Λάμπει ο ήλιος; Λάμπει, λάμπει

Σχόλασα από τη δουλειά και έτρεξα για το συνηθισμένο παιδομάζωμα. Η κόρη Α δεν είχε κοιμηθεί καθόλου το απόγευμα. Σκέφτηκα αυτό είναι και καλό θα κοιμηθεί νωρίς απόψε. Δεν σκέφτηκα ότι μέχρι να έρθει η ώρα ύπνου μεσολαβούσε κανένα δίωρο τρίωρο.

Μέσα στο αυτοκίνητο προσπάθησα να κάνω ατμόσφαιρα. Τι θέλεις να τραγουδήσουμε, της είπα για να μου απαντήσει πως δεν ήθελε τραγούδι. Δεύτερο σημάδι ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Η θυγατέρα είναι από τα μωρά που όταν είναι ξύπνια δεν σταματούν να κινούνται λεπτό. Μισή ώρα να ακολουθήσει κάποιος το πρόγραμμα της αν δεν είναι του γυμναστηρίου, θα βρεθεί στην εντατική. Οι στιγμές που την είδα να κάθεται και να μην κάνει τίποτε είναι ελάχιστες.

Και τότε είχαμε τον εξής διάλογο.
Κ: «Θέλω την Κοκκινοσκουφίτσα μου τωρά»

Μ. «Αγάπη μου όταν θέλουμε κάτι λέμε σε παρακαλώ. Επίσης η Κοκκινοσκουφίτσα είναι στο καπό του αυτοκινήτου, όταν φτάσουμε σπίτι, να την πάρουμε να την διαβάσουμε».

Κ: «Θέλω την Κοκκινοσκουφίτσα μου τωρά»

Μ: «Δεν μπορώ τώρα οδηγώ»

Κ: «Θέλω την Κοκκινοσκουφίτσα μου τωρά»

Μ: «Αγάπη μου δεν μπορώ να σου δώσω την Κοκκινοσκουφίτσα τωρά, οδηγώ»

Κ: «Θέλω την Κοκκινοσκουφίτσα μου τωράαααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα
ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα»

Εννοείται πάρκαρα με την πρώτη ευκαιρία, άνοιξα το καπό και της έδωσα την Κοκκινοσκουφίτσα (που ίσσιαλα να τη φάει ο λύκος να ησυχάσουμε)

Πέρασαν μερικά λεπτά.

Κ: «Μάμα είναι μέρα τωρά;» (ώρα γύρω στις 5.30 σούρουπο)

Μ: «Όχι αγάπη μου δεν είναι μέρα, ο ήλιος έδυσε και θα πάει να κοιμηθεί (πλήρης επιστημονική εξήγηση).

Κ: «Μάμα ο ήλιος λάμπει τωρά; (μια μανία με το τωρά την έχει πάντως)

Μ: Όχι αγάπη μου ο ήλιος δεν λάμπει τωρά, είναι σχεδόν νύχτα.

Κ. «Μάμα ο ήλιος λάμπει» (δήλωση πλέον, όχι ερώτηση)

Μ: «Ρε μωρό, ο ήλιος δεν λάμπει »

Κ. «Μάμα ο ήλιος λάμπειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι».

Η έρμη μάνα αναγκάστηκε να συμφωνήσει ότι ο ήλιος λάμπει και ας είχε αρχίσει το σκοτάδι. Και μεσάνυχτα να ήταν πάλι θα έλεγα ότι λάμπει.

Φτάνοντας σπίτι τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν. Ευτυχώς η κόρη Β ήταν ήσυχη και μπόρεσα να ασχοληθώ με την πρωτότοκη. Έτσι διαβάσαμε την Κοκκινοσκουφίτσα, είδαμε Ζουζούνια ξανά και ξανά και ξανά και έφτασε η ώρα να κοιμηθεί (αν υπάρχει γονιός που δεν κάνει πάρτι τέτοιες στιγμές να μου τρυπήσετε τη μύτη).

Κ: «Μάμα θέλω γάλα»

Μ: «Δεν είπαμε να λέμε τη μαγική λέξη όταν θέλουμε κάτι;»

Κ: «Μάμα θέλω γάλα».

Μ: «Πάμε στην κουζίνα να σου κάνω»

Κ: «Έβαλες πολύ γάλα»

Μ: «Δεν έβαλα πολύ, κάθε νύχτα το ίδιο γάλα σου κάνω»

Κ: «Έβαλες πολύ γάλα»

Μ: «Δεν έβαλα πολύ γάλα, άντε πιες το να τελειώνουμε»

Κ: «Έβαλες πολύ γάλα»

Μ: «Κόρη δεν έβαλα πολύ γάλα»

Κ: «Έβαλες πολύ γάλα»

Μ: «Δεν έβαλα»

Κ: «Έβαλες πολύ γάλαααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα
ααααααααααααααααααααααααααααααααα»

Ένα, δύο, τρία, τέσσερα. Μέχρι να μετρήσω ως το δέκα οι αντοχές μου είχαν εξαντληθεί. «Πάρε το γάλα σου τωρααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα
ααααααααααα».

Μπορώ να παίζω μαζί τους με τις ώρες, να βλέπω τα Ζουζούνια δεκάδες φορές, να αφήνω τη δουλειά μου και να κάθομαι στο πάτωμα, να τις κρατώ και να γυρίζω. Δεν αντέχω την γκρίνια. Δεν μπορώ το αααααα, το κλαψιάρικο ύφος, να λένε συνέχεια το ίδιο πράγμα. Με σκοτώνει η γκρίνια, με διαλύει. Να γκρινιάζεις μόνο πάψε, δεν μπορώ να το ανεχτώ, λέει ένα γνωστό τραγούδι. Ποιος να το έγραψε; Είμαι σίγουρη ότι εκτός από την γκόμενα που του τα έχει πρήξει, στο πίσω μέρος του μυαλού του, είχε υπόψη του και τα παιδιά του. Εβίβα.