Shit happens

Ήταν από τα τελευταία αποκτήματα της ομάδας στο γραφείο. Όταν ήρθε δεν έκανε θεαματική είσοδο σαν μερικούς μερικούς. Ήσυχος, ήπιων τόνων, δουλευτεράς. Με διαφορετικούς ρυθμούς από τους δικούς μου, αλλά γίναμε καλή ομάδα. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, πολύ καλό δίδυμο.
Συγκρούσεις και βέβαια υπάρχουν. Τίποτα το σοβαρό που να μην λύνεται με καμπόση καλή διάθεση και κουβέντα. Είμαι σίγουρη πως ακόμη και όταν του σπάζω τα νεύρα, δεν μου κρατά κακία. Με ακούει όταν εκνευρίζομαι, με ηρεμεί όταν παίρνω ανάποδες, δρα πυροσβεστικά όταν τα πράγματα πάνε να εκτροχιαστούν.
Για αυτό και εκνευρίστηκα με τον εαυτό μου, με την αντίδρασή μου, όταν μου είπε ότι πάσχει από μια σοβαρή ασθένεια. Σοβαρή μεν ιάσιμη δε. Δεν ήξερα τι να του πως, πώς να αντιδράσω, τα έχασα, συμπεριφέρθηκα λες και μου είπε ότι έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Ντροπή μου. Γιατί τα χάνουμε τόσο όταν μάθουμε ένα άσχημο νέο για κάποιον για τον οποίο νοιαζόμαστε; Γιατί συμπεριφερόμαστε χαζά και ψελλίζουμε στερεότυπες κουβέντες του στιλ όλα θα πάνε καλά; Είναι κουτό, ο άλλος να σου λέει κάτι σοβαρό και εσύ να λες ότι μαλακία σου έρθει στο νου, επειδή φοβάσαι να πεις αυτά που αλήθεια νιώθεις.
Είμαι σίγουρη ότι θα πάνε καλά τα πράγματα. Αν και είναι κάτι σοβαρό ο Τζ. είναι μαχητής, δεν τα βάζει κάτω και θα βγει νικητής. Οι δυσκολίες πολλές και ο αγώνας που έχει να δώσει δύσκολος. Η κουβέντα του όταν συμβεί κάτι άσχημο είναι shit happens. Και έχει δίκαιο. Τα σκατά συμβαίνουν και όταν συμβαίνουν πρέπει να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και να τα καθαρίζουμε.
Σήμερα αρχίζει η θεραπεία του. Έγραψα αυτό το post για να του ευχηθώ καλή τύχη. Είμαι σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά και πως σύντομα θα είναι πίσω στο γραφείο να συζητήσουμε για τις διαδηλώσεις στο Ιράν και την οικονομική κρίση. Keep walking σύντροφε.