Όταν βγάζω βόλτα τους υπέροχους, αγαπημένους σκύλους,
λεβέντη πατέρα και γιο συναντούμε τον Έκτορα, τη Λάρα, τη Λούνα, τον Αλήτη. Ο πατέρας
τους αγνοεί, ο γιος θέλει να παίξει μαζί τους.
Τα σκυλιά συνοδεύονται από τους ιδιοκτήτες, προσωπικά προτιμώ τη λέξη γονείς ή τις οικιακές βοηθούς. Δεν γνωρίζω κανενός το όνομά του. Είναι οι
γείτονές μου και δεν ξέρω πως τους λένε, τι κάνουν, που δουλεύουν.
Ξέρω όμως ότι ο Έκτορας είχε χτυπήσει πρόσφατα, για τον
Αλήτη που παίρνει χάπια γιατί είναι άρρωστος, για τη Λάρα που είναι με την
περίοδό της. Και δεν ξέρω τίποτα για τους ανθρώπους που συντροφεύουν αυτά τα
σκυλιά.
Ίσως και αν τους συναντούσα χωρίς τα σκυλιά τους να μην
ανταλλάζαμε ούτε καλημέρα. Υποθέτω το ίδιο ισχύει και για μένα στα μάτια των
άλλων. Είμαι η γειτόνισσα με τους δύο μποξέρ, τίποτα περισσότερο, τίποτα
λιγότερο.
Το κλίμα είναι εντελώς διαφορετικό όταν κινούμαι στους χώρους
κοντά στο σχολείο των μικρών. Νιώθω ότι είμαι σε ένα οικείο χώρο, στη γειτονιά
μου ίσως, παρόλο που το σπίτι μου είναι πολλά χιλιόμετρα μακριά, ρωτήστε και τον
πρατηριούχο πόσο συχνά κάνω στάση για καύσιμα.
Συναντώ ανθρώπους που τους βλέπω καθημερινά. Δεν είναι ότι
είναι φίλοι μου, ότι ανταλλάσουμε βαθυστόχαστες κουβέντες ή ότι πάμε για καφέ.
Κοντοστεκόμαστε για μια καλημέρα, για ένα χαιρετισμό, να ρωτήσουμε με
ενδιαφέρον τι κάνουμε, να χαρίσουμε ένα χαμόγελο.
Μου αρέσει αυτή η οικειότητα μιας γειτονιάς, που δείχνει να
νοιάζεται ο ένας για τον άλλο.
Παλιά μου άρεσε η ανωνυμία του πλήθους, η ασφάλεια του να
είσαι κάπου και να μην είσαι κανένας. Άλλος ένας κάτοικος μιας πολύβουης πόλης,
που όλοι τρέχουν σαν τρελοί, να προλάβουν να κάνουν τα πάντα.
Δεν είναι ότι ονειρεύομαι να τρέχω να πίνω καφέ με τη
γειτόνισσα ή να καλούμε τους γείτονες να φάμε μαζί Κυριακή μεσημέρι. Δεν ξέρω,
μου φαίνεται κάπως παράξενο το ότι φτάσαμε στο σημείο να γνωρίζουμε τους σκύλους
της γειτονιάς, αλλά όχι τους γείτονες.
Είναι όμορφη μια ζεστή καλημέρα το πρωί. Ανεβάζεις διάθεση
όταν ο άλλος σε ρωτήσει με ενδιαφέρον πως είσαι. Έχει πλάκα να γελάσεις με ένα
άλλο άνθρωπο για κάτι που είδατε μαζί...
Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης ανέβαζαν τον ιδανικό αριθμό
κατοίκων μιας πόλης ο ένας στις 5.000 ανθρώπους και ο άλλος στις 10.000. Σαν
ένα μεγάλο χωριό ένα πράμα. Μπορεί να ακούγεται παράξενο στις μέρες μας, όπου
πλέον μιλούμε για μεγαλουπόλεις, και η τάση είναι ότι οι πόλεις θα γίνονται
ακόμη μεγαλύτερες, αλλά μπορεί και να έχουμε χάσει κάποια πράγματα. Μπορεί και
να χάθηκε αυτό που κάνει μια πόλη πιο ανθρώπινη, πιο ζεστή, καλύτερο τόπο για
όλους.
Δίκοπο μαχαίρι για μένα.
ReplyDeleteΑπό τη μια χαίρομαι που μπορώ να πάρω τηλέφωνο το γείτονα να τον ρωτήσω τι έγινε στη γειτονιά/στο σπίτι μας/στο σπίτι τους όταν σημειώθηκε έκρηξη στο αυτοκίνητο του γείτονά μας, αντί να κατέβω από όπου είμαι για διακοπές για να δω μόνη μου-τελικά χωρίς λόγο. Χαίρομαι που η γειτόνισσα μπορούσε να μου ταΐζει το γάτο όταν έπρεπε να λείψω και δεν μπορούσα να τον πάω μαζί μου. Χαίρομαι που έχω 5 γνωστούς που μεγαλώσαμε παράλληλα τουλάχιστον λόγω γειτνίασης.
