Στο τσιγάρο που κρατώ

Ως μάνα και ως μη καπνίστρια πολύ μου αρέσει ο νέος νόμος που απαγορεύει το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους. Την ίδια στιγμή όμως αμφιβάλλω αν θα βρει εφαρμογή κιόλας. Και το ρουσφέτι στο κάτω κάτω ποινικοποιηθηκε μίσσιμου, αλλά η τακτική ζει και βασιλεύει.

Έχουμε ως κοινωνία το χούι να μην σεβόμαστε τους άλλους, να βάζουμε πάνω από όλα τον εαυτό μας, την καλοπέρασή μας και τα θέλω μας. Αντί να σκεφτόμαστε και λίγο τους άλλους, κοιτάζουμε πώς να είμαστε εμείς καλά, και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν. Δεν είναι μαγκιά να μην σε νοιάζει για τους άλλους, αναισθησία είναι.

Όπως για παράδειγμα στις Ρωγμές παραμονή πρωτοχρονιάς. Ο ιδιοκτήτης αφού άναψε τσιγάρο, μετά που γύρισε ο χρόνος, έδωσε το «παράδειγμα» και στους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Στη συνέχεια αφιέρωνε τραγούδια σχετικά με το κάπνισμα. Επίδειξη δύναμης χωρίς λόγο. Αν ήξερε ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί και ότι θα έχει κυρώσεις, δεν θα το έπαιζε άνετος εκ του ασφαλούς.

Σίγουρα έχουν και οι καπνιστές δικαιώματα. Έχουν όμως όσοι δεν καπνίζουν το δικαίωμα να πάνε σε ένα εστιατόριο για παράδειγμα, και να απολαμβάνουν το φαγητό τους, χωρίς να τρώνε την καπνίλα κατάμουτρα.

Πέρσι, τέτοια εποχή πήγαμε μετά της κόρης Α στο Βερολίνο. Μπορούσαμε να πάμε οπουδήποτε μαζί της, ακόμη και σε μπυραρία, χωρίς να ανησυχώ για τον καπνό. Ήταν πραγματικά υπέροχα. Κυριακή μεσημέρι για brunch οικογενειακώς. Δεν έχω πάει σε club στο εξωτερικό από τότε που εφαρμόστηκαν οι αντικαπνιστικοί νόμοι. Υποθέτω όμως πως εξακολουθούν να είναι γεμάτα και ο κόσμος διασκεδάζει όπως και πριν. Είναι πολύ μίζερο πράγμα να εξαρτάται η διασκέδασή σου από ένα τσιγάρο. Get a life και πέρνα καλά χωρίς να μολύνεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου.