Ο Έλμερ και ο Γκέλερ

Κινδυνεύω να ακουστώ σαν κάτι ηθικολόγες γιαγιάδες. Αλλά θα πω τον πόνο μου. Το Σάββατο πήρα την κόρη Α να δει μια τύπου θεατρική παράσταση αφήγηση ενός βιβλίου, από την παιδαγωγό Αναστασία Στυλιανού. Μια έκπληξη για τον Έλμερ, τον παρδαλό ελέφαντα, όπου Έλμερ ένας ελέφαντας πολύχρωμος αλλά έξω καρδιά, που αποφασίζει να γίνει γκρι για να μην είναι διαφορετικός και στο τέλος καταλαβαίνει ότι οι άλλοι ελέφαντες τον αγαπούν για το χαρακτήρα του και όχι για το χρώμα του.

Εντάξει ως ιδέα, πολύ politically correct παραμύθι. Αγκαλιάζουμε τη διαφορετικότητα, δεν δίνουμε σημασία στο χρώμα του άλλου, ανεκτικότητα κτλ κτλ κτλ. Ελπίζω τα παιδάκια που είδαν την αφήγηση να έπιασαν το νόημα και όταν πήγαν σπίτι να μην έβαλαν τις φωνές της Φιλιππινέζας, Σρι Λανκέζας που τα προσέχει. Τέλοσπαντων.

Όλα καλά και όλα ωραία στην αφήγηση παράσταση, ώσπου σε μια στιγμή υποτίθεται χάνεται ο Έλμερ. Και τι έκαμαν οι τύπισσες που το παρουσίαζαν για να τον φέρουν πίσω; Ούτε του έστειλαν sms, ούτε έβαλαν ανάρτηση στο Facebook, ούτε καν στην αστυνομία δεν αποτάθηκαν. Φώναξαν τον Γιούρι Γκέλερ!

Μάλιστα σε μια παράσταση που απευθυνόταν σε παιδάκια από 3 ως 8, έβαλαν μέσα ιδέες από ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, για το οποίο υπήρχε ειδική σήμανση ότι δεν ήταν κατάλληλο για παιδιά κάτω των 15. Επίσης, το ότι προβαλλόταν σε ώρα προχωρημένη δεν έκανε καμία διαφορά, αφού τα περισσότερα παιδιά ήξεραν απέξω τις ατάκες και αμέσως έπιασαν το νόημα.

Εκνευρίστηκα, γιατί πήρα την κόρη μου να δεν μια παράσταση για παιδιά και όχι να αυτοσυγκεντρώνεται να έρθει θετική ενέργεια για να βρεθεί ο Έλμερ. Ήταν ελεεινό να τα βλέπεις να κουνούν τα χεράκια τους με συγκεκριμένες κινήσεις και να φωνάζουν αν θυμάμαι καλά The stage the age, θα σας γελάσω, is yours. Ευτυχώς, το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν σχετικής μικρής διάρκειας, αλλά και πάλι ήταν αρκετό για να με κάνει να πω ότι δεν πρόκειται να την πάρω ξανά σε άλλες παραστάσεις που κάνει η συγκεκριμένη ομάδα.

Υπάρχουν τόσες ιδέες, τόσα πράγματα που μπορεί να κάνει ένας παιδαγωγός. Είναι εύκολη λύση να πιάνονται από τα τηλεοπτικά. Είναι αναγνωρίσιμα, είναι αγαπητά στα παιδιά. Χαίρω πολύ, αν είναι απλά για να κάνουν κάτι, ας φώναζαν τον Βατζελή ή την Παντελού από την Αίγια Φούξια που είναι και πιο αναγνωρίσιμοι. Στο κάτω κάτω είναι πιο αγνοί ως χαρακτήρες από ένα mentalist.

Όλοι μαζί να γιορτάζουν στο πανηγύρι της αγάπης, της αποδοχής και της φιλίας, έλεγε το διαφημιστικό τους φυλλάδιο. Μάλιστα, μάλιστα. Είναι και ο Γιούρι Γκέλερ μέρος αυτής της αγάπης;