Ε, ε , έρχεται

Αν βγω στους δρόμους και ρωτήσω ποια διεθνής (λέμε τώρα) προσωπικότητα πραγματοποιεί επίσκεψη αυτή τη στιγμή επίσκεψη στην Κύπρο, λίγοι θα ξέρουν απαντήσουν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται στο νησί.

Πόσο χρονών να ήταν ο Έλληνας πρωθυπουργός το 1982, όταν μας επισκέφτηκε ο πατέρας του; Εγώ ήμουν 6 και ακόμη θυμάμαι τις «ιστορικές» στιγμές που ζήσαμε. Από πολιτικά τότε δεν είχα ιδέα. Είπαμε είμαι πολιτικοποιημένο (όχι κομματικοποιημένο) άτομο, αλλά εντάξει, στα 6 μου δεν χαμπάριζα ιδιαίτερα.

Όλος ο κόσμος ήταν ηλεκτρισμένος, έρχεται ο Αντρέας ήταν η κουβέντα που είχαν στο στόμα τους. Ένας ενθουσιασμός, ένας παλμός απίστευτος. Οι δρόμοι από όπου θα περνούσε το αυτοκίνητο γεμάτοι κόσμο. Μια υποδοχή, που δεν πιστεύω να κάναμε σε άλλο. Σημαίες, φωνές, συνθήματα. Όλοι ήθελαν να τον δουν.

Ήταν τότε στα ωραία του ο Παπανδρέου πατήρ. Είχε βγει πρωθυπουργός, μάγευε από τα μπαλκόνια, γοητευτικός. Καμία σχέση με τα τελευταία του στο Μέγαρο Μαξίμου που σερνόταν. Τότε είχε λάμψη μεγάλη.

Εκείνη την εποχή μέναμε στα Σπήλια. Ολόκληρο το χωριό βρισκόταν σε αναβρασμό. Ο Παπανδρέου θα περνούσε από τον κύριο δρόμο, καθοδόν προς τον Κύκκο και έπρεπε να πάμε να τον δούμε. Σημείωση πως το χωριό από τον κύριο δρόμο απέχει 5, 6 χιλιόμετρα. Ξεκινήσαμε σαν εκδρομή όλοι μαζί. Άλλοι πήραν μαζί τους νερό, άλλοι φρούτα. Αν θυμάμαι καλά, μια μεσόκοπη κυρία κουβαλούσε μια μικρή καρέκλα, από αυτές που διπλώνουν.

Στα μισά του δρόμου είχα κουραστεί, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Συνέχισα να περπατώ και να κρατώ μια μικρή ελληνική σημαία. Η μάνα μου είχε την αδερφή μου μικρή και δεν ήρθε μαζί μας. Με άλλους χωριανούς έκανα τον ποδαρόδρομο και έτσι δεν είχα την πολυτέλεια να ζητήσω να με κουβαλήσουν.

Όταν φτάσαμε στον κύριο δρόμο, ήμουν όπως το λάχανο το βραστό. Ο δρόμος, ο ήλιος, η κούραση με διέλυσαν. Κάτσαμε υπομονετικά στην άκρη και περιμέναμε. Σε μια στιγμή, δόθηκε το σύνθημα. Εεεερχεται. Στο λεπτό όλοι βρέθηκαν στο πόδι, φώναζαν συνθήματα και κουνούσαμε τις σημαίες.

Δεν πρόλαβα να τον δω. Κανένας δεν τον είδε, υποθέτω, αφού πέρασε με το αυτοκίνητο και δεν σταμάτησε. Σιγά που θα σταματούσε. Τα αυτοκίνητα τότε δεν είχαν φιμέ τζάμια. Υπήρξαν κάποιοι που υποστήριξαν, πως τον είδαν μέσα στο αυτοκίνητο και ότι τους κούνησε το χέρι. Δεν είχε σημασία όμως, εμείς κάναμε τον καθήκον, τον υποδεχθήκαμε τον Αντρέα όπως του έπρεπε.

Και μετά μας περίμενε η επιστροφή. Κουτσά στραβά τα κατάφερα και έφτασα σπίτι. Διηγήθηκα στη μάνα μου το περιστατικό και έπεσα ξερή για ύπνο. Εγώ που δεν κοιμήθηκα σχεδόν ποτέ στη διάρκεια της μέρας.