Από την άλλη εκνευρίζομαι με τη γειτόνισσα που με το που με ακούει να μιλώ θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη ώρα να πάρει τηλέφωνο στο σπίτι και να μου κατέβει για καφέ, και να μου κουτσομπολέψει με κακία (γιατί τα νέα της γειτονιάς είναι καλό συνήθως να τα ξέρουμε) το γιό της γειτόνισσας που ντύνεται γυναίκα, τη γειτόνισσα που έκανε τρίτο γάμο και παντρεύτηκε τον τάδε με τόση περιουσία, το σπίτι που αγόρασε η άλλη, σε ποιόν και πόσα πούλησε το πατρικό ο τάδε, και πού είναι μπλεγμένος ο δείνα. τούτα κάμνουν με να μεν θέλω να ξέρουν τίποτε για μένα, να μεν έχω ούτε καλημέρα μαζί τους, ούτε να ανταλλάζω βλέμματα.
Δίκοπο μαχαίρι λαλώ σου. Οι σκύλλοι εν καλύτεροι, εν θα κουτσομπολέψουν. :p
οντως εν δίκοπο μαχαίρι. αλλά όταν πετύχεις τον καλό το γείτονα που θα είσαστε μαζί στες καλές τζαι στες κακές στιγμές πιστεύκω αξίζει τον κόπο.
Deleteπιστεύκω εν έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να κοινωνικοποιείται τζιαι να ανήκει σε μια "γειτονιά", μια ομάδα. Εξού τζιαι (ακόμα τζιαι) στην Κρυοπολη έσιει πολλές πρωτοβουλίες που κατοίκους για επανάκτηση της γειτονιάς.
ReplyDeleteστην γειτονιά μου γίνουνται μπάρμπεκιου, δεντροφυτεύσεις τζιαι καθαρισμοί παιδικών χαρών εθελοντικά που τους κατοικους, έτσι για να γνωριστούμε.
το πρόβλημα στις μεγάλες πόλεις, τζιαι στες νέες περιοχές εν ότι εν υπάρχει κοινός χώρος στον οποίο να συναντιούνται οι αθρωποι τζιαι να χτίζουν σχέσεις.
σκέφτου τα παλιά σπίθκια στην πόλη. Είχαν μια μεγάλη αυλή η βεράντα μπροστά, με χαμηλά κάτζελα. Έφκαινες να απλώσεις τα ρούχα, ή να κάτσεις να πιεις τον καφέ σου το απόγευμα τζιαι εθωρούσες τον γείτονα που επότιζε τα φκιόρα του, ή την γειτόνισσα που έφκαλε βόλτα τα θκυο μποξερ:) εσιαιρετούσες, έπιανες κουβέντα τζιαι στο τέλος εκόπιαζεν ο γείτονας για καφέ, την κυριακή μπορεί να εψήνετε σούβλες παρέα.
Τα νέα σπίθκια έχουν τες αυλές πίσω, ή τέλοσπαντων προτιμούμε να καθούμαστε πίσω, μη εκτεθειμένοι στα "αδιάκριτα βλέμματα". ή ζούμε σε πολυκατοικίες μειώνοντας πολλά το κοινό χώρο που μπορεί να έχουμε με άλλους.
έννεν κατά ανάγκη κακό. χτίζεις άλλες σχέσεις, με τον πεζινάρη, με τους άλλους γονιους στο σχολείο, με συναδέλφους, συμμαθητές στα επιμορφωτικά ή στο γυμναστήριο.
εν κρίμα πάντως να μεν ξέρεις ποιος ζει δίπλα σου
είναι κρίμα συμφωνώ. για αυτό στόχος για αυτό το καλοκαίρι είναι οι μιτσιές να γνωρίσουν τα μωρά της γειτονιάς. στο κάτω κάτω δεν είναι ανάγκη να γνωριστούμε οικογενειακώς. αλλά δεν γίνεται να μην ξέρουν τα μωρά που μεινίσκουν κοντά μας και να μην παίζουν μαζί τους.
DeleteΝα σου πω, ούτε εγώ ονειρεύτηκα να συντρώγω με τους γείτονες, αλλά όταν άρχισε να συμβαίνει, διαπίστωσα ότι έχω κάποιους γείτονες πολύ κοπέλια και δε με χαλά καθόλου. Και προσωπικά, προτιμώ να ζω σε ένα μεγάλο χωριό, παρά σε μια μεγαλούπολη.
