Wednesday 21 April 2010

Πέστα στη μάνα

Τίτλος κλεμμένος από την Ηλέκτρα

Είναι κόσμος που θέλει να μιλά, συνέχεια να λέει τα δικά του. Που σε ρωτά τι κάνεις, πως είσαι, απλά και μόνο για να ξεκινήσει να μιλά για αυτά που τον απασχολούν.

Και εγώ το κάνω αυτό, κυρίως όταν είμαι κουρασμένη. Αλλά δεν ανοίγω κουβέντα με τον πρώτο άσχετο που θα τύχει μπροστά μου. Συνήθως κλαίομαι στο msn με την Πελλή, είτε στο τηλέφωνο με την τρίτεκνη και την ξαδέλφη. Επίσης έχω και το blog. Το point είναι ότι μιλώ με κόσμο που ξέρω.

Σε γενικές γραμμές είμαι αυτό που λένε a good listener. Τώρα πως το καταλαβαίνουν αυτό, άνθρωποι που δεν με ξέρουν, είναι μυστήριο. Δεν ξέρω, το μυρίζονται ίσως, είναι κάτι στην αύρα μου. Γεγονός είναι πως οποιαδήποτε στιγμή με πλευρίζουν άγνωστοι και μου λένε τα δικά τους.

Όπως τη Δευτέρα που πήγα να πάρω τις αδερφότεκνες από το σχολείο. Καθώς περίμενα να σχολάσουν τσουπ έρχεται ένας χαρούμενος, στρογγυλός κύριος δίπλα μου. Πρώτα μου είπε για την εγγονή του. Μετά για τις εφημερίδες στο Λονδίνο που ο κόσμος τις αγοράζει άφοβα, χωρίς να φοβάται ότι θα του βάλουν ταμπέλα. Και μετά μου ανάλυσε το σόι του. Το ανάλυσε τρόπος του λέγειν, θάψιμο κανονικό. Ο ξάδελφος του είναι μεγαλοδικηγόρος και τα παιδιά του έγιναν επίσης δικηγόροι. Τα καημένα που δεν τράβηξαν το δικό τους δρόμο. Στη συνέχεια έμαθα πως ο μεγαλοδικηγόρος έβγαλε όνομα. Ο πατέρας του ήταν αστυνόμος, συζητούσε μαζί του και με δικαστές τις υποθέσεις του και έτσι κέρδιζε αβέρτα τις δίκες. Ναι, ναι αν οι συγγενείς του με διαβάζετε, σας πληροφορώ ότι ο θείος σας, σας θάβει όπου σταθεί και όπου βρεθεί, εκτίμηση καμία δεν σας έχει.

Σήμερα δεν φτάνει που έχει πυρετό το στερνοπαίδι, δεν φτάνει η μουρμούρα της κόρης Α να της κάμω στεφανάκια στα μαλλιά, με το που φτάσαμε αργοπορημένοι εννοείται στο σχολείο μας περιέλαβε ένας πατέρας που ήθελε να μου πει για την κόρη του. Και πόσο λουσού είναι και έτσι είμαστε εμείς οι γυναίκες από την ημέρα που θα γεννηθούμε ο νους μας είναι στα στολίσματα και η εγγονή του ήθελε καινούρια τσάντα…

Σαν ψωνίζω στις υπεραγορές καταλήγω να ακούω πονεμένες ιστορίες. Πάω να βάλω βενζίνη και μαθαίνω για το γιο του υπαλλήλου που αρραβωνιάστηκε, αλλά η μάνα του δεν εγκρίνει την αρραβωνιάρα. Στην αναμονή στην παιδίατρο πληροφορούμαι για το ιατρικό ιστορικό όλων των μωρών που βρίσκονται εκεί. Το μεγάλο δράμα είναι στους παιδότοπους. Εγώ αναζητώ λίγες στιγμές ηρεμίας αφήνοντας τα βλαστάρια μου να παίξουν ελευθέρα, οι άλλες μάνες επιμένουν να μου τα πουν όλα. Και όταν λέω όλα, όλα από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν γέννησαν καλά, τις αρρώστιες πέρασαν, αν τρώνε τα μωρά τους, αν είναι φρόνιμα.

Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeelp. Τίποτα δεν πιάνει για να τους σταματήσω. Ούτε το να μην απαντώ, ούτε το να δείξω δυσφορία, ούτε το να γυρίσω από την άλλη. Ατού να μου λένε τα δικά τους.

19 comments:

  1. πρέπει να έχεις κάτι επάνω σου που τραβάει την εξομολόγηση,δεν εξηγείται αλλιώς.μηνστενοχωριέσαι,τα ίδια τραβάω και γω.!καλημέρα.

    ReplyDelete
  2. έλα ρε μάνα κι εγώ απορώ ώρες ώρες γιατί γίνεται αυτό... εγώ για να καταλάβεις όταν ήμουν μικρή ήμουν πολύ ντροπαλή και δε μιλούσα, μετά γνώρισα τες φίλες μου που ήταν πιο ανοικτές και πάλι δε μιλούσα, τις άκουγα, και μετά χαθήκαμε και δεν είχα κανένα να ακούσω και άρχισα να μιλώ εγώ και τώρα άμαν ξεκινήσω δε μπορώ να σταματήσω και χαίρομαι που υπάρχουν άνρθωποι σαν κι εσένα που μπορώ να τους πω τον πόνο μου. να συνεχίσω?
    :p

    ReplyDelete
  3. koutsoi stravoi sth Mana dhladh?
    prepei na esheis thetikhn auran, tziai o kosmos thorei thn.

    Tziai o Shaolin etsi pathenei opou paei:-D

    ReplyDelete
  4. Μάνα, καταλάβω σε. Έτυχεν μου τζι εμέναν πολλές φορές. Κάποτε ναι, εν ενοχλητικόν. Αφού πολλοί, όπως λαλείς, απλώς γυρεύκουν αφορμήν να μάθουν κάτι παραπάνω για σέναν τζιαι τα προσωπικά σου. Αλλά υπάρχουν τι οι άλλοι που πραγματικά νοιάζουνται απλώς για τον συνάνθρωπον. Θέλουν απλώς να μοιραστούν τες εμπειρίες τους, τα παθήματά τους, τα προβλήματα τους. Εγώ πάντως χαίρουμαι που υπάρχουν ακόμα έτσι άθρωποι. Έν το καλόν - ακόμα - της κοινωνίας μας, αφού ο καθένας θα σου πει για τα οικογενειακά του, μαντές τζιαι είσαι τζιαι συ έναν μέλος της δικής του οικογένειας.

    ReplyDelete
  5. Έχω μια φίλη που έχει το ίδιο "πρόβλημα" και πάντα απορούσα τι διαφορετικό έχει αυτή κι όλοι προτιμούν να τα λένε σε αυτήν κι όχι σε μένα. Δεν κατάλαβα ποτέ.
    Ίσως επειδή είστε κι εσείς πολύ ανοιχτοί άνθρωποι και το εισπράττει ο άλλος.

    ReplyDelete
  6. χαχαχα καλέ μήπως το γράφει στο κούτελο μας;
    Ισως είναι και η μοναξιά τους, ποιος ξέρει!
    Σε φιλώ!!

    ReplyDelete
  7. Στην αναμονή στην παιδίατρο πληροφορούμε...
    ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΜΑΙ.... αγράμματη.....

    ReplyDelete
  8. @ Ανώνυμος 12.42 μμ είπε...

    "... αγράμματη....."

    Καλώς τζαι τον άχρηστο

    ΕΙΣΗΓΟΥΜΑΙ ΝΑ ΜΕΝ ΑΛΛΑΧΤΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΡΦΩΝΕΤΑΙ ΜΕΣ ΤΟ ΜΑΤΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ

    ReplyDelete
  9. κοιρηε ανονοιμαι ζιτο σιγνομοι για τω λαθως κε ιπωσχωμε να πρωσπαθοισο να μοιν τω καμο ξανα. θα μπο παραυτα να τω δηωρθοσο.

    ReplyDelete
  10. Anyway, στο θέμα

    Αφού γράφει το η ταπελλούα πάνω στο μέτωπο σου : "Πείτε μου τον πόνο σας" χαχαχααα....

    Πρέπει όντως να έσhεις την αύρα.
    Προσπαθείς όπως λες με διάφορους τρόπους να αντιδράσεις , να τους σταματήσεις , αλλά κατά βάθος εν αφήνει η καρδιά σου να φκει αληθινή η αντίδραση νομίζω, που κατά βάθος εν την εννοάς τζαι είσαι άτομο κοινωνικό, με ευαισθησίες.
    Το άλλο άτομο πιάνει το στον αέρα γι' αυτό συνεχίζει. Εννεν άσhημο πράμα. Έσhει τζαι τούτο υπέρ τζαι κατά.

    ReplyDelete
  11. @ Ανώνυμος 12:42
    WTF? Είσαι ο ορκισμένος προστάτης της ορθής ελληνικής γραμματικής στα blogs, εκνευρισμένος αδιόριστος πτυχιούχος ελληνικής φιλολογίας ή απολυμένος διορθωτής που ψάχνεις κάπου να ξεσπάσεις; Ή μήπως είσαι ο κουτσομπόλης «στρογγυλός» θείος και είδες το θέμα προσωπικά;

    ReplyDelete
  12. υποψιάζομαι ότι αυτό συμβαίνει γιατί κατά βάθος νιώθεις τύψεις που δε θες να ακούσεις και ασυνείδητα το αντιλαμβάνονται οπότε συνεχίζουν.Αν δοκιμάσεις να είσαι απότομη ίσως πιάσει!Π.χ. εκεί που σου λέει για την ανεμοβλογιά γύρνα και πες ένα "ε , και? " έτσι ξερά. Μια γνώμη λέω, δεν ξέρω κιόλας.
    Α, και για την ορθογραφική διόρθωση του ανώνυμου έχω να πω ότι και άριστη γραμματική να ξέρει κάποιος λαθάκια ξεφεύγουν από κεκτημένη ταχύτητα, αφηρημάδα, ο,τιδήποτε. Δεν είναι αυτός λόγος να το κάνουμε θέμα και να διαβάζουμε κείμενα μόνο και μόνο για να επισημαίνουμε τα λάθη. Έλεος!

