Ζήλεια ή λύπηση;

Περίπτωση Α. Τη Βίκη τη γνώρισα στο Master. Communications μίσσιμου Κολλήσαμε, αγαπηθήκαμε και συνδεθήκαμε. Πρέπει να είμαστε οι μόνες ελληνόφωνες που δεν καταδεχθήκαμε να πάμε έστω και σε ένα πάρτι του Hellenic Society. Το πρώτο της πτυχίο ήταν Πολιτικός Μηχανικός. Δεν της άρεσε και δεν έμεινε στο χώρο παρόλο που μάνα πατέρας, μητριά και πατριός ήταν μπασμένοι στο επάγγελμα και είχε στρωμένη δουλειά. Έτσι στράφηκε στις διαφημίσεις και είπε να το ενισχύσει με ένα πτυχίο. Στην πορεία ούτε και αυτό της έκατσε. Ενώ εγώ βολόδερνα να κτίσω καριέρα, δεύτερο μίσσιμου, τα εγκατέλειψε όλα και πήγε στο Άμστερνταμ για ένα τρίτο πτυχίο Film Studies αυτή τη φορά. Ούτε και εδώ ήταν ιδιαίτερα ευτυχισμένη. Το καλοκαίρι την έχασα. Πριν λίγες μέρες έδωσε σημεία ζωής. Έλαβε μέρος σε μια ερασιτεχνική παράσταση, της άρεσε τόσο πολύ που αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Και πάλι είναι στις σπουδές. Άλλα τέσσερα χρόνια, δηλαδή.

Περίπτωση Β. Ο Νίκος είναι φίλος του πατέρα φαμίλια. Όμορφος, νέος από ματσωμένη οικογένεια. Γλώσσες, Designing, λογιστική είναι μερικές από τις σπουδές που άρχισε και που ποτέ δεν τέλειωσε (να δώσω εύσημα της Βίκης, τουλάχιστον το πτυχίο και με πολύ καλούς βαθμούς το παίρνει στο τέλος της ημέρας). Τώρα δεν κάνει τίποτε. Περιμένει και περνά καλά. Και σκέφτεται τι θα κάνει. Παίζει το ενδεχόμενο να πάει στην Κόστα Ρίκα σε ένα οικολογικό καταφύγιο να δουλέψει εθελοντικά.

Προβληματίζομαι επί του θέματος και οι σκέψεις μου περνούν από τη ζήλεια στη λύπηση. Από τη μια λέω είναι ωραίο να αναζητάς αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο και να είσαι διατεθειμένος να παρατήσεις ό,τι κάνεις για να το βρεις. Από την άλλη όμως να περνούν τα χρόνια και εσύ να μην έχεις κατασταλάξει δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Να κοιτάς πίσω σου και να λες έχω κάνει αυτό και αυτό.

Είναι αδυναμία ή είναι δύναμη να αλλάζεις κατεύθυνση, να επιθυμείς συνεχώς διαφορετικά πράγματα; Θέλει θάρρος ή απλά αναισθησία;

Προβληματίζομαι ίσως επειδή είναι ένα μονοπάτι που δεν βάδισα ποτέ μου. Πάντα μου ήξερα τι θέλω να κάνω. Δεν είχα κιόλας την πολυτέλεια κυρίως την οικονομική για πολλούς προβληματισμούς Έβαζα ένα στόχο και τον υλοποιούσα εύκολα ή δύσκολα. Δεν ξόδευα χρόνο στο να σκέφτομαι, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω, ήξερα τι θέλω να κάνω. Αν μετάνιωσα για κάποιες από τις επιλογές μου; Νομίζω πως όχι, αν και κάποια πράγματα θα μπορούσα να τα κάνω διαφορετικά. Αυτό το λέω όμως τώρα, τότε είχα άλλα δεδομένα.

Είναι ωραίο να έχεις επιλογές, να είσαι ευέλικτος, να μπορείς να διαλέγει τη μια κατεύθυνση και την επόμενη να προχωράς αντίθετα. Αλλά σε κάποια στιγμή αυτό πρέπει να τελειώνει. Είναι εξίσου ωραίο να κτίζεις, να δημιουργείς. Ο καθένας υποθέτω στο τέλος της ημέρας κάνει τις επιλογές του και δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Ή μήπως υπάρχει;