Σώμα μου

Χτες το απόγευμα, έπηξα στη δουλειά. Κανένα παράπονο, όμως το απολάμβανα. Σε μια φάση χρειάστηκε να ρωτήσω τη γνώμη του διευθυντή μου, που αυτή την περίοδο πτου να μην το ματιάσω, διάγουμε μήνα του μελίτος. Πολλές αγάπες. Πάνε βδομάδες να μαλλώσουμε και να του πω καμιά κακία, πάνε μήνες να μου κατεβάσει τα μούτρα του.

Την ώρα που έμπαινα στο γραφείο του, από την άλλη πόρτα πήγε να με προσπεράσει ένας άλλος συνάδελφος. Μας άφησε και τους δυο σύξυλους, λέγοντας μας κατάμουτρα: «ρε παιδκιά πάω να κατουρήσω». Και επειδή εκτιμήσαμε την ειλικρίνεια του, τον αφήσαμε…. Εντάξει διευθυντής είναι ό,τι και να του λέγαμε θα πήγαινε.

Και θυμήθηκα μια άλλη συνάδελφο και τι έκανε λίγο νωρίτερα. Σηκώθηκε, άνοιξε την τσάντα της, έβγαλε ένα μικρό τσαντάκι, προσπάθησε διακριτικά να βάλει μέσα στο τσαντάκι μια σερβιέτα και κατευθύνθηκε για την τουαλέτα. Κοίταζε γύρω της καχύποπτα, προσπαθώντας προφανώς να μην καταλάβουν οι υπόλοιποι τίποτε, λες και θα έκανε κάτι κακό.

Εμφανής η διαφορά. Γιατί δεν είμαστε άνετες με τις φυσικές μας ανάγκες; Γιατί ο ένας να μην ντρέπεται να διαλαλήσει ότι θα πάει τουαλέτα και η άλλη να φοβάται μήπως καταλάβουν οι υπόλοιποι ότι είναι αδιάθετη;

Είναι η διαφορά ανάμεσα στην αντρική και τη γυναικεία μοίρα, γράφει στην Αθανασία ο Μίλαν Κούντερα. Η γυναίκα περνά πολύ περισσότερο χρόνο συζητώντας τις φυσικές της ανησυχίες, δεν γνωρίζει την ξέγνοιαστη λήθη του σώματος. Για τους άντρες το σώμα τους είναι το σώμα τους. Τελεία και παύλα. Οι γυναίκες τείνουν να το φορτώνουν ένα σωρό μηνύματα και έννοιες.

Από νωρίς αρχίζουμε να ανησυχούμε για περιόδους, εγκυμοσύνες, είναι και θέματα ομορφιάς και υγείας. Πιο εύκολα θα δεις ένα άντρα να κάθεται στην άμμο χωρίς πετσέτα παρά μια γυναίκα, που αν τολμήσει να κάνει κάτι τέτοιο, το πιο πιθανόν να πάει σπίτι της με μήκυτες.

Είναι όμως αρκετή αυτή η ανησυχία για το σώμα μας να δικαιολογήσει την ντροπή για τις φυσικές του λειτουργίες; Οι περισσότερες γυναίκες ντρέπονται για την περίοδό τους, στις ξένες τουαλέτες δεν αισθάνονται άνετα όταν ξέρουν όταν είναι άλλοι έξω και τις ακούν, δεν κλάνουν ποτέ δημοσίως και δεν ρεύονται όπως οι άντρες.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι γυναίκες αγαπούν το σώμα τους λιγότερο ή ότι δεν έχουν εξοικειωθεί αρκετά μαζί του; Τελικά νομίζω αυτό ισχύει. Οι περιποιήσεις, όλα τα χρήματα που δίνουν, ο αγώνας για να δείχνουν όμορφες, αφήνουν έξω κάτι πολύ σημαντικό. Την αποδοχή του σώματος τους.

Υγ1. Και επειδή μου αρέσουν πολύ οι Garbage κρίμα που βάρεσαν διάλυση, θα κλείσω με ένα τους τραγούδι

Υγ.2. Ξέρω ότι η φωτογραφία πάνω θυμίζει Cουλα.