    ReplyDelete
  13. να κάνεις την κωφάλαλη. Μόλις σε πλησιάσει κάποιος, να ανεμίζεις τα χέρια σου και να τσιριλλάς σαν την πελλή και να φωνάζεις "ΤΙ;Τι;" Πάντως δουλεύκει μαζί μου. Να δεις που θα σε αφήσουν ήσυχη.

    ReplyDelete
  14. ενοχλεί σε θέλεις να πεις Μάνα?

    εμένα εν με ενοχλεί τζαι ιδιέταιρα θα έλεγα.. μεν σου πω ότι κάμνει με να ανακουφίζουμαι που τα δικά μου 'προβλήματα'.
    άμαν ακούεις τα προβλήματα των άλλων ξιάνεις λίο τα δικά σου

    τζαι μπορεί να νιώθεις τζαι ικανοποίηση τζιόλας που τούτην τους την προσέγγιση προς εσένα!

    ReplyDelete
  15. Μου αρέσει να ακούω ιστορίες και αρκετές φορές τις απολαμβάνω. αστεία αστεία ξέρω καμπόσα οικογενειακά μυστικά ανθρώπων που δεν έχω ιδέα ποιοι είναι :)

    ώρες ώρες όμως βαρκούμαι να ακούω κυρίως γκρινιάρικες ιστοριες. οι πονεμένες δεν με ενοχλούν κρύβουν μια ομορφιά, την γκρίνια όμως δεν την αντέχω.

    ReplyDelete
  16. Και εγώ είμαι ομοιοπαθούσα!! Πριν κανένα μήνα ταξίδευα για κάπου και στο αεροδρόμιο συνάντησα ένα φίλο ο οποίος αναβάθμισε τη θέση μου από οικονομική σε πρώτη θέση! ΄ταν μεγάλη η χαρά μου γιατί το ταξίδι ήταν αρκετές ώρες και εγώ θα χαλάρωνα μες την χλίδα μούχτι! Όταν ανεβήκαμε στο αεροπλάνο δίπλα μου καθόταν μια κυρία (σημείωσε 6 άτομα είμασταν στην πρώτη θέση). Έν επέρασε η πρώτη ώρα τζαι άρχισε να μου «εξομολογείται» τα προβλήματα της! Ώσπου να φτάσουμε, είπε μου τα ούλλα, έκλαψε (κυριολεκτικά), εσκούπισε τα δάκρυα της, και ένοιωθε πολύ καλύτερα.. Εγώ που την μιάν ήθελα να κλαίω που ούλλον το ταξίδι ήμουν κάτι σαν τον Πάτερ Αντρέα του Άη- Γιάννη που την άλλη εσκέφτουμουν ότι τουλάχιστον τζείνη ανακουφίστηκε...
    Περιττό να σου πώ ότι εν ξανακάθουμαι πρώτη θέση ούτε άμαν εν δώρο :)

    ReplyDelete
  17. δεν μπορώ να πω ότι μου συμβαίνει συχνά. αλλά όταν συμβαίνει αντρέπουμαι να τους διακόψω, έτσι σκέφτουμαι όσην ώρα τους ακούω δικαιολογίες για να φύω.

    αν εν πολλά σπαστικοί τζιαι άσχετοι βέβαια διακόπτω τους. μα έτζιαι να μας τα πρήζει τζιαι η κάθε άσχετη που της εκλέψαν τη λουί βουιτόν

    ReplyDelete
  18. νομίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι σε εμάς που τους ακούμε αλλά σε αυτούς που μας μιλούν.

    δηλαδή άμα σε πετύχει κάπου που δεν μπορείς να φύγεις και αρχίσει να μιλά, δεν έχεις και πολλά περιθώρια αντίδρασης... σκέψου να σου βάφει τα μαλλιά και ταυτόχρονα να τσιριλλά μες τα αυτιά σου γιατί την εκάλεσε η πεθερά της για φαϊ στη Λευκωσία την ίδια μέρα που έχει γάμο της κουμέρας της κολλητής της στη Πάφο τζαι έννεν πράματα τούτα, ένι σκέφτετε τίποτε μάνα μου μόνο τα δικά της, πάντα έτσι ήταν...

    τι κάνεις; υπομονή! και μετά τα λες κι εσύ παρακάτω :-)

    ReplyDelete
  19. Παιδί μου, εννοώ Μάνα μου :) είναι απλό το θέμα: προφανώς το ύφος σου εκπέμπει κατανόηση

    ReplyDelete