Μάνα υπό αμφισβήτηση

Η μάνα μου διηγείται μια ιστορία. Όταν ήμουν μικρή γύρω στα τέσσερα, αν υπολογίζω καλά, ζούσαμε σε ένα ορεινό χωριό. Εκείνο το χειμώνα έβαλα στο μάτι την ξυλόσομπα. Ντε και καλά ήθελα να την ακουμπήσω.

Ο παππούς και η μάνα μου προσπάθησαν να με αποτρέψουν, εξηγώντας μου πως θα κάψω τα δάχτυλα μου, πως θα πονέσω. Εννοείται, πως τους έγραψα κανονικά και με την πρώτη ευκαιρία που η σόμπα, ήταν αφύλαχτη την ακούμπησα.

Φυσικά και κάηκα. Και όπως περιγράφει η μάνα μου για πολύ καιρό απέφευγα συστηματικά ακόμη και να περάσω από κοντά στην ξυλόσομπα, έκανα ολόκληρους ελιγμούς μέσα στο σπίτι για να μην βρεθώ κοντά της.

Θυμάμαι αυτή την ιστορία κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι ανάλογο με τις μικρές. Λέω, εξηγώ, φέρνω παραδείγματα, το μόνο που μου λείπει είναι παρουσίαση με power point και ανάλογη μουσική υπόκρουση. Αν δεν δοκιμάσουν μόνες τους και αν δεν την πατήσουν δεν σταματούν. 

Την αμφισβήτηση που τρώω, δεν την έφαγε ούτε ο Χριστόφιας μετά το Μαρί.

Ακόμη, και για το πιο απλά πράγματα είναι σαν να μην με πιστεύουν. Παράδειγμα. Η μεγάλη ρωτά αν έχουμε ποπ κορν από την προηγούμενη μέρα. Της απαντώ αρνητικά γιατί τα έχω πετάξει, για να μην γεμίσει ο πάγκος μυρμηγκάκια. Δεν με πιστεύει και πάει να κοιτάξει μόνη της.

Καλά της λέω, είναι δυνατόν, να είχαμε και να μην στα έδινα; Τι στο καλό, είμαι από τις μάνες που αφήνουν νηστικά τα παιδιά τους; Εντάξει, είπαμε κάτι σοκολάτες τις τρώω κρυφά, αλλά ποπ κορν είναι, αν είχα γιατί να μην στο δώσω;

Και φυσικά αυτό είναι το λιγότερο.

Από τη μια μου αρέσει που δεν δέχονται αβίαστα ό,τι τους πω, που το ζυγίζουν, που ρωτούν και που αμφισβητούν.

Αλλά η πολλή η αμφισβήτηση άρχισε να μου τη δίνει. Μια φορά θέλω κάτι να πω και να το δεχτούν αμέσως. Χωρίς γιατί, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς να το κοσκινίσουν πρώτα εκατό φορές.

Και δεν έχω πρόβλημα να αμφισβητούν τις ιδέες, τις πεποιθήσεις μου. Τα αυτονόητα είναι που με χαλούν. Θέλει, πάλι η μεγάλη, να φορέσει τις καινούριες της γαλότσες και να πάει να περπατήσει στη λίμνη. Ύστερα από πέντε λεπτά διάλεξης ότι στις λίμνες δεν κολυμπάμε και ότι οι άνθρωποι πνίγονται εκεί λόγω λάσπης το μόνο που είχε να πει ήταν το εξής: Αν πάω και πατήσω μέχρι το γόνατο θα πάθω κάτι;

Ο Μοτορτζής λέει ότι δίνω πολλές εξηγήσεις και ότι ανοίγω συζητήσεις. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, όμως έτσι έμαθα να λειτουργώ. Είμαι παιδί του ορθολογισμού και καταλήγω να φτάνω στα όρια του παραλογισμού εξαιτίας των παιδιών μου.

Θέλω να ελπίζω πως αυτά που τους λέω καρφώνονται κάπου στο τρελό τους κεφαλάκι και πως όταν θα έρθει η ώρα θα τα θυμούνται και θα τα εφαρμόζουν. Μέχρι τότε, εξοπλίζομαι με υπομονή, με κουράγιο και συνεχίζω να δίνω λογικές απαντήσεις σε τρελές ερωτήσεις, ελπίζοντας πως μεγαλώνοντας θα συνεχίσουν να είναι το ίδιο περίεργες, να αμφισβητούν με τον ίδιο ρυθμό και να έχουν το γιατί στο στόμα συνεχώς.