Αποφάσεις

Καλά περάσαμε και φέτος. Δεν έχω κανένα παράπονο, ξεκουράστηκα, είδα φίλους και συγγενείς και το κυριότερο πέρασα όμορφα με τις κόρες. Παίξαμε, πήγαμε περιπάτους, κάναμε τα δικά μας. Είμαστε μια δυνατή ομάδα, όπως λέει η κόρη Α.

Και μπήκαμε και σε μια νέα δεκαετία. Πότε πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια. Παρά τις δυσκολίες της ήταν μια καλή δεκαετία. Ο χρόνος βέβαια, εξωραΐζει τις αναμνήσεις μας. Θυμάμαι ότι το 2002 ήταν πολύ δύσκολη, μια κακή χρονιά για μένα. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, δεν θυμάμαι καν για ποιους λόγους με είχε ταλαιπωρήσει. Αντίθετα, δεν ξεχνώ ούτε λεπτομέρεια από τις καλές του τις στιγμές.

Με τα New Year Resolutions δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά επειδή συνήθως δεν τηρούνται. Μόλις περάσουν λίγες μέρες ξεχνούμε τι έχουμε αποφασίσει. Φέτος όμως αποφάσισα δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι η κόρη Α θα κόψει επιτέλους τα πανιά. Ο πατέρας φαμίλιας ισχυρίζεται ότι είναι απόφαση που δεν με αφορά. Λάθος αφού εγώ θα μαζεύω από το πάτωμα κακκάκια και πισσιά.

Η δεύτερη απόφαση είναι ότι δεν θα προτάσσω τη γνώμη μου, την άποψη μου όταν μιλώ με το διευθυντή μου. Δεν θα με αναγνωρίζει όταν με δει και αυτό δεν θα οφείλεται στο ότι επιτέλους έχασα το ενάμισι κιλό που μου έμεινε από τη γέννα. Ό,τι μου λέει θα του απαντώ ναι δεν πα να είναι και το πιο παράλογο πράγμα στον κόσμο. Υπόδειγμα υπαλλήλου θα γίνω.

Αυτά περί αποφάσεων και ελπίζω να τις τηρήσω, κυρίως τη δεύτερη. Έχω τις αμφιβολίες μου όμως. Οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Στην πρώτη διαφωνία που θα έχουμε, πάλι θα προσπαθώ να τον πείσω να συμμεριστεί τις θέσεις μου, πάλι θα γίνει το δικό του και πάλι θα συνεχίσουμε να εκτιμούμε ο ένας τον άλλο. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.