Αποστάσεις ασφαλείας

Όπως πάμε θα καταντήσει ζόμπι το μπλογκ, κάτι μεταξύ ζωντανού και πεθαμένου.

Υπόσχομαι ότι θα επανέλθω δριμύτερη. Τοις μετρητοίς όμως μην το πάρετε γιατί όπως τραγουδούν και οι Imagine Dragons But these days I am fine and these days I tend to lie.

Σήμερα κατάλαβα κάτι πολύ σημαντικό. Τις μέρες που πραγματικά πάνε όλα στραβά η καλύτερη πολιτική για να ξορκίσουμε το κακό είναι να μην κάνουμε απολύτως τίποτα. Απραξία σκέτη νέτη.

Γιατί όσο και να το παλεύουμε τα πράγματα δεν θα αλλάξουν. Αντίθετα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αγχωνόμαστε και να χαλούμε την καλή μας διάθεση.

Εμείς να αγωνιζόμαστε και τα πράγματα να γίνονται χείροτερα. Γιατί, πάντα μπορούν τα πράγματα να γίνονται χειρότερα.

Λύσεις πάντα θα υπάρχουν. Ακόμη και το να κάτσουμε στην άκρη και να βλέπουμε τα πάντα να γίνονται κομμάτια, αντί να γινόμαστε εμείς κομμάτια και αυτό λύση είναι.

Και στο κάτω μέρα είναι θα περάσει. Το βράδυ με ένα ποτό στον καναπέ και με ένα καλό ύπνο, όλα θα είναι παρελθόν.

Αυτό λέγεται απόσταση ασφαλείας. Όπως αυτή που πρέπει να κρατούμε από το μπροστινό αυτοκίνητο όταν οδηγούμε. Όπως αυτή που πρέπει να κρατούμε γενικά από κάθε κακοτοπιά.

Τελικά είτε είμαι Mrs. Brightside ή πολύ πιο αναίσθητη από όσο νόμιζα. Άσε δεν θα το αναλύσουμε τώρα αυτό, υπάρχουν καλύτερα πράγματα να κάνουμε.

Και επειδή δεν με βλέπω να πηγαίνω σε συναυλία των U2 τώρα δηλώνω ότι θέλω να πάω σε συναυλία των The Killers. Αν το έχω πει συγχωρέστε με. Σαν τη μάνα μου, η μνήμη μου μπάζει νερά.