Προστασία SOS

Το θέμα είναι ούτως η άλλως πολύ δύσκολο. Δεν ανήκω σε αυτούς που έπεσαν από τα σύννεφα, ακούγοντας τις τελευταίες μέρες, τη μια περίπτωση μετά την άλλη παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, να έρχονται στο φως. Όπως επίσης δεν είναι μυστικό πως για κάθε περίπτωση που γίνεται γνωστή, υπάρχουν άλλες δέκα που μένουν στο σκοτάδι.

Ζούμε σε μια σκατοκοινωνία αυτό είναι γεγονός. Όχι ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν ζούσα, για παράδειγμα, στο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη. Διατηρούσα όμως μια κρυφή ελπίδα, πως η Κύπρος είναι ένα καλό μέρος για να ζει μια οικογένεια. Και για να μην τα ισοπεδώνω σε πολλούς τομείς είναι, σε άλλους όχι.

Να περιμένω από το κράτος, λοιπόν να προστατεύσει τα παιδιά μου; Αστεία πράγματα. Άρα λοιπόν το βάρος πέφτει σε μένα και στον πατέρα φαμίλια.

Η πρώτη δυσκολία είναι η ηλικία τους. Ο μικρουλάκης είναι ούτως ή άλλως πολύ μικρή για οποιαδήποτε κουβέντα. Σε ένα τρίχρονο όμως πώς να μιλήσω, χωρίς να δημιουργήσω άλλα προβλήματα; Πώς να της πω πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα και να με καταλάβει;

Ξεκινούμε από τα απλά, ότι δεν πρέπει να μιλά με αγνώστους και δεν πρέπει να παίρνει οτιδήποτε από κάποιον που δεν τον γνωρίζει. Και άντε ας υποθέσουμε ότι εφαρμόζει τον κανόνα αυτό. Οι έρευνες λένε ότι οι παιδεραστές είναι συνήθως άτομα που γνωρίζουν τα παιδιά. Επομένως, δεν μιλούμε και για κανένα σημαντικό μέτρο. Να της μιλήσω για σεξουαλική παρενόχληση; Και τι θα καταλάβει ένα παιδί που δεν έχει ιδέα για σεξ;

Δεν είμαστε από τους γονείς που είναι συνεχώς πάνω από τα παιδιά τους. Θέλω να έχω ανεξάρτητα παιδιά που τα βγάζουν πέρα μόνα τους. Όταν πέσουν και χτυπήσουν, δεν πάω αμέσως να δω τι έχουν. Παρακολουθώ από μακριά και αν δεν τρέχει αίμα, τις περιμένω να σηκωθούν μόνες τους και μετά ρωτώ τι έπαθαν. Η παιδική, σεξουαλική παρενόχληση όμως δεν είναι τραύμα που θεραπεύεται με φάρμακο και τσιρότο. Δεν γίνεται να ακολουθήσω την ίδια πολιτική.

Στη Βρετανία δημοσιοποιούνται τα ονόματα όσων έχουν εμπλακεί σε υποθέσεις παιδικής πορνογραφίας η κακοποίησης ανηλίκων. Το Google Earth μάλιστα έχει υπηρεσία εντοπισμού τέτοιων ατόμων. Έτσι ο καθένας μπορεί να ξέρει αν ο γείτονας, ο δάσκαλος, ο περιπτεράς είναι παιδεραστής και να προστατέψει όσο μπορεί το παιδί του. Γιατί εδώ δεν γίνεται κάτι τέτοιο; Ο θύτης έχει περισσότερα δικαιώματα από το θύμα, που σε αυτή μάλιστα την περίπτωση, πρόκειται για παιδιά, πολλές φορές κάτω των δέκα;