Slipping through my fingers

Την ώρα ψες που αγκομαχώντας ανέβαζα κοιμισμένο το πουλάκι μου να τη βάλω στο κρεβάτι της, μου πέρασε από το νου ότι σε λίγα χρόνια θα νοσταλγώ αυτές τις στιγμές. Θα πεθυμώ τα χρόνια που είναι μικρές και εξαρτώνται απόλυτα από εμάς. Τα ματάκια τους να με κοιτούν με λατρεία, τα χεράκια τους να με σφίγγουν να μην φύγω από κοντά τους.

Ίσως προτρέχω, ο χρόνος όμως κυλά και δεν μας ρωτά. Προσπαθώ να ζούμε το τώρα και να μην χάνουμε στιγμή. Ξέρω όμως ότι χάνω στιγμές. Η δουλειά, οι έννοιες οι καθημερινές. Πολλά τα εμπόδια.

Πώς να είναι άραγε να βλέπεις τα παιδιά σου να μεγαλώνουν και να αποκτούν τη δική τους ζωή; Πως τα καταφέρνεις να κρατάς και αποστάσεις και την ίδια στιγμή να βρίσκεται κοντά τους; Λεπτές ισορροπίες και εύθραυστες.

Τις βλέπω μέρα με τη μέρα να μεγαλώνουν, να διαμορφώνουν το χαρακτήρα τους. Η μεγάλη είναι πολύ ανεξάρτητο και αποφασιστικό παιδί. Χαράσσει πορείες. Αποφασίζει τι θέλει, σκέφτεται πως θα τα καταφέρει και τίποτα δεν τη σταματά. Παιδί έξω καρδιά. Στην Κίνα να την πάρω θα έρθει πίσω και θα ξέρει όλους τους Κινέζους, είναι και πολλοί με το όνομά τους. Η μικρή, στα όσα μας έδειξε μέχρι τώρα, είναι διπλωμάτισσα και ναζιάρα. Τους κατακτά όλους με το χαμόγελό της. Δεν της αρέσουν οι ξένοι, σίγουρα δεν θα την έστελνα στην Κίνα, μάλλον το σνομπ Παρίσι της ταιριάζει.

Τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Κοντή, μελαχρινή, λεπτή η μια. Ψηλή, ξανθή, γαλανομάτα, παχουλή η δεύτερη. Έκαναν πάρτι τα γονίδια. Πήραν όλες τις αντιθέσεις από τους γονείς και δημιουργήθηκαν οι πιο απίθανοι συνδυασμοί. Οι μονάκριβες μου.

Έχουμε πολλά να ζήσουμε. Σχολείο, εφηβεία, φιλίες, παιχνίδια, έρωτες, απογοητεύσεις, σπουδές, καριέρα. Μεγάλος ο κατάλογος. Ο πατέρας τους, από τώρα τρέχουν τα μάτια του και συγκινείται όταν θα τις αποκαταστήσει. Το ξαναείπα, ο νους προτρέχει. Τόσο που κάποτε δεν μας αφήνει να ζήσουμε τη στιγμή, το τώρα.