ReplyDeleteΥπόψη εξάλλου ότι το λεγόμενο community policing που έχει εφαρμοστεί σε διάφορες πόλεις του κόσμου, εφαρμόστηκε ακριβώς γιατί η ανθρώπινη επαφή είχε χαθεί και ως εκ τούτου διαπιστώθηκε η ανάγκη της δημιουργίας μιας ας πούμε "φτιαχτής"/τεχνητής επαφής μέσω διάφορων πρακτικών που εφαρμόζει η κάθε Αστυνομική Δύναμη μιας πόλης και που περιλαμβάνεται στα προγράμματα πρόληψης του εγκλήματος. Όχι καταστολής, αλλά πρόληψης.
όπως τζαι να το κάμουμε ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό. περίμενε κάπου το διάβασα τούτο πρόσφατα τζαι το αντέγραψα :). θέλουμε τες στιγμές της μοναξιάς αλλά θέλουμε τζαι κόσμο κοντά μας.
DeleteΈδωκεν μου έμπνευση η ανάρτηση σου. Γενικά οι αθρώποι καλά θα εκάμναν να λλιάνουν τζιαι να ζουν σε πιο μικρές τζιαι δεμένες κοινότητες. Έτσι θα αυτοοργανωθούν τζιαι καλλίττερα για το κοινόν καλόν, παρά να τα καρτερούν ούλλα που έναν απρόσωπον τζιαι μακρινόν πράμαν που λαλούμεν "κράτος". Κάποια στιγμήν πάντως προβλέπω ότι έτσι θα γίνει. Αν θα το προλάβουμεν, άλλη υπόθεση.
ReplyDeleteθα σε απογοητεύσω. η τάση για τα επόμενα 100 χρόνια είναι όλο και μεγαλύτερες πόλεις. Πόλεις των εκατομμυρίων.
DeleteΗ βόλτα με το σκύλο είναι πράγματι οδός για να γνωρίσεις τη γειτονιά σου, τους δρόμους και τους ανθρώπους, ακόμα και εκείνους που δεν έχουν σκύλο. Η δική μου γειτονιά στο κέντρο της πόλης έχει μια ιδιαιτερότητα, έχει μια μικρή πλατεία που γίνεται χώρος συγκέντρωσης γέρων στα καφενεία, παιδιών στα ποδήλατα, έφηβων για μπύρες τη νύχτα και σκύλων για χέσιμο. Η ύπαρξη αυτού του χώρου ''πολλαπλών χρήσεων'' φέρνει τον κόσμο αναγκαστικά κοντά. Και είναι ωραίο. Ίσως χρειαζόμαστε παραπάνω τέτοια έργα υποδομής για αναψυχή και κοινωνικοποίηση. Φυσικά και η κοινωνικοποίηση έχει τα όρια της, η ελευθερία απο το κουτσομπολιό των χωριών είναι λύτρωση.
ReplyDeleteΜεταξύ του κοτσομπολιού και της κοινωνικοποίησης υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και πιστεύω ότι όταν υπάρχει καλή θέληση μπορούμε να βρούμε τρόπο να τα ισορροπήσουμε. δεν λέω να γίνουμε κολλητοί με τους γείτονες. αλλά είναι ωραίο να υπάχουν σχέσεις καλές.
Deleteμολις ηρθα νικ ελειπε μου η γειτονια μου στη λεμεσο.αλλα τωρα εχω πολλα καλη σχεση με τους γειτονες μου.εβοηθησαν με πολες φορες και εγω εεκεινους.περνω τους και φανουροππιτα συχνα (που εν η σπεσιαλιτε μου):-P.
ReplyDeleteαρεσκει μου η ιδεα της γειτονιας πολλα και εν θα μπορουσα να ζω καπου απροσωπα
από τότε που μια από τις κολλητές μετακόμισε σε σχετικά μικρή απόσταση από εμάς, μπορώ να πω ότι νιώθω καλύτερα. αλλά θα ήθελα να μπορούσα να πηγαίνω χωρίς αυτοκίνητο (τζαι να στέλλω τζαι τες μιτσιές, όποτε ζητούν τους φίλους τους).
DeleteΑρέσκουν μου οι μποξέρ!!! (Το άσχετο κόμμεντ, έτσι για να μεν λείπει)
ReplyDeleteΟι μποξεράκηδες ειναι οι καλύτεροι. να μου το θυμίσεις τούτο την επόμενη φορά που θα παραπονίεμαι για τις ζημιές που κάμνουν. πάντως πρόσφατα ανακάλυψα τζαι τη ράτσα Cane Corso που τους μοιάζει αλλά στο πιο τεράστιο.
Delete:-) collateral damage!
DeleteΑγαπητή Μάνα αγαπώ σε! Θα χαρώ όταν πρώτα ο Θεός βρω δουλειά να σας γνωρίσω!!! Καφεδιάσω σε, συζητήσω σε, γνωρίσω σε, αγαπήσω σε, φωτογραφίσω σε, πάρω σε δωράκι!!! Η οικειότητα μιας γειτονιάς λοιπόν, οι άνθρωποι, οι ετικέτες στο άρθρο σου! Θέλω εδώ σήμερα να ξεκαθαρίσουμε αυτά που λέγαμε παλαιότερα και έτυχε να συζητήσω και με τη Νεράιδα. Παρεπιπτόντως, τα άλλα σου ημερολόγια, αυτό με τα βιβλία στο οποίο συμμετέχεις και αυτά που διαβάζω από εσένα, με κάνουν να νοιώθω ότι υπάρχει μία καλοσύνη στο χώρο σου, την οποία και εσύ η ίδια αναζητάς όπως λες. Όμως παλιά σου είχα μιλήσει για την έκθεση του εγώ στο ίντερνετ. Και λες στις ετικέτες, εγώ, κοινωνικά, σχέσεις. Σήμερα θέλω να ξεκαθαρίσω και δικούς μου προβληματισμούς. Παρακολουθώ μαθήματα στην Ελληνική Wikipedia, όπου συνειδητοποίησα το πρόβλημα της συγγραφής θεμάτων που εγκυμονούν ΡΙΣΚΟ, και όταν λέω ρίσκο δες το παντού. Ότι ο συγγραφέας σνομπάρει κοινωνικές ομάδες και το προβάλει απροκάλυπτα, κριτική σε πολιτικούς, καλλιτέχνες και δημόσια πρόσωπα, ρατσιστική διάθεση γύρω από φυλετικά, θρησκευτικά ζητήματα, Μακεδονία-Σκόπια, το να μην είσαι αποδεκτός από ολοένα και περισσότερους να το θέσω απλά. Στην πραγματικότητα εσύ είσαι μία πολύ σωστή γυναίκα, συνήθως σεμνή, ταπεινή και αποζητάς την αγάπη και τη ζεστασιά, μιλάς διακριτικά για το χώρο σου και την οικογένειά σου, και παρόλο που δεν γνωρίζω το επάγγελμά σου, έχεις την ιδιότητα να αντλείς ενδιαφέρον από την καθημερινότητα, καθημερινότητα που πληγώνει κατά κάποιο τρόπο άλλους, γιατί......έτσι. Το δικό σου το θέμα, δεν έχει ρίσκο, σε εσένα βλέπω καλοσύνη. Και χωρίς να σημαίνει ότι δεν μεροληπτούμε, ότι δεν έχουμε γούστα και ενδιαφέροντα, μπορείς και κάνεις τον άλλο να ενδιαφέρεται. Τι σχέση έχουν τα προβλήματα που λέω ότι έχω με αυτά που διαβάζω στη Μάνα? Έχεις διάσταση να το πω απλά!!! Σίγουρα όλοι δίνουμε έναν αγώνα...Η αγάπη και η οικειότητα χώρων, γειτονιών, ανθρώπων, ο περίπατος, η πόλη, η επαρχία είναι πράγματα που κι εγώ αγαπώ. Απλά θα ήθελα όταν γινόμαστε ένα με το πλήθος, όταν μας αρέσουν τα γραφικά δρομάκια που θυμίζουν νησί και οι ζωγράφοι στο πλακόστρωτο, να είναι αυτό που νοιώθουμε. Στην περίπτωση των ανθρώπων λοιπόν, θα εκμεταλλευτώ κάτι που μου είπε η μητέρα μου. Λέει κάποιος συνήθως δεν λέμε αυτό που νοιώθουμε γιατί φοβόμαστε την απάντηση. Όμως όπως έλεγα και στη Νεράιδα, η αγάπη και το σαγαπώ δεν έχουν ρίσκο. Θα επαναλάβω λόγια που είπα σε αυτήν, πως αν με βλέπετε ως αναγνώστριες και ως συγγραφεις, θα πείτε φάση έχουν τα γραπτά του. Όμως αν με βλέπετε ως γυναίκες έχουμε θέματα προς επισήμανση. Νομίζω ο χώρος μας πρέπει να έχει περισσότερη αγάπη, να γίνει πιο φιλήσυχος, πιο συγγραφικός και γιατί όχι...πιο αληθινός. Άλλωστε και οι άνθρωποι στις σχέσεις θέλουν να ανταλάσσουν ενδιαφέροντα, γλυκές κουβέντες, όμορφες στιγμές και πιο μακροπρόθεσμα και...ευκολότερα, αναμνήσεις! Καλό σου βραδάκι και καλή συνέχεια σου εύχομαι!
ReplyDeletehttp://lymbertas-blog.blogspot.gr/2015/04/blog.html
ReplyDelete