"Μάντεψε πόσο σ αγαπώ!" είπε. "Ω! δε νομίζω ότι μπορώ να το μαντέψω αυτό!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός. "Τόσο πολύ!" είπε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι ανοίγοντας τα χέρια του όσο πιο πλατιά μπορούσε. Ο Μεγάλος Καστανός Λαγός είχε μεγαλύτερα χέρια. "Εγώ όμως αγαπώ ΕΣΕΝΑ τόσο πολύ!" είπε.
Χμ, αυτό είναι πολύ , σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. "Σ αγαπώ τόσο, όσο ψηλά μπορώ να φτάσω!" είπε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. "Κι εγώ σ αγαπώ τόσο, όσο ψηλά μπορώ ΕΓΩ να φτάσω!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός. Αυτό είναι αρκετά ψηλά, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. Θα ήθελα κι εγώ να είχα χέρια τόσο μεγάλα.
Τότε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι είχε μια καλή ιδέα. Στηρίχτηκε στο έδαφος με τα χέρια του και έφτασε με τα πόδια του όσο πιο ψηλά μπορούσε στον κορμό του δέντρου. "Σ αγαπώ μέχρι τα πόδια μου!" είπε. "Κι εγώ σ αγαπώ μέχρι τα πόδια σου!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός σηκώνοντας το Μικρό Καστανό Λαγουδακι πάνω από το κεφάλι του.
"Σ αγαπώ τόσο όσο μπορώ να πηδηξω!" είπε γελώντας το Μικρό Καστανό Λαγουδακι πηδώντας πάνω κάτω. "Αλλά εγώ σ αγαπώ όσο ΕΓΩ μπορώ να πηδηξω!" χαμογέλασε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός- και πήδηξε τόσο ψηλά που τα αυτιά του άγγιξαν τα κλαδιά του δέντρου. Πολύ ψηλό πήδημα, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. Αχ να πηδούσα κι Εγώ τόσο ψηλά!
"Σ αγαπώ από δω μέχρι το ποτάμι!", φώναξε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. "Σ αγαπώ και μετά από το ποτάμι, πάνω από τους λόφους!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.
Είναι πράγματι πολύ μακριά, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό λαγουδακι. Είχε νυστάξει πολύ για να σκεφτεί περισσότερο. Τότε κοίταξε μέσα από τους θάμνους την μεγάλη μαύρη νύχτα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από τον ουρανό. "Σ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι!", είπε και τα μάτια του έκλεισαν.
" Ω αυτό είναι πολύ μακριά!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός. "Είναι πολύ μακριά". Ο Μεγάλος Καστανός Λαγός έβαλε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι στο κρεβάτι του. Έσκυψε και το φίλησε στο μέτωπο. Μετά ξάπλωσε δίπλα του και ψιθύρισε με χαμόγελο:
"Σ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι- ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΞΑΝΑ!".
:-)
ReplyDeleteΜου θύμισε τα παιδάκια μου μικρά πριν καμιά 20αριά χρόνια. Μου άρεσε η απλότητα και με συγκίνησε η τρυφερότητα του. Το αναδημοσίευσα στα Κυπριακά Μπλογκς
ReplyDeleteαπολαυστικότατο.
ReplyDeleteΕίναι από τα ωραίοτερα παραμύθια που έχω διαβάσει, όσα χρόνια και αν περνούν. Προσπαθώ τώρα να μυήσω τις κόρες στη μαγεία του.
ReplyDelete:-)
ReplyDeleteΑπλά τέλειο... συγκινήθηκα. Δεν ξέρω αν είναι κιόλας που θέλω να γίνω μάνα:)
ReplyDeleteΠροχτες που της το διαβαζα, έμπηξα τα κλάματα. Θυμάσαι;;;;
ReplyDeleteμάνα μου ρε... ωραία ιστορία
ReplyDeleteαλλά εγώ η καχύποπτη σκέφτουμαι αν εν την αγάπη του που ήθελε να δείξει ο μεγάλος λαγός ή την εξυπνάδα του
Λατρεύω τους λαγούς...Μακάρι να είχα έναν!
ReplyDeleteromantiko, to apolaysa... apo ta wraiotera paramithia pou exw akousei.
ReplyDeleteepidi kai egw ime kaxipoptos, opos kai i Neerie, elpizw oi anthropoi otan to afigounte na to ennooun pragmatika.
se efxaristo pou mou eftiakses tin mera.
ReplyDeleteMou thimises to agapimeno paramithi tis koris mou. exei kairo na to diabasoume ...