Σωρός αριθμός 124

Από την ώρα που είδα αυτή τη φωτογραφία δεν μπορώ να τη βγάλω από το νου μου.

Χτες πραγματοποιήθηκαν στη Μάλτα οι πρώτες κηδείες των ανθρώπων, που πνίγηκαν το περασμένο Σάββατο, έξω από την Ιταλία. Υπολογίζεται ότι πάνω από 800 άνθρωποι σκοτώθηκαν.

Χτες, λοιπόν, ξεκίνησαν να τους θάβουν. Τα φέρετρα τα κρατούσαν στρατιώτες. Τριγύρω δεν υπήρχαν συγγενείς.

Πάνω στα φέρετρα δεν υπήρχε όνομα ή φωτογραφία. Κανένας, άλλωστε δεν γνωρίζει ποιοι είναι. Το μόνο που έγραφε το φέρετρο είναι «σωρός αριθμός…» και δίπλα το νούμερο του πεθαμένου. Το ίδιο θα γράφει και στον τάφο. Ένα αριθμό.

Ο πεθαμένος είναι άγνωστος. Κανένας δεν ξέρει ποιος είναι, από πού έρχεται, που ήθελε να πάει. Το μόνο που ξέρουμε ότι αναζητούσε μια καλύτερη ζωή. Αντί για αυτό βρήκε το θάνατο.

Μου φαίνεται τόσο παράλογο να πεθαίνει κάποιος και να μην το γνωρίζει καν η οικογένειά του. Να είναι ένας άγνωστος πεθαμένος.

Θα τον περιμένουν να γυρίσει; Θα περιμένουν να τους γράψει; Θα τον σκέφτονται; Θα βάζουν ένα πιάτο στο τραπέζι, όπως έκαναν πολλοί μετά την εισβολή περιμένοντας τους αγνοούμενους τους να γυρίσουν; Θα προσεύχονται για το θαύμα ή μήπως θα τον ξεγράψουν σιγά σιγά, θεωρώντας ότι χάθηκε;

Μπορούμε να συζητούμε τις ώρες για το μεταναστευτικό. Να πλακωνόμαστε, να βρίσκουμε λύσεις, να διαφωνούμε, να τους θέλουμε να μην τους θέλουμε.

Όπως και να έχει όμως το θέμα, σε κανένα άνθρωπο δεν αξίζει να είναι ένας ανώνυμος πεθαμένος. Σε κανένα άνθρωπο δεν αξίζει να είναι η σωρός με αριθμό τάδε.