειας αυτόν που το λέει. Πράγμα δύσκολο και που μας φέρνει στην άλλη λύση.

Το αληθινό «σ’ αγαπώ» συνοδεύεται πάντα από πράξεις. Όταν το ακούμε, χωρίς οτιδήποτε άλλο είναι λόγια. Η αγάπη θέλει πράξεις.

Είτε πιστεύουμε είτε όχι στο Θεό είναι πολύ δύσκολο να μην συμφωνήσουμε σε όσα έγραψε ο Απόστολος Παύλος. Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν καυχιέται, δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της.

Γιατί μου ήρθε σήμερα αυτό το θέμα; Δεν ξέρω. Ίσως γιατί εκνευρίζομαι με όλο το κιτς που υπάρχει γύρω από τον Άγιο Βαλεντίνο. Στ’ αλήθεια δεν αντέχω άλλες κόκκινες καρδιές, άλλα κόκκινα εσώρουχα και κόκκινα γλυκά, άλλα κόκκινα «σ’ αγαπώ». Νισάφι. Το μόνο κόκκινο που μπορώ να ανεχτώ είναι η θύρα 7 στο Καραϊσκάκη.

Ολυμπίκ, Ολυμπίκ Ολυμπιακεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε.