Τα κεφάλια μέσα

Και κάπως έτσι με θάλασσες, βιβλία, καλή παρέα, παγωτά, μοχίτο, άπλα ξάπλα ένα άλλο καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του.

Πάει το καλοκαίρι, λέει σκεφτική η κόρη Β. Ανοίγουν τα σχολεία θα δω τους φίλους μου, πανηγυρίζει η κόρη Α.

Και όλο σκέφτομαι, πως όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο η ζωή μου είναι συνυφασμένη με αυτή των παιδιών μου. Και ώσπου να συνηθίσουμε, να δεις που θα φύγουν από το σπίτι. Η μια θέλει να σπουδάσει, λέει μουσική η άλλη θέλει να γίνει κτηνίατρος. Να δούμε πόσες φορές θα αλλάξουν γνώμη, μέχρι να κατασταλάξουν.

Το φθινόπωρο, για μένα, σηματοδοτεί μια νέα εποχή. Όταν αλλάζει ο χρόνος, δεν μου κάθεται ιδιαίτερα, δεν το νιώθω ως κάτι καινούριο. Αντίθετα, το φθινόπωρο, παίρνω αποφάσεις και συνήθως τις τηρώ. Συνήθως λέμε.

Ανοίγουν τα σχολεία, οι υποχρεώσεις πολλαπλασιάζονται. Πολλή τρεχάλα, ρε παιδί μου. Είπα όμως πως δεν πρόκειται να γίνω ένας Βέγγος για να τα προλάβω όλα.

Έτσι, για φέτος τις έγραψα μόνο σε ένα μάθημα χορού και γυμναστικής. Συνδιασμός. Θα πηγαίνουν και οι δύο μαζί, την ίδια ώρα και μέρα. Ούτε αγγλικά, ούτε μουσική, ούτε υπολογιστές. Τα υπόλοιπα απογεύματα παιχνίδι και χαρά. Θα συνεχίσω και εγώ το γυμναστήριο και θα είμαστε μια φιτ οικογένεια. Ο Μοτορτζής γυμνάζεται με τη μοτόρα.

Τι άλλα σχέδια περιλαμβάνει το φθινόπωρο; Κάποια βιβλία που θέλω να διαβάσω, φέτος ανακάλυψα την Ντόνα Ταρτ και ενθουσιάστηκα, εκδρομές με φίλους, περιπάτους με φίλους, νύχτες στην αυλή, μέχρι να πέσουν τα κρύα, αγκαλιές με τους σκύλους (κάνουν ομοιοκαταληξία, οι φίλοι και οι σκύλοι) και αγκαλιές με τα παιδιά.

Σημ. Η φωτογραφία είναι από τον Ακάμα.