Στου ονείρου τη γωνιά

Δεν πιστεύω στα όνειρα με την έννοια ότι μπορούν να μας αποκαλύψουν τα μελλούμενα. Έχουν πλάκα όμως και μπορούν να μας αποκαλύψουν πολλά πράγματα για μας. Είναι σαν ένα παράθυρο που ανοίγουν κάθε βράδυ και μας παρουσιάζουν την πραγματική θέα του εσωτερικού μας κόσμου.

Οι κρυφές και καταπιεσμένες επιθυμίες, οι φόβοι μας, οι απογοητεύσεις μας αλλά και οι προσδοκίες μας υπάρχουν σε αυτό το μαγικό θέατρο του ονειρικού κόσμου. Το κάθε όνειρο έχει να μας αποκαλύψει πολλά για τον εαυτό μας, ιδιαίτερα αυτά που αρνιόμαστε να δεχτούμε σαν μέρη του εαυτού μας και τα έχουμε καταχωνιάσει στις πιο σκοτεινές γωνιές του ψυχισμού μας.

Αν θυμίζει κάτι αυτό που έγραψα, δεν ανακάλυψα την τασσινόπιτα. Απλά αντέγραψα τον Φρόιντ. Μεγάλος δάσκαλος, είπε πολλές σοφές κουβέντες.

Βλέπω ζωντανά όνειρα. Τις περισσότερες φορές τα θυμάμαι. Όνειρα γεμάτα εικόνες, ανθρώπους, συναισθήματα. Ξυπνώ το πρωί και μου φτιάχνουν τη διάθεση, καθώς τα ανακαλώ στη μνήμη μου. Κάποτε βλέπω όνειρα και με συνέχειες. Ή το ξέρω ότι ονειρεύομαι και κάνω σχόλια, για το τι θα γίνει όταν ξυπνήσω. Όπως το όνειρο που είδα πριν δύο βράδια.

Ονειρεύτηκα ότι ήμουν σε ένα λεωφορείο και μας έπαιρναν αιχμάλωτους κάπου μακριά οι Τούρκοι (είμαι παιδί της μεταπολεμικής Κύπρου, τι να κάνω;). Στην πορεία μπήκε κάποιος μέσα και άρχισε να καταγράφει τα ονόματα όσων ήταν μέσα στο λεωφορείο. Όταν έφτασαν κοντά μου, σκέφτηκα: Μα αφού το 1974 ήμουν αγέννητη, τώρα τι όνομα να τους πω; Και πάνω στην αγωνία για το όνομα ξύπνησα.

Δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι. Το πιο πιθανόν και να μην. Δεν θα προσπαθήσω να βρω κρυμμένα μηνύματα. Ονειρευόμαστε περίπου μία με δύο ώρες κάθε βράδυ. Μπορεί να έχουμε 4 με 7 όνειρα κατά τη διάρκεια του ύπνου μας. Κάπου διάβασα ότι ονειρευόμαστε ασπρόμαυρα, δεν έχουν χρώμα τα όνειρα μας. Δεν είμαι σίγουρη, στο όνειρό μου οι Τούρκοι ήταν χρωματισμένοι.