I welcome back

Καλά κράτησε η αποχή. Από το blogging για να εξηγούμαστε. Ήταν βδομάδα άδειας. Και όπως κάθε φορά ξεκίνησε με μεγαλεπήβολα σχέδια (να συγυρίσω, να δω φίλους, να διαβάσω το Αμερική, μια αυτοκρατορία σε κρίση, να καθαρίσω τα μαξιλαράκια για τα έπιπλα έξω, να κάνω λεμονάδα, να κάμω μανικιούρ), τα οποία έμειναν όλα ανεκπλήρωτα. Εκτός από τη λεμονάδα, την οποία μου έφτιαξε η μάνα μου.

Κατά τα άλλα ήταν μια παραγωγική βδομάδα. Η «κατάθλιψη» που βίωσα ευτυχώς ξεπεράστηκε γρήγορα, το Πάσχα αρρωστήσαμε οικογενειακώς, απόκτησα καινούριο αυτοκίνητο, πολλά ωραίο γεμάτο κουμπιά από τα οποία έμαθα μόνο να βάζω cd και να δείχνω με το trafficator (πως το λέμε στα ελληνικά;) όταν στρίβω, στο Κιργιστάν έκαμαν επανάσταση, η κόρη Β άρχισε να μπουσουλάει και η κόρη Α έμαθε το γιατί. Όλη μέρα ρωτά γιατί.

Από αύριο πάλι δουλειά. Μου έλειψε θα έλεγα. Εκτός, αν κερδίσω απόψε το jocker, αλλά πάλι δεν θέλω να σταματήσω να δουλεύω εντελώς. Θα δουλεύω ως το μεσημέρι. Και φυσικά θα κάνουμε πολλά ταξίδια. Θέλω να πάω Ολλανδία να περάσω μερικές μέρες με τη κολλητή μου που μένει εκεί, θέλω να πάω ανατολική Αφρική, ο πατέρας φαμίλιας προτιμά Σκανδιναβία και δεν θα έλεγα όχι για Αμερική, βόρεια ή νότια.

Επίσης φύτεψα την πρώτη μου γλάστρα. Τα κηπουρικά έχει αναλάβει ο πατέρας φαμίλιας και ο πατέρας του πατέρα φαμίλια. Ενάμισι χρόνο στο νέο μας σπίτι, τώρα αξιώθηκα να φυτέψω μια γλάστρα. Μια μικρή μυρωδάτη γαριφαλιά. Ελπίζω να πιάσει, γιατί σαν να έχει αρχίσει να κιτρινίζει. Θέλω επίσης να φυτέψω και ένα δέντρο έξω στην αυλή. Θέλω ένα δέντρο να μεγαλώνει γρήγορα, να έχει ωραία πρασινάδα, να μην ρίχνει τα φύλλα του. Καμιά ιδέα;

Εν ολίγοις όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Είμαστε εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο και τις συνήθειες μας. Κτίσαμε τη ζωή μας και όσο και να θέλουμε να το παίζουμε επαναστάτες, είμαστε οι περισσότεροι επαναστάτες της κακιάς ώρας.

Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό εφόσον περνούμε καλά. Αν έχουμε βρει το νόημα της ζωής μας, τότε είμαστε σε πολύ καλό δρόμο. Και δεν πρέπει να αισθανόμαστε ενοχές, αν το νόημα είναι μικρό, καθημερινό, απλό. Και επειδή ο πατέρας θα θέλει να φάει φαί και όχι καρβουνάκια, αφήνω τη συζήτηση για το νόημα της ζωής για άλλο post. Πάω να δω το φαγητό, που βράζει.