Οι επιλογές του Μήτσου

Μέσα στα μουσικά μου folders εντόπισα ένα που ονομάζεται «epiloges Mhtsos». Δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο Μήτσος και πως βρέθηκε εκεί. Σίγουρα δεν το έβαλα εγώ, τουλάχιστον όχι συνειδητά. Το πιο πιθανόν να το έκανα copy μαζί με κάτι άλλα τραγούδια.

Τέσπα, σήμερα δεν είχα και πολλή διάθεση για τις συνηθισμένες μου τρανσιές. Και όπως ψαχούλευα το αρχείο μου να δω τι θα ακούσω, έπεσα πάνω στις επιλογές του Μήτσου.

Λοιπόν, για ροκά τον κόβω τον Μήτσο. Μέχρι στιγμής άκουσα Ξύλινα Σπαθιά, Υπόγεια Ρεύματα, Παπακωνσταντίνου.

Γράψετε λάθος, ο Μήτσος μάλλον ακούει από όλα. Γιατί τώρα έπεσα πάνω σε Μαρινέλλα, το επόμενο είναι Γιάννης Κότσιρας και ακολουθεί η Βουγιουκλάκη με το Μέσ’ αυτή την βάρκα είμαι μοναχή. Υπάρχει το Καικι μου Αη Νικόλα, η Πρώτη Μαίου και το Δυο πόρτες έχει η ζωή.

Α ρε Μήτσο, α ρε Μήτσο. Δεν ξέρω ποιος είσαι και κάθομαι και ακούω τις επιλογές σου. Και όχι μόνο τις ακούω αλλά και τις κρίνω κιόλας.

Το ξέρω ότι οι αναρτήσεις μου έγιναν πιο σπάνιες και από την έκλειψη σελήνης. Είναι πολλές φορές που θα ήθελα να γράψω κάτι, αλλά ξεμένω από χρόνο. Και είναι και φορές επίσης που ξεμένω από διάθεση να πω κάτι.

Η δουλειά κάνει τους άντρες ρε Μήτσο; Για όνομα. Τι άλλο έβαλες; Και πότε άκουγες τούτο τον αχταρμά των τραγουδιών;

Να σας πληροφορήσω πάντως πως υπάρχει ένα τραγούδι που λέγεται Λεμόνι στην Πορτοκαλιά. Φταίω που μου θυμίζει το «λεμονάδα από λεμόνια θέλετε;»

Τελοσπάντων, αυτό που θέλω να πω είναι πως όπως οι περισσότεροι, έχω βυθιστεί μέσα στον μικρόκοσμό μου. Κάποτε αυτό είναι καλό και κάποτε δεν είναι.

Τι λες ρε Μήτσο, που οι άντρες δεν κλαίνε; Σοβαρά; Ποιος σου είπε τέτοιο πράγμα, Φυσικά και κλαίνε. Και καλά κάνουν και κλαίνε. Live από τη Μαρινέλλα.

Και τώρα εγκαταλείπω. Σας αφήνω με το τραγούδι που κλείνει και ο Μήτσος τις επιλογές του. Όταν θα φύγεις του Φίλιππου Νικολάου.

Και μετά από αυτό το άκουσμα, νομίζω ένα ουίσκι σκέτο είναι ότι χρειάζεται. Στην υγεία σου Μήτσο.

Υγ. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τρόπος να φορτωθεί κάποιος τις λύπες του παιδιού του. Τις λύπες, επιμένω, όχι τις ευθύνες ή τις συνέπειες. Απλά τις λύπες...